Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν.

Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον.

Τζορτζ ‘Οργουελ, «1984»

Roger Garaudy (1913 – 2012)

 Στο τρίτο μέρος του αφιερώματος αναφέραμε ότι ο ιδρυτής της «αναθεωρητικής σχολής» Πωλ Ρασσινιέ, στα νιάτα του ήταν κομμουνιστής. Άλλος ένας πρώην κομμουνιστής που μπήκε στη λέσχη των αρνητών του Ολοκαυτώματος, όχι όμως νέος, αλλά διανύοντας την τρίτη ηλικία, ήταν ο  Ροζέ Γκαροντί ή Γκαρωντύ, όπως γραφόταν πιο παλιά. Βέβαια, ο Γκαρωντύ δεν ήταν ένας απλός κομμουνιστής, ήταν για 14 χρόνια μέλος του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ) του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΓΚΚ) και ο θεωρητικός του Κόμματος.

 Ο Ροζέ Γκαρωντύ γεννήθηκε στη Μασσαλία στις 17 Ιουλίου 1913. Ο πατέρας του Charles, λογιστής στο επάγγελμα, ήταν άθεος και η μητέρα του Marie Maurin, μαυριτανικής καταγωγής, πιστή καθολική. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της νιότης του αναζητώντας το ιδεώδες της ζωής στη χριστιανική θρησκεία και στα 14 του ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Το 1931 ξεκίνησε σπουδές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Κλερμόν Φεράν και δύο χρόνια αργότερα εντάχθηκε στο ΓΚΚ. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πήρε μέρος στην Αντίσταση και φυλακίστηκε στην Αλγερία από την κυβέρνηση του Βισύ.

Μετά τον πόλεμο έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΓΚΚ. Διετέλεσε βουλευτής (1945-1958) και γερουσιαστής (1959-1962). Στις 25 Ιουνίου 1953 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, με θέμα «Η υλιστική θεωρία της γνώσης». Τον Μάιο του 1954 ανακηρύχθηκε διδάκτορας των φιλοσοφικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, με τη διατριβή «Το πρόβλημα της ελευθερίας και της αναγκαιότητας στο φως του μαρξισμού», η οποία θα εκδοθεί σε βιβλίο με τίτλο «La Liberte»¹. Ο Μωρίς Τορέζ (Maurice Thorez, 1900-1964), Γενικός Γραμματέας (1930-1964) του ΓΚΚ, προλογίζοντας το βιβλίο του Γκαρωντύ «Η Ελευθερία» αναφέρθηκε σε ένα γάλλο δημοσιογράφο της «Le Figaro» που είχε εκφράσει την έκπληξή του που ο Γκαρωντύ πήγε στη Μόσχα για να αναπτύξει μια πραγματεία του με θέμα την ελευθερία. Ο Γκαρωντύ μπροστά στην σοβιετική επιτροπή που έκρινε την διατριβή του, μας πληροφορεί ο Τορέζ,  απάντησε ως εξής: «Ο διαλεκτικός υλισμός, είπε, μας διδάσκει πως ο καλύτερος τρόπος για να μελετήσουμε οποιοδήποτε φαινόμενο είναι να το εξετάσουμε εκεί που υπάρχει και αναπτύσσεται. Για να μελετήσουμε, λόγου χάρη, την παιδική εγκληματικότητα θα έπρεπε να διαλέξουμε τις Ενωμένες Πολιτείες. Η μελέτη του προβλήματος της ελευθερίας δεν μπορούσε να γίνει καλύτερα παρά στη χώρα, όπου, για πρώτη φορά στην ιστορία, ανθίζει η αληθινή ελευθερία»². Στην εισαγωγή του βιβλίου ο Γκαρωντύ μας πληροφορεί ότι παρουσιάζοντας αυτή την «αληθινή ελευθερία» στο τελευταίο μέρος του βιβλίου: «το αφιερωμένο στο πρόβλημα της ελευθερίας και της δημοκρατίας στο σοσιαλιστικό καθεστώς, μας δίνει τη δυνατότητα να ιδούμε πως η πρακτική χρησιμοποίηση στη Σοβιετική Ένωση των νόμων της αντικειμενικής αναγκαιότητας στη φύση και στη ιστορία επέτρεψε να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια αληθινή ελευθερία. Η διδασκαλία του μαρξισμού-λενινισμού για το Κράτος, αποδείχνοντας ότι κάθε κράτος ήταν πάντα το όργανο της κυριαρχίας μιας τάξης, οδηγεί σε τούτη τη θεμελιακή ιδέα: ότι το κράτος της τάξης που έχει την ιστορική αποστολή να καταργήσει κάθε ταξική κυριαρχία, δηλαδή η διδακτορία του προλεταριάτου, αποτελεί την πρώτη εγγύηση για μια πραγματική πορεία προς την ελευθερία για όλους. Ο δρόμος της ελευθερίας περνά από την δικτατορία του προλεταριάτου.»³.

Πολύ γρήγορα ο Γκαρωντύ αναδείχθηκε σε κύριο θεωρητικό του ΓΚΚ. Το 1956 έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ) του ΓΚΚ. Το 1959 ανέλαβε επικεφαλής του νέου  Κέντρου Μαρξιστικών Σπουδών και Ερευνών (CERM).

Ο Γκαρωντύ δίδαξε φιλοσοφία σε σχολεία στο Αλμπί της νότιας Γαλλίας, στο Αλγέρι και στο Παρίσι (1958-1959). Τη περίοδο 1962-1964, δίδαξε ως λέκτορας, Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Κλερμόν-Φεράν, ενώ από το 1965 θα συνεχίσει στο Πανεπιστήμιο Πουατιέ, στο οποίο από το 1969 μέχρι την αποχώρησή του από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το 1973, ήταν τακτικός καθηγητής.

Την δεκαετία του ’60 ο Γκαρωντύ έγινε υπέρμαχος της προσέγγισης με τον καθολικισμό, τον οποίο μάλιστα ασπάστηκε κι ο ίδιος, το 1965. Έχοντας στο επίκεντρο της μελέτης του την συνύπαρξη μαρξισμού και χριστιανισμού θα γράψει τα βιβλία του «Από το ανάθεμα στον διάλογο» (1965) και «Ο Μαρξισμός του 20ου αιώνα» (1966).

Ως μέλος του ΠΓ, ο Γκαρωντύ βρέθηκε στην Αθήνα το Μάιο του 1965, κύριος προσκεκλημένος στην Πρώτη Εβδομάδα Σύγχρονης Σκέψης (12 – 20 Μαΐου)  που οργάνωσε το «Θεμέλιο». Τότε αιφνιδίασε το αριστερό κοινό του με τις αιρετικές απόψεις του και την προσέγγισή του στον καθολικισμό, σε σημείο που υποχρεώθηκε ο Στρατής Τσίρκας να τον προστατεύσει, λέγοντας στους διαμαρτυρόμενους: «Πρέπει να μην κάνουμε ιδεολογική τρομοκρατία». Στην ίδια συζήτηση ο Γκαρωντύ είπε πως έβλεπε τον διάλογο: «Πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε όλους τους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι – εκτός βέβαια απ’ τους Ες-Ες, εκτός από τους οπαδούς του κυρίου Χίτλερ ή εκείνου του μεγάλου ηλίθιου του Μουσολίνι, έτσι – πρέπει να σκεφτόμαστε εκείνους που ονομάζουμε αντίπαλους και όχι εχθρούς, πρέπει πάντα να τους έχουμε απλωμένο το χέρι εγκάρδιο, γενναιόδωρο, δηλαδή ανθρώπινο, και να συζητάμε μαζί τους, να έχουμε επαφές μαζί τους.»⁴.

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1996,  θα βρεθεί πάλι στην Αθήνα, και σε συνέντευξή του προς «Το Βήμα», στην ερώτηση του δημοσιογράφου, εάν ήταν οδυνηρές «οι συνέπειες του να δηλώσετε χριστιανός και μαρξιστής συγχρόνως», ο Γκαρωντύ απάντησε: «Ναι, είναι αλήθεια. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτά τα δύο είναι ασύμβατα. Εγώ όχι. Διότι πιστεύω ότι ο μαρξισμός σου παρέχει έναν πολύτιμο μηχανισμό για να παράγεις ιστορικές πρωτοβουλίες. Μπορείς με τη βοήθειά του να ανιχνεύεις τις αντιφάσεις της κοινωνίας και στη συνέχεια να φτιάξεις ένα σχέδιο για να τις υπερβείς. Αλλά μόνο με τον χριστιανισμό οι ιστορικές πρωτοβουλίες που παίρνεις τελικώς μπορούν να είναι καλές για το μέλλον της ανθρωπότητας». Στην επόμενη ερώτηση: «Πιστεύετε πως μπορέσατε να γεφυρώσετε το χάσμα μεταξύ των χριστιανών και των μαρξιστών;» ο Γκαρωντύ απαντά: «Ακόμη προσπαθώ! Στη ζωή μου ασχολήθηκα συστηματικά με τη διοργάνωση διαλόγων ανάμεσα σε χριστιανούς και μαρξιστές…»⁵.

Αλλά ας μην προτρέχουμε, ας επιστρέψουμε στα τέλη της δεκαετίας του ’60, τότε που ως μέλος του ΠΓ, ο Γκαρωντύ θα έρθει σε ρήξη με το Κόμμα του. Το 1968, ο Γκαρωντύ θα διαφωνήσει με την στάση του Κόμματος σε δύο γεγονότα:

 «Η πρώτη μου σημαντική διαφωνία ξέσπασε με την ευκαιρία της μεγάλης κρίσης του Μαΐου-Ιουνίου 1968 στο Παρίσι.»⁶. Σε θεωρητικό επίπεδο ο Γκαρωντύ θα εκφράσει την διαφωνία του, σε άρθρο με τίτλο: «Εξέγερση και επανάσταση», στο τεύχος Απριλίου – Μαΐου 1968 του περιοδικού Démocratie Nouvelle, ενώ για τα ζητήματα τακτικής και πολιτικής του Κόμματος απέναντι στο κίνημα των φοιτητών τον Μάη του ’68, θα τοποθετηθεί στη συνεδρίαση στην Κεντρική Επιτροπή της 8^ης Ιουλίου 1968. Εκεί θα ασκήσει και κριτική στο άρθρο του μέλους του ΠΓ, Ζώρζ Μαρσαί, στην Ουμανιτέ, στο φύλλο της 3ης Μαΐου 1968, με τίτλο: «Πρέπει να ξεμασκαρέψουμε τους ψευτοεπαναστάτες».

 Όπως ο ίδιος ο Γκαρωντύ αναφέρει: «Η δεύτερη μεγάλη διαφωνία ξεσηκώθηκε απ’ την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία των στρατιωτικών δυνάμεων της Σοβιετικής Ένωσης και των κρατών-μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας.»⁷. Το ΠΓ του ΓΚΚ σε συνεδρίασή του στις 21 Αυγούστου 1968, αρχικά εκδίδει ανακοινωθέν με το οποίο «εκφράζει την έκπληξή του και την αποδοκιμασία του, έπειτα από την στρατιωτική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία»⁸. Τότε ο Γκαρωντύ θα δώσει μια συνέντευξη στο Τσεχοσλοβάκικο πρακτορείο «Τσε-Τε-Κα», η οποία αναδημοσιεύθηκε σε πολλές εφημερίδες. Εκεί ο Γκαρωντύ θα πει: «Σ’ εκείνο που διαφωνούμε είναι σε μια επάνοδο του σταλινισμού στην θεωρία και την πράξη, από μέρους των Σοβιετικών ηγετών, που θέλησαν πολύ γρήγορα να γυρίσουν την σελίδα του 20^ου συνεδρίου. Σ’ αυτούς, σαν κομμουνιστές, λέμε καθαρά: Για να ξαναδώσετε στην πατρίδα σας την τιμή της και στο διεθνές κίνημα το καθαρό πρόσωπο, φύγετε!»⁹ Η προτροπή παραίτησης του Μπρέζνιεφ και της ηγεσίας του ΚΚΣΕ, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! Θα ακολουθήσει στις 27 Αυγούστου η δημόσια αποδοκιμασία αυτής της συνέντευξης από το ΠΓ του ΓΚΚ: «Το πολιτικό γραφείο του κομμουνιστικού κόμματος της Γαλλίας κρίνει αναγκαίο να ανακοινώσει ότι η συνέντευξη αυτή δεν δεσμεύει παρά εκείνον που την έδωσε. Ορισμένες εκτιμήσεις του Ροζέ Γκαρωντύ δεν ανταποκρίνονται στις εκτιμήσεις της κεντρικής επιτροπής του κόμματος και του πολιτικού της γραφείου που τις διατύπωσαν παμψηφεί στις αποφάσεις και δηλώσεις τους. Αποτελούν μιαν ανεπίτρεπτη ανάμιξη στα εσωτερικά αδελφών κομμάτων. Κατά συνέπεια το πολιτικό γραφείο αποδοκιμάζει την συνέντευξη του Ροζέ Γκαρωντύ.»¹⁰.

Τον Οκτώβριο του 1968 θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του Γκαρωντύ «Η ελευθερία σε αναστολή – Πράγα 1968», ενώ το Δεκέμβριο του 1969 το βιβλίο: «Η Μεγάλη Καμπή του Σοσιαλισμού» που θα αποτελέσει την συνέχεια ενός άλλου βιβλίου του που είχε κυκλοφορήσει στις αρχές του 1968 με τίτλο: «Για ένα Γαλλικό Μοντέλο του Σοσιαλισμού». Σε καθένα από αυτά τα βιβλία η θέση του Κόμματος ήταν αρνητική. Το ανακοινωθέν του ΠΓ, που δημοσιεύθηκε στην Ουμανιτέ στις 19 Δεκεμβρίου 1969 μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο Ροζέ Γκαρωντύ κυκλοφόρησε μόλις ένα καινούργιο βιβλίο με τίτλο “Η μεγάλη καμπή του σοσιαλισμού”. Το έργο αυτό εκθέτει ιδεολογικές απόψεις και αναπτύσσει μια πολιτική πλατφόρμα, αντίθετη μ’ εκείνες του Γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος. […] Οι συλλογισμοί του καταλήγουν στην σαφή απόρριψη των λενινιστικών αρχών του κόμματος. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η ιδεολογική ενότητα, η ενότητα των αποφάσεων και της δράσης, εγκαταλείπονται. Για πρώτη φορά εκτίθεται ανοικτά η άρνηση του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού σαν μεθόδου και σύλληψης του κόσμου ολόκληρου, σαν φιλοσοφικού θεμελίου του κόμματος.»¹¹.  Στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το 19^ο συνέδριο του ΓΚΚ, μέσα από τη στήλη των συζητήσεων της Ουμανιτέ, στις 2 Ιανουαρίου 1970, ο Γκαρωντύ αμύνεται, αλλά η απόφαση είχε παρθεί. Σε άρθρο μισής σελίδας της Πράβντα της 15^ης Ιανουαρίου 1970, αφιερωμένο στις προετοιμασίες του συνεδρίου του ΓΚΚ, ουσιαστικά κατά τα τέσσερα πέμπτα του ασχολείται με «τον αριστερίζοντα της δεξιάς», τον «τροτσκιστή» Γκαρωντύ που θα έπρεπε επιτέλους, όχι μόνο να τον διώξουν από το ΠΓ και την ΚΕ, αλλά να τον διαγράψουν και από το Κόμμα.

Το Φεβρουάριο του 1970, στο 19^ο συνέδριο, ο Γκαρωντύ καθαιρέθηκε από μέλος του ΠΓ και της ΚΕ και τον Μάιο του 1970 διαγράφηκε από το ΓΚΚ. Το υλικό της σύγκρουσή του με το Κόμμα την περίοδο 1968 – 1970, θα το συγκεντρώσει στο βιβλίο του με τίτλο: «Ολόκληρη η αλήθεια» (1970).

Σε αυτή την «κομμουνιστική» περίοδο της ζωής του, ο Γκαρωντύ θα λέγαμε ότι απέρριπτε τον αντισημιτισμό. Ενώ ήταν ακόμα φυλακισμένος στα στρατόπεδα της Αλγερίας θα γνωρίσει και θα συνδεθεί φιλικά με τον γάλλο δημοσιογράφο Bernard Lecache (1895 – 1968), τον ιδρυτή της Διεθνούς Ένωσης κατά του Αντισημιτισμού (LICA)¹². Το 1948, στο όνομα των Γάλλων διανοουμένων, ο Γκαρωντύ θα καταθέσει στεφάνι στον τάφο του Εβραίου επαναστάτη Gaston Crémieux, στο εβραϊκό νεκροταφείο της Μασσαλίας, ενώ σε μια ομιλία του στο Παρίσι, το 1951, καταδίκασε «αυτούς που έκαιγαν αθώους στους φούρνους των κρεματορίων»¹³.

Η απόρριψή του αντισημιτισμού εκφράστηκε έντονα είκοσι χρόνια αργότερα, ειδικά από το 1968 έως το 1970. Εκείνη την περίοδο σε σειρά ομιλιών και γραπτών του, έθεσε επανειλημμένα και το ζήτημα του αντισημιτισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Τον Απρίλιο του 1968, στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, στο ΠΓ, καταγγέλλει την παρασημοφόρηση του αντισημίτη Κλίτσκο στη Σοβιετική Ένωση¹⁴. Στις 13 Ιανουαρίου 1969, σε γράμμα του προς το ΠΓ έγραψε για το ζήτημα του αντισημιτισμού, που ξέσπασε στην Πολωνία την άνοιξη του 1968, με τις συλλήψεις δεκάδων φοιτητών εβραϊκής καταγωγής, στον απόηχο του Πολέμου των Έξι Ημερών (5 Ιουνίου – 10 Ιουνίου 1967). Ο ίδιος είχε λάβει ένα γράμμα από την  Χίλντα Κόπλενιγκ, κόρη του ιδρυτή του κομμουνιστικού κόμματος Αυστρίας Γιόχαν Κόπλενιγκ, στο οποίο τον ενημέρωνε για την κατάσταση των συλληφθέντων Πολωνών φοιτητών και ζητούσε την βοήθειά του¹⁵. Οι κατηγορίες ήταν για συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος. Ο Γκαρωντύ απευθυνόμενος στον ΓΓ του ΓΚΚ Βαλντέκ Ροσσέ, έγραφε: «Ο τρόπος με τον οποίο είναι “κατασκευασμένες” οι δίκες αυτές είναι ακριβώς ο τρόπος των “δικών της Μόσχας” του 1937-1939»¹⁶. Την ίδια εποχή για την ίδια υπόθεση είχαν διαμαρτυρηθεί και οι: Λουί Αραγκόν, Σιμόν ντε Μπωβουάρ, Μωρίς ντε Γκαντιγιάκ, Μισέλ Γκόρτνεϋ, Άλφρεντ Κάστλερ, Ζακ Μαντώλ, Ζαν-Πωλ Σάρτρ, Έλσα Τριολέ, υπογράφοντας το εξής κείμενο:

«Με το πρόσχημα του αντισιωνισμού, αναπτύχθηκε ένας αντισημιτισμός, εδώ και μερικούς μήνες, στην Πολωνία, με την βοήθεια ενός μέρους τουλάχιστον των ηγετών της. Ενώ ο αντισημιτισμός καταδικάζεται πάντοτε επίσημα και οι κρατικές αποφάσεις δεν το αναφέρουν καθόλου, στην Πολωνία υπάρχει μια ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να θυμίσει διάφορα εξοργιστικά προηγούμενα.

Φίλοι από παλιά της Πολωνίας, θλιβόμαστε ακόμη περισσότερο για την κατάσταση αυτή, που είναι αντίθετη σε κάθε αρχή απ’ αυτές στις οποίες διαδηλώνει ότι πιστεύει η πολωνική κυβέρνηση.

Ζητούμε επίμονα απ’ τις πολωνικές αρχές να σταματήσει το γρηγορότερο η εκστρατεία της συστηματικής εξόντωσης και της συνεχούς καχυποψίας, που θύματά τους γίνονται σήμερα οι Πολωνοί πολίτες εβραϊκής καταγωγής και να επανεξετασθούν οι άδικες αποφάσεις που αποτέλεσαν ήδη αντικείμενό τους πολλοί από αυτούς. Πρόκειται για την τιμή της καινούργιας Πολωνίας.»¹⁷.

Δύο μήνες μετά το 19^ο Συνέδριο του Κόμματος, και ενώ δεν είναι πλέον μέλος του ΠΓ, ούτε μέλος της ΚΕ του ΓΚΚ, ο Γκαρωντύ έκανε ένα ταξίδι στο Ισραήλ, μετά από πρόσκληση του Μουσείου του Τελ Αβίβ. Ο ιδεολογικός του αντικομφορμισμός και οι θέσεις του ενάντια στον αντισημιτισμό του κέρδισαν την έγκριση των Ισραηλινών συνομιλητών του. Ο Γκαρωντύ συναντήθηκε με αρκετές αριστερές προσωπικότητες και δήλωσε ότι είχε εντοπίσει, στο εβραϊκό κράτος, «μια επιθυμία για ειρήνη, μια επιθυμία για μια πολιτική λύση». Να θυμίσουμε ότι έχουν περάσει τρία χρόνια από  την ήττα της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας από το Ισραήλ στον πόλεμο των Έξι Ημερών (5 Ιουνίου – 10 Ιουνίου 1967), κατά τον οποίο το Ισραήλ κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας, την χερσόνησο του Σινά, τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη ποταμού (μαζί με την ανατολική Ιερουσαλήμ) και τα υψώματα Γκολάν. Κι όμως η αντιπαράθεση Ισραηλινών και Αράβων ακόμη συνεχίζεται. Κύρια εστία έντασης αναδείχθηκε η περιοχή πέριξ της αποκλεισμένης στη διεθνή ναυσιπλοΐα Διώρυγας του Σουέζ, με τον λεγόμενο «Πόλεμο της Φθοράς» Ισραήλ – Αιγύπτου. Ο Γκαρωντύ, κατά την επίσκεψή του, στο Τελ Αβίβ, την άνοιξη του 1970, προσπάθησε να οργανώσει μια συνάντηση μεταξύ του Ναούμ Γκόλντμαν (1895 – 1982), του επικεφαλής του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου (1951 – 1978) και της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης (1956 – 1968), και του Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ (1918 – 1970), του αιγύπτιου προέδρου. Η Γκόλντα Μέιρ (1898 – 1978), τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, αντιτάχθηκε σθεναρά στην ιδέα και αρνήθηκε να επιτρέψει στον Γκόλντμαν να συναντήσει τον Νάσερ. Αλλά και ο ίδιος ο αιγύπτιος πρόεδρος έχοντας αρχίσει εντατικό εξοπλιστικό πρόγραμμα, με κύριο προμηθευτή της ΕΣΣΔ, κρατούσε ιδιαίτερα σκληρή στάση, η οποία έγινε γνωστή ως πολιτική των Τριών Όχι (όχι στην αναγνώριση του Ισραήλ, στις διαπραγματεύσεις με αυτό και στην ειρήνη).  Κατά συνέπεια, η πρόταση Γκαρωντύ απορρίφθηκε¹⁸.  

Θα ακολουθήσει τον Οκτώβριο (6/10 – 26/10) του 1973,  ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ¹⁹, που θα οδηγήσει στην υπογραφή στις 17 Σεπτεμβρίου 1978, των Συμφωνιών Κάμπ Ντέϊβιντ και στη συμφωνία ειρήνης της Αιγύπτου με το Ισραήλ, στις 26 Μαρτίου του 1979, η οποία έβαζε τέλος στην εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι δύο χώρες από το 1948²⁰. Οι σύμμαχοι της Αιγύπτου στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, Συρία, Ιράκ, Λιβύη και Αλγερία, θα αντιδράσουν παγώνοντας τις διπλωματικές τους σχέσεις με το Κάιρο. Ο Γιάσερ Αραφάτ, επικεφαλής της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, θα εξαπολύσει σφοδρή επίθεση στον αιγύπτιο πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ, επειδή «αντάλλαξε την αραβική Ιερουσαλήμ με την έρημο του Σινά», και προειδοποίησε τις ΗΠΑ για κλιμάκωση του ένοπλου αγώνα, υποσχόμενος ότι «τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή θα πληρώσουν το αντίτιμο των αποφάσεων που ελήφθησαν στο Καμπ Ντέιβιντ». Οι εντάσεις της Αιγύπτου με τους Άραβες γείτονές της αποκορυφώθηκαν με τον σύντομο Λιβυοαιγυπτιακό Πόλεμο του 1977. Ο Σαντάτ δολοφονήθηκε δυο χρόνια αργότερα, στις 6 Οκτωβρίου 1981, ενώ παρακολουθούσε την παρέλαση για την όγδοη επέτειο της έναρξης του πολέμου, από συνωμότες ισλαμιστές στρατιώτες που δεν του συγχώρησαν την υπογραφή συνθήκης ειρήνης με το Ισραήλ.

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας – ο Ροζέ Γκαρωντύ – παρακολουθώντας τις εξελίξεις, θα κάνει θεαματική επανεμφάνιση. Το 1982, παντρεύτηκε μια Παλαιστίνια, προσχώρησε στο Ισλάμ υιοθετώντας το όνομα «Raja», κι έγινε εξέχων σχολιαστής των ισλαμικών γραφών και υποστηρικτής της Παλαιστινιακής υπόθεσης. Η μετάβασή του στο Ισλάμ συνοδεύτηκε από μια πτώση στον απόλυτο αντισιωνισμό, που επιταχύνθηκε από τον πόλεμο του Λιβάνου και την πολιορκία της Βηρυτού από τις το Ισραήλ το καλοκαίρι του 1982. Το 1983 εκπλήρωσε το καθήκον του, όπως κάθε καλός μουσουλμάνος, πηγαίνοντας στη Μέκκα. Ο Γκαρωντύ φρόντισε πολύ να δώσει στο προσκύνημά του σχεδόν επίσημο χαρακτήρα, και να δημιουργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο. Εκεί, συναντά Σαουδάραβες ιεροκήρυκες και διανοούμενους που τον υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες. Συναντά τον Habib Chatty, τον γενικό γραμματέα του Οργανισμού της Ισλαμικής Διάσκεψης (OIC)²¹, ο οποίος ενδιαφέρεται πολύ για τους γαλλικούς ισλαμόφιλους κύκλους. Τον Μάρτιο του 1983, επισκέφτηκε το Κάιρο και ήταν ο πρωταγωνιστής των εορτασμών της χιλιετίας από την ίδρυση του Ισλαμικού Πανεπιστημίου Αλ Αζχάρ (Al-Azhar), όπου βγάζει ένα λόγο-κατηγορητήριο κατά της Δύσης μπροστά σε δύο χιλιάδες ενθουσιώδεις μουσουλμάνους φοιτητές. Για τον πρόεδρο του διάσημου ιδρύματος του Καΐρου, Σεΐχη Ταγιέμπ Αλ-Ναγκάρ, «ο Θεός άνοιξε την καρδιά του Raja»²².

Επίσης το 1983, ο Γκαρωντύ θα δημοσιεύσει το νέου του  βιβλίο με τίτλο: «Η υπόθεση Ισραήλ», στο οποίο κατηγορεί τις ισραηλινές κυβερνήσεις για «δολοφονικό ιμπεριαλισμό», αλλά και την ισραηλινή κοινωνία για τρομερό «ρατσισμό». Αναζητώντας την προέλευση των δομικών ελαττωμάτων του κράτους του Ισραήλ, ο Γκαρωντύ επέκρινε το σιωνιστικό κίνημα τόσο για τις ιδεολογικές του αρχές, όσο και για τις πολιτικές του. Όσον αφορά τα ελαττώματα του Σιωνισμού, ισχυρίστηκε ότι οι πηγές τους βρισκόταν στους «βιβλικούς μύθους» στους οποίους βασίστηκε η εβραϊκή παράδοση. Ο Γκαρωντύ επρόκειτο να αναπτύξει «το ζήτημα των οργανικών δεσμών που οδηγούν από το βιβλικό εβραϊκό παρελθόν στο σήμερα, στην εγκληματική πολιτική του Ισραήλ» στο βιβλίο του, με τίτλο  «Παλαιστίνη», που δημοσιεύτηκε τρία χρόνια αργότερα²³.

Μετά την Συμμαχική επίθεση στο Ιράκ και την απελευθέρωση του Κουβέιτ (Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1991), στα πλαίσια του Πρώτου πολέμου του Κόλπου, ο Γκαρωντύ δεν έκρυβε πλέον την αντισιωνιστική ριζοσπαστικοποίηση του. Τον Μάρτιο του 1991, συμμετείχε σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε από την ακροδεξιά δεξαμενή σκέψης GRECE (Groupement de recherche et d’études pour la civilisation européenne) ελληνιστί «Ομάδα Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό». Η GRECE είναι βαθιά αντίθετη στην πολυπολιτισμικότητα, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, τον καπιταλισμό και διακρίνεται από άλλες εθνικοσυντηρητικές οργανώσεις με την απόρριψη του Χριστιανισμού και την επιδοκιμασία του νεοπαγανισμού. Η ομάδα υπερασπίζεται μια «μη αντιδραστική  συντηρητική επανάσταση», με στόχο «την αναζωογόνηση μιας πανευρωπαϊκής ταυτότητας και εθνικισμού», ενώ υποστηρίζει τη διατήρηση και τον διαχωρισμό εθνοτικών ομάδων και πολιτισμών σε παγκόσμιο επίπεδο²⁴. Ο Γκαρωντύ την ίδια περίοδο άρχισε να αρθρογραφεί στο περιοδικό Nationalisme et République, ένα από τα κύρια φόρουμ της γαλλικής αντισημιτικής ακροδεξιάς²⁵.

Τον Οκτώβριο του 1995, ένα δελτίο της επιθεώρησης La Vieille Taupe, που είχε βγάλει χωρίς μεγάλη επιτυχία, το πρώτο τεύχος, τον Απρίλιο του 1995, ενημέρωνε τους συνδρομητές ότι «ένας γνωστός μελετητής, ήρθε […] για να φέρει στον εκδότη του περιοδικού Πιερ Γκιγιόμ το χειρόγραφο ενός βιβλίου […] που περιλάμβανε ένα εντελώς σαφές κεφάλαιο για τους μύθους που μελετούσαν οι ρεβιζιονιστές ιστορικοί»²⁶. Δύο μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο, βγαίνει το δεύτερο τεύχος της επιθεώρησης, το οποίο στην ουσία αποτελούσε το πόνημα του μυστηριώδους μελετητή. Ο τίτλος του έργου: «Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής» (“Les mythes fondateurs de la politique israelienne“), και συγγραφέας του ο πολύς Ροζέ Γκαρωντύ.

Στις 25 Ιανουαρίου 1996, το εβδομαδιαίο σατιρικό περιοδικό Le Canard enchaîné πληροφορεί τους αναγνώστες του για το νέο έργο του Γκαρωντύ, που δημοσίευσε ο Γκιγιόμ, ο  γνωστός εκδότης έργων του Ρασσινιέ, Φωρισσόν, Τιόν και άλλων αρνητών του Ολοκαυτώματος. Την πληροφορία αναδημοσίευσε η Le Monde την επόμενη μέρα. Το La Vieille Taupe σύντομα κατακλύστηκε από παραγγελίες.

 Το έργο αποτελείται από τρία μέρη: Στο πρώτο παρουσιάζονται οι «Θεολογικοί μύθοι» με τους επιμέρους τρεις μύθους: «τον μύθο της επαγγελίας», «τον μύθο του εκλεκτού λαού» και «τον μύθο του Ιησού του Ναυή». Στο δεύτερο μέρος «Οι μύθοι του εικοστού αιώνα» με τους επιμέρους 4 μύθους: «του αντιφασιστικού σιωνισμού», «της δικαιοσύνης της Νυρεμβέργης», «των έξι εκατομμυρίων (το Ολοκαύτωμα)» και  «τον μύθο μιας γης χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη». Στο τρίτο μέρος ο Γκαρωντύ παρουσιάζει την «Πολιτική χρησιμοποίηση του μύθου» με την δημιουργία παντοδύναμων σιωνιστικών λόμπι δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή σε δύο από αυτά «το λόμπι των ΗΠΑ» και «το λόμπι στη Γαλλία» τα οποία συντονίζουν «την εξωτερική χρηματοδότηση του Ισραήλ», τον «μύθο του ισραηλινού θαύματος».

Κατά τον Γκαρωντύ δεν υπήρξε γενοκτονία Εβραίων, εφόσον επέζησαν τόσοι πολλοί και μάλιστα πληθύνανε μεταπολεμικά. Η μόνη πραγματική γενοκτονία στην ιστορία έχει γίνει από Εβραίους και είναι αυτή που περιγράφεται στη Βίβλο: «Ο όρος “γενοκτονία” έχει μια συγκεκριμένη ετυμολογική σημασία: την εξόντωση μιας φυλής […] η λέξη χρησιμοποιήθηκε με εντελώς λανθασμένο τρόπο στη Νυρεμβέργη, αφού δεν επρόκειτο για εξόντωση ολόκληρου λαού, όπως συνέβη με τις “ιερές εξοντώσεις” των Αμαλακιτών και των Χαναναίων, και άλλων λαών […] Αντίθετα, ο Ιουδαϊσμός (ο ορισμός του ως “φυλή” που ανήκει στο χιτλερικό λεξιλόγιο) γνώρισε σημαντική ανάπτυξη στον κόσμο από το 1945.»²⁷.

Ο Γκαρωντύ επικαλούμενος επιστολή του Χάιμ Βάιτσμαν, προέδρου της Διεθνούς Σιωνιστικής Οργάνωσης, που εκπροσωπούσε λιγότερο από το 6% των Εβραίων παγκοσμίως, στον Βρετανό πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλαιν, ούτε λίγο ούτε πολύ, δικαιολογεί τον εγκλεισμό των Εβραίων στα στρατόπεδα ως μέτρο αναγκαίο σε περίοδο πολέμου, ως αντίμετρο στην απόφαση των Εβραίων να «κηρύξουν» πόλεμο στους Γερμανούς! «Στις 5 Σεπτεμβρίου 1939, δύο ημέρες μετά την αγγλογαλλική κήρυξη του πολέμου στη Γερμανία, ο Chaim Weizmann, πρόεδρος του Jewish Agency, έγραψε στον Βρετανό πρωθυπουργό, Neville Chamberlain. Στην επιστολή του δήλωσε: “Εμείς οι Εβραίοι είμαστε στο πλευρό της Μεγάλης Βρετανίας και θα αγωνιστούμε για τη δημοκρατία”. […] Αυτή η επιστολή τυπώθηκε στο “The Jewish Chronicle” της 8ης Σεπτεμβρίου 1939· ήταν μια γνήσια κήρυξη πολέμου στη Γερμανία από τον εβραϊκό λαό και έθεσε το πρόβλημα του εγκλεισμού όλων των Εβραίων στη Γερμανία μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ως “πολίτες ενός έθνους σε πόλεμο με τη Γερμανία”.»²⁸.

Στο Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, ο Γκαρωντύ αναφέρεται με όρους που θέτουν συστηματικά υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητά του. Εξ ου και ο τίτλος: «Ο μύθος της δικαιοσύνης της Νυρεμβέργης»²⁹,  του δεύτερου κεφαλαίου του δεύτερου μέρους του βιβλίου: «Δεν ήταν ένα διεθνές δικαστήριο αφού αποτελούνταν μόνο από τους νικητές και, κατά συνέπεια, μόνο τα εγκλήματα που διέπραξαν οι νικημένοι λήφθηκαν υπόψη. […] και απέκλειε από την ίδια του την αρχή κάθε ευθύνη από την πλευρά των νικητών – πρώτα απ’ όλα για την έναρξη του πολέμου. Οποιαδήποτε υπενθύμιση της κύριας πηγής του αποκλείστηκε εκ των προτέρων: στη Νυρεμβέργη, κανείς δεν έθεσε το ζήτημα της Συνθήκης των Βερσαλλιών και εάν δεν έπρεπε να κατηγορηθεί για τις επακόλουθες συνέπειες – τις χρεοκοπίες και την ανεργία ειδικά που επέτρεψαν την άνοδο κάποιου σαν τον Χίτλερ, με τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας του γερμανικού λαού. Ο νόμος του ισχυρότερου επικράτησε όταν η Γερμανία ηττήθηκε το 1918,… όταν οι Γερμανοί έπρεπε να πληρώσουν 132 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα … ως αποζημίωση, όταν η εθνική περιουσία της χώρας τους υπολογιζόταν σε 260 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα. […] Ούτε ο Τσόρτσιλ, ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Τρούμαν χρειάστηκε να δικαστούν για εγκλήματα πολέμου στη Νυρεμβέργη.»³⁰.

Ο Γκαρωντύ υποστήριξε το κλασικό σενάριο των αρνητιστών, σύμφωνα με το οποίο η ναζιστική πρόθεση ήταν να εκτοπίσουν τους Εβραίους στην Ανατολή, όχι να τους εξοντώσουν. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Εβραίοι ήταν ένας από τους αγαπημένους στόχους του Χίτλερ, λόγω της ρατσιστικής θεωρίας του για την ανωτερότητα της “άριας φυλής” […] Προχώρησε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, πρώτα εξορίζοντας και εκδιώκοντάς τους, μετά, κατά τη διάρκεια του πολέμου, καταρχάς φυλακίζοντας τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία και στη συνέχεια απελαύνοντας τους. Αρχικά σκέφτηκε να τους απελάσει στη Μαδαγασκάρη, όπου θα είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο ευρωπαϊκό γκέτο, στη συνέχεια στα κατεχόμενα εδάφη στην ανατολική Ευρώπη, ειδικά στην Πολωνία…»³¹.

Η «Τελική Λύση» ως το σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων είναι ένας μύθος, εφόσον δεν έχει βρεθεί καμιά επίσημη σχετική διαταγή. Αυτό προκύπτει, σύμφωνα με τον Γκαρωντύ από τα ίδια τα έγγραφα της γερμανικής κυβέρνησης: «Πρώτα από όλα η οδηγία του Χίτλερ για την “εξόντωση”. Παρά τις προσπάθειες των θεωρητικών της “γενοκτονίας” και του “Ολοκαυτώματος”, δεν βρέθηκε ποτέ ίχνος της.»³².

Για το ενδεχόμενο η διαταγή εξόντωση να είχε δοθεί κεκαλυμμένα, ο Γκαρωντύ διαφωνεί: «Είναι αδύνατο να υποστηριχθεί η υπόθεση μιας μυστικής κωδικοποιημένης γλώσσας, καθώς υπάρχουν σαφή έγγραφα για άλλα εγκλήματα: ευθανασία, εντολή εκτέλεσης Βρετανών κομάντος, να λιντσάρουν Αμερικανούς αεροπόρους και να εξοντωθεί ο ανδρικός πληθυσμός του Στάλινγκραντ, σε περίπτωση που το καταλάμβαναν οι Γερμανοί. Για όλα αυτά τα εγκλήματα, τα έγγραφα υπάρχουν. Ενώ στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει τίποτα, ούτε πρωτότυπα, ούτε αντίγραφα…»³³. Ακόμα και στα  πρωτόκολλα της Διάσκεψης του Βάνζεε, σύμφωνα με τον Γκαρωντύ: «…δεν γίνεται καμία αναφορά στους θαλάμους αερίων ή στην εξόντωση, αλλά μόνο στη μεταφορά των Εβραίων στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτά τα πρακτικά έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός απόκρυφου εγγράφου αν πιστέψουμε τη φωτοτυπία τους που δημοσιεύτηκε … χωρίς σφραγίδα, χωρίς ημερομηνία, χωρίς υπογραφή, συνηθισμένος τύπος μηχανής σε χαρτί μικρού μεγέθους κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση δεν κάνουν καμία αναφορά στους θαλάμους αερίων.»³⁴.

Σχετικά με τη θνησιμότητα των Εβραίων στα στρατόπεδα, ο Γκαρωντύ αναφέρει ότι: «Τότε υπέφεραν τα περισσότερα, όχι μόνο με τον τρόπο που υποφέρουν όλοι οι άμαχοι σε περιόδους πολέμου – βομβαρδισμοί, πείνα και στερήσεις κάθε είδους, αναγκαστικές πορείες που ήταν θανατηφόρες για τους πιο αδύναμους, για την εκκένωση των κέντρων, αλλά και καταναγκαστική εργασία στις πιο απάνθρωπες συνθήκες για την εξυπηρέτηση της γερμανικής πολεμικής προσπάθειας (για παράδειγμα, το Άουσβιτς ήταν το πιο ενεργό κέντρο των χημικών βιομηχανιών της “βιομηχανίας Farbein”). Και τέλος, υπήρξαν οι επιδημίες, ιδιαίτερα ο τύφος, που κατέστρεψαν έναν πληθυσμό στρατοπέδων συγκέντρωσης που ήταν εξαντλημένος και υποσιτισμένος. […] Η ύπαρξη στα χιτλερικά στρατόπεδα μεγάλου αριθμού κρεματορίων  για να σταματήσει η εξάπλωση των επιδημιών τύφου δεν αποτελεί καθοριστικό επιχείρημα: υπάρχουν κρεματόρια σε όλες τις μεγάλες πόλεις […] αυτές οι αποτεφρώσεις  προφανώς δεν σημαίνουν μια επιθυμία εξόντωσης των πληθυσμών. Έπρεπε λοιπόν να προστεθούν “θάλαμοι αερίων” στους φούρνους του κρεματόριου για να εδραιωθεί το δόγμα της εξόντωσης με φωτιά.»³⁵.

Σχετικά με τον αριθμό των θυμάτων ο Γκαρωντύ θεωρεί: «μια από τις αναλήθειες … “ο μύθος των έξι εκατομμυρίων Εβραίων που εξοντώθηκαν”, έχει γίνει δόγμα που δικαιολογεί, καθαγιάζει (όπως υπονοεί η ίδια η λέξη “Ολοκαύτωμα”) όλους τους εκβιασμούς του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, σε όλη τη Μέση Ανατολή, στις Ηνωμένες Πολιτείες και, μέσω των Ηνωμένων Πολιτειών, στην παγκόσμια πολιτική, τοποθετώντας την πάνω από κάθε διεθνές δίκαιο. Το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης έκανε επίσημο αυτόν τον αριθμό. Έκτοτε δεν έπαψε ποτέ να χρησιμοποιείται για χειραγώγηση της κοινής γνώμης στον γραπτό και προφορικό τύπο, στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, ακόμη και στα σχολικά βιβλία.»³⁶.

Ο Γκαρωντύ θα χρησιμοποιήσει το κλασσικό επιχείρημα των αρνητιστών – της ηθικής ισοδυναμίας, σύμφωνα με το οποίο,  η μεταχείριση των Εβραίων από τους ναζί δεν διαφέρει σε εκείνη που πράττουν άλλα έθνη εναντίον όσων θεωρούν εχθρούς τους: «Ο χιτλερισμός ήταν μια ανθρώπινη καταστροφή που, δυστυχώς, είχε προηγούμενο στην πολιτική που εφάρμοσαν επί πέντε αιώνες οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες στους “έγχρωμους”. Ότι έκανε ο Χίτλερ στους λευκούς ανθρώπους, έκαναν αυτοί με τους Ινδιάνους της Αμερικής, από τους οποίους σκότωσαν το [75%] (επίσης μέσω καταναγκαστικής εργασίας και επιδημιών, ακόμη περισσότερο παρά μέσω σφαγών), όπως ακριβώς έκαναν με τους Αφρικανούς, από τους οποίους απέλασαν μεταξύ 10 και 20 εκατομμυρίων, που σημαίνει ότι στην Αφρική εξόντωσαν 100 με 200 εκατομμύρια κατοίκους της, αφού δέκα άνθρωποι έπρεπε να σκοτωθούν για να συλληφθεί ζωντανός ο ένας από τους δουλέμπορους.

Ο μύθος ταίριαζε σε όλους: το να μιλήσουμε για τη “μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία” ήταν για τους δυτικούς αποικιοκράτες βολικό να ξεχάσουν τα δικά τους εγκλήματα […] ήταν ένας τρόπος για τον Στάλιν να κρύψει τις δικές του άγριες καταστολές. Για τους Αγγλοαμερικανούς ηγέτες, μετά τη σφαγή της Δρέσδης τον Φεβρουάριο του 1945, που σκότωσε μέσα σε λίγες ώρες περίπου 200.000 πολίτες, […] Για τις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη περισσότερο, οι οποίες μόλις είχαν ρίξει ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, με αποτέλεσμα “πάνω από 200.000 άτομα να σκοτωθούν και σχεδόν 150.000 να τραυματιστούν, καταδικασμένοι μέσα σε ένα δεδομένο χρονικό διάστημα”.»³⁷.

Το τρίτο μέρος του βιβλίου, όπως και το πρώτο, μοιάζει με τα προηγούμενα έργα του Γκαρωντύ «Η υπόθεση Ισραήλ» και «Παλαιστίνη». Υβρίζει το Κράτος του Ισραήλ, στην εσωτερική του πολιτική και στις σχέσεις του με τον αραβικό κόσμο γενικά και τους Παλαιστίνιους ειδικότερα. Επιτίθεται  στο «παγκόσμιο σιωνιστικό λόμπι», δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή σε δύο κέντρα του – το Αμερικανό και Γαλλικό. Ο Γκαρωντύ δείχνει πώς οι Αμερικανοεβραίοι «ελέγχουν» τα μέσα ενημέρωσης και την πολιτική ζωή της χώρας, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να προωθήσουν πολιτικές που αντιβαίνουν στα αμερικανικά συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνουν να μεταφέρουν σημαντικά κεφάλαια στο κράτος του Ισραήλ. Στη συνέχεια, ο Garaudy αντιμετωπίζει τους «σιωνιστές» στη Γαλλία. Και αυτοί είναι κύριοι των ΜΜΕ και της πολιτικής. Χρησιμοποιούν, γράφει ο Γκαρωντύ, τη δύναμή τους για να τρομοκρατήσουν εκείνους που, όπως ο ίδιος, τόλμησαν να τους αμφισβητήσουν ή να καταγγείλουν τους μύθους πάνω στους οποίους οικοδομούν τη δύναμή τους και μέσω των οποίων σκοπεύουν να τη διατηρήσουν³⁸.

Ο Simon Epstein αναφέρει: «Ο Γκαρωντύ ξέρει να γράφει. Ξέρει πώς να συνθέτει ένα βιβλίο, έχει δημοσιεύσει πολύ μεγάλο αριθμό έργων με ποικίλα θέματα. Αλλά οι Θεμελιώδεις Μύθοι του είναι κακώς επεξεργασμένοι και κακώς οργανωμένοι»³⁹. Οι Michaël Prazan και Adrien Minard στη βιογραφία τους για τον Γκαρωντύ γράφουν: «είναι στην πραγματικότητα μόνο μια συλλογή αποσπασμάτων, μια κουραστική αντιπαράθεση γεγονότων και αναφορών που προέρχονται από βιβλία και άρθρα του Τύπου»⁴⁰.

Ο Pierre-André Taguieff, επικρίνει: «τον τρόπο με τον οποίο ο Γκαρωντύ έκανε το κακό του έργο, αντλώντας αδιακρίτως από διάφορα αρχεία αντισιωνιστικής προπαγάνδας, αντιγράφοντας αποσπάσματα άρθρων, αντλώντας έμπνευση από όλα τα κλισέ του αρνητικού λόγου, διαπράττοντας χοντρά λάθη που δείχνουν τον ερασιτεχνισμό του στο θέμα»⁴¹. Ιδιαίτερα καυστικός και επικριτικός είναι και ο Πιέρ Βιντάλ-Νακέ σε συνέντευξή του στη Le Monde στις 4 Μαΐου 1996:   «Ο Γκαρωντύ είναι ένας άνθρωπος, πτυχιούχος φιλοσοφίας, που έχει προσηλυτιστεί με πολλούς τρόπους, πρώτα στον προτεσταντισμό, μετά στον κομμουνισμό, μετά στον καθολικισμό και μετά στο Ισλάμ. Επομένως, αυτό δεν είναι ακριβώς ένα παράδειγμα πνευματικής σταθερότητας. Δεύτερον, δούλευε πάντα εξαιρετικά επιφανειακά. Για να τολμήσεις να υπερασπιστείς μια διατριβή με θέμα «Ελευθερία» στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, επί Στάλιν, πρέπει ακόμα να έχεις μια διαβολική σκέψη! Στην πραγματικότητα, ο Ροζέ Γκαρωντύ δεν δουλεύει, δεν έχει δουλέψει ποτέ…. Ήταν πάντα αυτό που θα λέγαμε με μέτριους όρους δανειστής κειμένων. Σε αυτό το βιβλίο αρνητισμού, διαβάζουμε απίστευτα πράγματα. Μπερδεύει, για παράδειγμα, τον Ρούσβελτ και τον Αϊζενχάουερ. …. Συγχέει τη δίκη του Άιχμαν, το 1961, και τη δίκη Κάστνερ, η οποία χρονολογείται από το 1953… Μπερδεύει τον αριθμό των θανάτων στο Άουσβιτς με τον αριθμό των θανάτων στη Σοά. “Ο Ροζέ Γκαρωντύ ήταν πάντα ειδικός επί των πάντων”.»⁴².

Μετά την αρχική εκτύπωση και συνδρομητική διανομή 350 αντιτύπων της επιθεώρησης La Vieille Taupe, με τους Θεμελιώδεις Μύθους του Γκαρωντύ, ο Πιερ Γκιγιόμ θέλησε να τυπώσει άλλα 2 000 αντίτυπα. Στις 11 Μαρτίου, ο τυπογράφος του μετά την δημοσιότητα που είχε πάρει το θέμα, αλλά μάλλον λόγω της πρώτης μήνυσης, αρνήθηκε να προχωρήσει στην εκτύπωση. Τότε είναι που ο Γκαρωντύ αποφάσισε να αναλάβει μόνος του (samizdat) μια δεύτερη έκδοση. Στις 3 Απριλίου, ο Πιερ Γκιγιόμ προχωρά στην λεγόμενη «νόμιμη κατάθεση» ενός αντίγραφου αυτής της samizdat έκδοσης στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Μέχρι το τέλος του μήνα η πρώτη εκτύπωση της έκδοσης samizdat εξαντλήθηκε, όπως και η δεύτερη του Μαΐου. Τον Ιούνιο του 1996, ανακοινώθηκε μια τρίτη εκτύπωση, ενώ οι μεταφράσεις στα Ελληνικά, Αγγλικά, Ρωσικά, Αραβικά, Ιταλικά και Ισπανικά βρίσκονταν ήδη σε εξέλιξη.

Σε εξέλιξη όμως βρίσκονται από τον Φεβρουάριο του 1996 και οι μηνύσεις από αντιρατσιστικές οργανώσεις με βάση τον Νόμο Γκεϊσσό. Η «υπόθεση Γκαρωντύ» μόλις ξεκινούσε.

• Στις 22 Φεβρουαρίου 1996, η «L’Union nationale des Associations de déportés internés et familles de disparus» (UNADIF) και η «La Fédération nationale des déportés et laistésés» (FNDIR) υπέβαλαν μήνυση και αγωγή κατά του Γκαρωντύ, του συγγραφέα του βιβλίου  «Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής» που τυπώθηκε και διανεμήθηκε μέσω μη εμπορικών σημείων ως δεύτερο τεύχος του περιοδικού La vieille taupe, τον Δεκέμβριο του 1995. Η καταγγελία συγκεκριμένα αναφέρεται στο περιεχόμενο των κεφαλαίων: «Ο μύθος της δικαιοσύνης της Νυρεμβέργης» και  «Ο μύθος των έξι εκατομμυρίων (το Ολοκαύτωμα)» που αποδεικνύουν ότι ο Γκαρωντύ είναι αρνητής εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Μαζί με αυτόν κατηγορείται ως συνεργός και ο εκδότης του περιοδικού Πιερ Γκιγιόμ⁴³.
• Στις 6 Μαΐου 1996, η «L’Association des fils et filles des déportés juifs de France» προέβει σε μήνυση και αγωγή κατά του Γκαρωντύ,  για το αδίκημα της άρνησης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Η καταγγελία αφορούσε το σύνολο του βιβλίου, στη δεύτερη έκδοση «Samiszdat Ροζέ Γκαρωντύ», του 1996⁴⁴.
• Στις 6 Ιουνίου 1996, ο εισαγγελέας του Παρισιού στη βάση είκοσι αποσπασμάτων της έκδοσης «Samiszdat» του 1996, επίσης κίνησε δικαστική έρευνα με την κατηγορία της άρνησης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας⁴⁵.
• Στις 23 Μαΐου 1996, η «La Ligue internationale contre le racisme et l’antisémitisme» (LICRA) υπέβαλε μήνυση, μαζί με αίτηση συμμετοχής στη διαδικασία ως πολιτικός διάδικος, κατά του Γκαρωντύ για το αδίκημα της δημόσιας δυσφήμισης ομάδας προσώπων (της εβραϊκής κοινότητας)⁴⁶
• Την 1η Ιουλίου 1996, το «Le Mouvement contre le racisme et pour l’amitié entre les peuples» (MRAP) υπέβαλε μήνυση και αγωγή κατά του Γκαρωντύ, για το αδίκημα της δημόσιας δυσφήμισης ομάδας προσώπων και υποκίνησης σε φυλετικές διακρίσεις μίσους ή βίας. Η καταγγελία αφορούσε τέσσερα αποσπάσματα από την έκδοση «Samiszdat Ροζέ Γκαρωντύ» του 1996⁴⁷.

Με την άσκηση των διώξεων ο Γκαρωντύ εμφανιζόταν δικαιωμένος. Μπορούσε να ισχυρίζεται ότι είναι θύμα του εβραϊκού λόμπι, το οποίο επιχειρεί να τον εμποδίσει να πει την «αλήθεια».

Στο πλευρό του Γκαρωντύ έσπευσε να του συμπαρασταθεί ο παλιός του φίλος και συνομήλικος (83χρονος) Αμπέ Πιερ, κατά κόσμον Ανρί Γκρουέ. Ο Αμπέ Πιερ διεύθυνε για πολλές δεκαετίες τον φιλανθρωπικό οργανισμό Emmaüs που περιέθαλπε φτωχούς και αστέγους και ήταν ένα απ’ τα πιο αγαπητά πρόσωπα της μεταπολεμικής Γαλλίας. Ο Γάλλος αββάς σε μια επιστολή υποστήριξης προς τον συγγραφέα των Θεμελιωδών Μύθων, που έγραψε στις 15 Απριλίου 1996, απευθυνόμενος στον Γκαρωντύ μεταξύ άλλων υπογραμμίζει τον σεβασμό που τρέφει για «το τεράστιο έργο» που πραγματοποίησε με τη συγγραφή του βιβλίου και για «την εκπληκτική, λαμπρή και σχολαστική γνώση στην οποία βασίζεται κάθε επιχείρημα». Δήλωσε την ελπίδα του για μια μεγάλη συζήτηση με «πραγματικούς ιστορικούς» για τα ερωτήματα που τέθηκαν. Στο τέλος πρόσθεσε ότι το να κατηγορούν (τον Γκαρωντύ) για «ρεβιζιονισμό» είναι μια «απάτη», μια «πραγματική συκοφαντία από ασυνείδητους ανθρώπους»⁴⁸. Η επιστολή υποστήριξης του Αμπέ Πιερ, δόθηκε στην δημοσιότητα στις 18 Απριλίου 1996, σε μια συνέντευξη Τύπου του Γκαρωντύ που ενορχήστρωσε επιδέξια ο δικηγόρος του, Jacques Vergès, και στην οποία ο Αμπέ Πιερ παραβρέθηκε μαζί με τον δοκιμιογράφο Jean Ziegler και τον πάτερ Michel Lelong. Η ανάγνωση της επιστολής του αββά Πιερ και η παρουσία του στην συνέντευξη προκάλεσε τεράστια έκπληξη, αλλά και δυσαρέσκεια στους εβραϊκούς κύκλους⁴⁹.

Ο Γάλλος αββάς, που ήταν μέλος της Τιμητικής Επιτροπής της LICRA, καλέστηκε στα κεντρικά γραφεία της Ένωσης στις 24 Απριλίου για να δώσει εξηγήσεις. Σε μια τεταμένη ατμόσφαιρα, παραδέχτηκε ότι δεν είχε διαβάσει το βιβλίο του Γκαρωντύ, και ότι βασίστηκε στη γνώμη τρίτων που τους έχει εμπιστοσύνη. Επικαλέστηκε ως ελαφρυντικό την κούραση και την προχωρημένη ηλικία του. Ωστόσο, δήλωσε ότι η εμπιστοσύνη του στον Γκαρωντύ ήταν αμετάβλητη. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εξέφρασε την ελπίδα του ότι θα διεξαχθεί συζήτηση για ορισμένα σημεία της ιστορίας — μια δήλωση που απηχούσε έμμεσα τους αρνητές⁵⁰. Ο ιδρυτής της Emmaüs σε δελτίο τύπου που έβγαλε την Τρίτη 30 Απριλίου καταδίκασε «αυστηρά» όλους εκείνους που για διάφορους λόγους θέλουν «να αρνηθούν, να παραποιήσουν ή να ευτελίσουν το Shoah, που θα παραμείνει για πάντα μια ανεξίτηλη κηλίδα ντροπής στην ιστορία της ηπείρου μας». Από την άλλη όμως εξακολουθούσε να διατηρεί την εμπιστοσύνη του στον Γκαρωντύ, ο οποίος, όπως είπε, είχε δεσμευτεί να «παραδεχτεί οποιοδήποτε λάθος που θα του αποδεικνυόταν». Αυτή η τελευταία πρόταση, της απόδειξης του Ολοκαυτώματος, θεωρήθηκε απαράδεκτη από τους ηγέτες της LICRA. Την 1^η Μαΐου 1996, με δελτίο τύπου του νομικού τμήματος, το Γραφείο της LICRA, ανακοίνωσε την απομάκρυνση του αββά Πιέρ από την Τιμητική Επιτροπή⁵¹.

Ο Γκαρωντύ, όλη αυτή την περίοδο, δεν έμεινε αδρανής. Τον Ιούνιο του 1996, δημοσίευσε μια 16σέλιδη μπροσούρα με τίτλο «Δικαίωμα απάντησης» (Droit de réponse), στην οποία κατήγγειλε το «λιντσάρισμα των μέσων ενημέρωσης» για το οποίο ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος και ο αββάς Πιερ ήταν τα θύματα:

«Κανένα “Δικαίωμα απάντησης” (το οποίο προβλέπετε και στη νομοθεσία μας) δεν μου παραχωρήθηκε από τα ΜΜΕ όταν έβγαλαν τα χειρότερα ψέματα εναντίον του βιβλίου μου, “Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής”.

Ήμουν περιτοιχισμένος στη σιωπή.

Μόνο ο αββάς Πιερ τόλμησε να υψώσει την υπέροχη φωνή του.

Με τη θέσπιση νόμων που περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης, το γαλλικό κράτος έπαψε να είναι κράτος δικαίου. Ειδικότερα, ο νόμος Gayssot αποκαθιστά τον νόμο, που καταργήθηκε μετά το Vichy, που ορίζει την αμφισβήτηση της επίσημης αλήθειας ως ποινικό αδίκημα (délit d’opinion). Στην πραγματικότητα, αυτός ο νόμος αποκαθιστά τις διακρίσεις εις βάρος οποιουδήποτε που δεν υποτάσσεται στη «μονοδιάστατη σκέψη» και στη λατρεία των «πολιτικά ορθών» ταμπού που επιβάλλουν οι Αμερικανοί ηγέτες και οι δυτικοί μισθοφόροι τους, ειδικά οι Ισραηλινοί.

Μετά από αυτή την επιβεβλημένη σιωπή, ιδού η απάντησή μου στο λόμπι του “κυνηγιού μαγισσών”, στο φύλακα των ταμπού.»⁵².

Στο «Δικαίωμα απάντησης» ο Γκαρωντύ ουσιαστικά επαναλαμβάνει περιληπτικά, τα κύρια θέματα που εκτίθενται στο βιβλίο των Θεμελιωδών Μύθων.

Όσες περισσότερες ήταν οι αγωγές και οι μηνύσεις, τόσο περισσότερο εκτινάσσονταν οι πωλήσεις του βιβλίου του. Το δεύτερο εξάμηνο του 1996, στα πλαίσια των προωθητικών ενεργειών για την παρουσίαση των διαφόρων ξένων εκδόσεων των Θεμελιωδών Μύθων, ο Γκαρωντύ επισκέφτηκε μια σειρά ευρωπαϊκών πόλεων. Τον Οκτώβριο επισκέφθηκε την Αθήνα. Το βιβλίο του είχε εκδοθεί στα ελληνικά από τον εθνικιστικό εκδοτικό οίκο «Νέα Θέσις»  του ακροδεξιού Γιάννη Σχοινά,  με πρόλογο του Δημητρίου Κολλάτου, σε μετάφραση του Μάριου Βερέττα. Κατά την παραμονή στην Αθήνα έδωσε συνέντευξη στον Έλληνα δημοσιογράφο και συγγραφέα Κώστα Χατζηδάκη, η οποία προβλήθηκε στο κανάλι περιφερειακής εμβέλειας «Τηλετώρα». Συνεντεύξεις παραχώρησε και στις εφημερίδες «Έθνος», «Ελευθεροτυπία» και «Το Βήμα».

Ας δούμε ορισμένες από τις ερωτήσεις που του έθεσε ο δημοσιογράφος του Βήματος και τι απάντησε ο Γκαρωντύ, σχετικά με το νέο του βιβλίο:

«-Πώς είναι δυνατόν, κύριε Γκαροντί, εσείς, που μαρτυρήσατε στο πλευρό των Εβραίων, να λέτε πως Ολοκαύτωμα δεν έγινε; Πολλοί λένε πως είστε αντισημίτης…

-Κατηγορία και αυτή! Συγγνώμη που γελάω. Όμως… εγώ αντισημίτης; Οι άνθρωποι που το λένε μπερδεύουν τον ιουδαϊσμό, μια θρησκεία που σέβομαι και έχω μελετήσει, με τον σιωνισμό. Μα τον σιωνισμό τον πολεμούν και οι Εβραίοι! Δεν είναι θρησκεία, είναι μια εθνικιστική, σοβινιστική, φυλετική αίρεση η οποία εκμεταλλεύεται τη θρησκεία. Αντικαθιστά τον Θεό του Ισραήλ, που είναι και δικός μας Θεός, με το κράτος του Ισραήλ. Μιλάμε για ειδωλολατρία! Ο σιωνισμός οδηγεί στον αντισημιτισμό, οδηγεί στο να μισεί ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Εμένα οι Εβραίοι είναι φίλοι μου, αδέλφια μου… Έχω καθήκον απέναντί τους να παλέψω και τον αντισημιτισμό και τον σιωνισμό. Ένας από τους καλύτερους φίλους μου είναι ο μεγάλος μουσικός Γεχούντι Μενουχίν. Εκείνος Εβραίος, εγώ χριστιανός ­ δεν έχει σημασία. Μας αρκεί ο σεβασμός στον άνθρωπο.

–Τι θα έλεγε ο Μενουχίν ή οι εβραίοι συναγωνιστές σας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αν τους λέγατε πως Ολοκαύτωμα δεν υπήρξε;

Έχω πίστη στους φίλους μου. Ο Γεχούντι με καταλαβαίνει, συμφωνεί. Γιατί εγώ όταν λέω “Ολοκαύτωμα δεν υπήρξε”, εννοώ ότι στο γεγονός του σφαγιασμού των Εβραίων δεν ταιριάζει η λέξη “ολοκαύτωμα”. Και αυτό όχι επειδή δεν ήταν θηριωδία του Χίτλερ η δολοφονία τους, αλλά γιατί «ολοκαύτωμα» θα πει εξαφάνιση και του τελευταίου Εβραίου πάνω στη γη. Ακόμη και ένας άνθρωπος να είχε θανατωθεί μόνο και μόνο επειδή ήταν Εβραίος, θα επρόκειτο και πάλι για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, και εδώ μιλάμε για τον θάνατο εκατομμυρίων… Το θέμα όμως είναι άλλο: τώρα έχουμε εκμετάλλευση ενός ιστορικού γεγονότος για να εξυπηρετήσει σιωνιστικά συμφέροντα. Η λέξη “ολοκαύτωμα” δίνει στο γεγονός θεολογική διάσταση. Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων ανάγεται σε θρησκευτικό φαινόμενο ­ κάτι σαν τη σταύρωση του Ιησού στον χριστιανισμό.

– Και γιατί αυτό είναι κακό;

– Γιατί όταν ήμουν εγώ αιχμάλωτος στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι εκπληρώνω θεϊκή αποστολή. Έκανα απλώς το ανθρώπινο καθήκον μου, όπως και οι εβραίοι φίλοι μου, οι υπόλοιποι κρατούμενοι: πολεμούσαμε μαζί ενάντια στον Χίτλερ. Αυτό ήταν όλο. Την ιστορία την έζησα, ξέρω πως δολοφονήθηκαν εκατομμύρια Εβραίοι. Αλλά και άλλοι λαοί δεινοπάθησαν. Ο Χίτλερ παγκοσμίως προκάλεσε 50 000 000 θανάτους. Οι Σλάβοι, που θυσίασαν 17 εκατομμύρια, γιατί δεν μιλούν για Ολοκαύτωμα; Και ύστερα, κοιτάξτε τις υπερβολές στα νούμερα. Πρόσφατα η πινακίδα έξω από το Άουσβιτς που έγραφε “Εδώ πέθαναν τέσσερα εκατομμύρια Εβραίοι” αντικατεστάθη και μαζί της η αλήθεια αποκατεστάθη! Τώρα η πινακίδα γράφει “ένα εκατομμύριο Εβραίοι”. Το νέο νούμερο προέκυψε από μελέτες της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Σημειώστε: μέλη της είναι και πολλοί εβραίοι ιστορικοί. Γιατί να μη μιλήσω για όλα αυτά; Αφού είναι γεγονότα!

­ Γιατί πιστεύετε ότι προκάλεσαν τόση αντίδραση οι θέσεις σας γύρω από το Ολοκαύτωμα;

-Κοιτάξτε, εγώ στη ζωή μου πολέμησα ενάντια σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού. Έχω γράψει ένα βιβλίο ενάντια στην απόλυτη εξουσία του Πάπα και στον ρωμαιοκαθολικό ολοκληρωτισμό. Με κάλεσαν τα μεγαλύτερα καθολικά ινστιτούτα της Γαλλίας για να συζητήσουμε. Όταν έγινε η παρουσίαση ενός άλλου βιβλίου μου σχετικά με τον μουσουλμανικό ολοκληρωτισμό, έμαθα ότι οι άνθρωποι εκεί δέχθηκαν τις απόψεις μου. Όσοι δεν συμφωνούσαν με κάλεσαν για συζήτηση, από την οποία βγήκα κι εγώ πλουσιότερος σε γνώση. Μόλις όμως επιτίθεμαι ενάντια στον ολοκληρωτισμό του Ισραήλ, κάποιοι φωνάζουν την αστυνομία. Στη Γαλλία υπάρχει ένας νόμος που επιτρέπει σ’ αυτόν που έχει θιγεί από κάποιο δημοσίευμα να απαντήσει μέσω της ίδιας εφημερίδας. Εμένα αυτό το δικαίωμα μου το αρνήθηκαν και αναγκάστηκα να εκδώσω ένα ακόμη βιβλιαράκι με τον τίτλο “Δικαίωμα απάντησης” για να υπερασπισθώ τον εαυτό μου.

– Δεν φοβόσαστε μήπως κάποιοι διαστρεβλώσουν τις θέσεις σας για να τις εκμεταλλευθούν με κακό σκοπό; Οι νεοναζί, για παράδειγμα;

– Ακούστε, εγώ έμαθα να περπατάω με τα πόδια! Όποιος και να μου το πει, δεν πρόκειται να περπατήσω με τα χέρια! Όταν κάτι είναι αληθινό, γίνεται να μην το πούμε επειδή παραμονεύουν μια χούφτα νεοφασίστες να το διαστρεβλώσουν; Αυτούς τους πολεμώ, όπως πολέμησα και παλιά τον Χίτλερ, από την πρώτη κιόλας μέρα. Κλείστηκα 33 μήνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχα 14 καταδίκες σε θάνατο, αλλά δεν έπαψα να μιλώ για την αλήθεια. Θυμάστε τον Γαλιλαίο; Όταν είπε «κι όμως κινείται», αυτό ενθάρρυνε όλους εκείνους που μάχονταν τον χριστιανισμό. Αλλά, όπως είδατε, ούτε η Γη σταμάτησε να γυρίζει γύρω από τον ήλιο ούτε και ο χριστιανισμός χάθηκε! Είναι χρέος να λες την αλήθεια ­ όποιες κι αν είναι οι συνέπειες!»⁵³.

 Η υπόθεση Γκαρωντύ⁵⁴

Με πέντε εντολές που εκδόθηκαν από τον ανακριτή του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Παρισιού, στις 7 Μαρτίου 1997, οι προαναφερθείσες πέντε χωριστές δικογραφίες παραπέμφθηκαν στο 17ο τμήμα του πλημμελειοδικείου (Tribunal correctionnel) του Παρισιού.

Η δίκη ξεκίνησε το πρωί στις 8 Ιανουαρίου 1998, σε μια κατάμεστη αίθουσα. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο δικαστής Jean-Yves Montfort. Την εισαγγελική αρχή εκπροσωπούσε ο αναπληρωτής εισαγγελέας πλημμελειοδικών του Παρισιού François Reygrobellet. Δεξιά της έδρας κάθονταν οι κατηγορούμενοι Γκαρωντύ και Γκιγιόμ  και οι δικηγόροι τους, ενώ στα αριστερά οι δικηγόροι των πολιτικών διαδίκων. Στην ομάδα υπεράσπισης του Γκαροντί ήταν ο διαβόητος δικηγόρος Jacques Vergès (1924-2011), με το παρατσούκλι «ο δικηγόρος του Διαβόλου». Ο Vergès, παλιός υποστηρικτής των ακροαριστερών ένοπλων ομάδων είχε προκαλέσει σκάνδαλο με την απόφασή του, το 1987,  να γίνει συνήγορος του Κλάους Μπάρμπι, του γνωστού «χασάπη της Λυόν» μετά την παράδοσή του από τη Βολιβία στη Γαλλία. Σε εκείνη την δίκη ο Vergès είχε υποστηρίξει ότι αν καταδικαστεί ο Μπάρμπι πρέπει να διωχθούν και οι Γάλλοι που εγκλημάτησαν εξίσου με τους ναζί στην Αλγερία, τη Μαδαγασκάρη, την Ινδοκίνα. Ο Vergès είχε αναλάβει επίσης την υπεράσπιση του υπ’ αριθμόν ένα τρομοκράτη εκείνη την εποχή, του Ilich Ramírez Sánchez — γνωστότερου με το παρατσούκλι  «Carlos» ή αυτό που του έδωσαν τα ΜΜΕ (The Guardian) «το Τσακάλι».

Ανάμεσα στο ετερόκλητο κοινό στις πρώτες θέσεις παρευρίσκονταν οι διάσημοι «αρνητιστές» Ρομπέρ Φωρισσόν και ο κυριότερος μαθητής του, ο Ανρί Ροκ (Henri Roques 19120-2014), ενώ πίσω τους κάθονταν νέοι καλοντυμένοι με μπλέιζερ, ορισμένοι με θρησκευτικό σήμα στις κουμπότρυπες (καθολικοί φονταμενταλιστές), ακτιβιστές του αντισιωνισμού και των νεοναζί, ακόμα και σκίνχεντ, Άραβες με τα παραδοσιακά παλαιστινιακά μαντίλια keffiyeh και αρκετοί δημοσιογράφοι, κυρίως  του ακροδεξιού Τύπου.

Με την παρουσία του στην αίθουσα, ο Φωρισσόν θέλησε να υπενθυμίσει ποιος είναι ο «αυθεντικός  αναθεωρητής», ο οποίος μάλιστα υπέστη λογοκλοπή από τον κατηγορούμενο Γκαρωντύ. Ήδη την 1^η Νοεμβρίου 1996 είχε ανεβάσει στον ιστότοπο του Radio Islam, μια «Αξιολόγηση της υπόθεσης Garaudy/Abbé Pierre (Ιανουάριος-Οκτώβριος 1996)» εκφράζοντας την πικρία και την αγανάκτησή του. Σε εκείνη την ανάρτησή του σχετικά με την πρώτη έκδοση των Θεμελιωδών Μύθων γράφει:

«Ενώ ολόκληρο το ρεβιζιονιστικό μέρος του βιβλίου είναι κατάφωρα δανεισμένο από δικά μου κείμενα, το όνομά μου αποφεύγεται προσεκτικά. Εμφανίζεται μόνο μία φορά, και πάλι μόνο ως καθηγητής θύματος αντιρεβιζιονιστικής καταστολής, αλλά χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς γιατί: δεν αναφέρεται ούτε ένα βιβλίο ούτε ένα άρθρο αυτού του καθηγητή.

Οι θρησκευτικοί και πολιτικοί προβληματισμοί του βιβλίου του Ρ. Γκαρωντύ μπορεί να προσβάλλουν ορισμένους οπαδούς της εβραϊκής θρησκείας και τους περισσότερους Σιωνιστές, αλλά οι σελίδες που προκαλούν, πρώτα στη Γαλλία και μετά, σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, την οργή των εβραϊκών οργανώσεων και των μέσων ενημέρωσης είναι οι περίπου εβδομήντα πέντε σελίδες της ρεβιζιονιστικής έμπνευσης που καταλαμβάνουν την καρδιά του έργου. Σχετίζονται με “τον μύθο της δικαιοσύνης της Νυρεμβέργης”, με την “τελική λύση”, με “τις μαρτυρίες”, με “τις δίκες”, με “το όπλο της δολοφονίας” (δηλαδή τους θαλάμους και το Ναζιστικό αέριο) και με τον “μύθο του Ολοκαυτώματος”. Στους θαλάμους αερίων, την καρδιά αυτού του καυτού θέματος, ο συγγραφέας εκφράζει την αμφιβολία του “ακόμη και τον σκεπτικισμό του”. Αυτές οι εβδομήντα πέντε σελίδες γράφτηκαν βιαστικά, αποτελούνται από ανόμοια κομμάτια, η παρουσίαση είναι μάλλον ασύνδετη, αφθονούν από απερισκεψία, υπάρχουν επίσης λάθη…»⁵⁵. Στη συνέχεια ο Φωρισσόν αναφέρετε στην δεύτερη «αναθεωρημένη», όπως την ονομάζει έκδοση: «Εξοπλισμένο με πρόλογο καθώς και παράρτημα που περιέχει, ειδικότερα, έναν κατάλογο έργων του ίδιου συγγραφέα, που λανθασμένα αποκαλούνται “βιβλιογραφία”, το πρωτότυπο κείμενο έχει επανασχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μειώνεται ο ρεβιζιονιστικός χαρακτήρας του. Αλλά τίποτα δεν δείχνει στον αναγνώστη ότι πρόκειται για μια αναθεωρημένη έκδοση. Κάποια αποσπάσματα έχουν διαγραφεί, άλλα προστέθηκαν, άλλα τελικά ξαναγράφτηκαν. Στις σελίδες 119-120 της πρώτης έκδοσης, εννέα παράγραφοι είχαν αφιερωθεί στην πολιτική της σιωπής ή στις διώξεις που υπέστησαν οι κύριοι ρεβιζιονιστές. Και είναι εκεί, όπως είπα παραπάνω, που το όνομά μου εμφανίστηκε για μία και μοναδική φορά με αυτά των Arthur Butz και Wilhelm Stäglich, στις σελίδες 134-135 της δεύτερης έκδοσης, αυτές οι εννέα παράγραφοι εξαφανίζονται για να αντικατασταθούν με τις δυσκολίες, στην πραγματικότητα πολύ μικρές, που βίωσε ο ίδιος ο συγγραφέας, πρώτα το 1982-1983 για μια θέση που έλαβε υπέρ των Παλαιστινίων και , στις αρχές του έτους 1996, για τη δημοσίευση των Θεμελιωδών Μύθων σε μη εμπορική έκδοση του Vieille Taupe. Τα ονόματα των Butz, Stäglich και Faurisson εξαφανίζονται εντελώς από το βιβλίο.»⁵⁶.

Μετά την έναρξη της συνεδρίασης οι κατηγορούμενοι έκαναν τις εισαγωγικές τοποθετήσεις τους. Πρώτος τον λόγο πήρε ο Γκιγιόμ και ακολούθησε ο Γκαρωντύ. Στην τοποθέτηση του δεύτερου ενδιαφέρον αποτελεί ο σύντομος διάλογος που είχε με τον πρόεδρο της έδρας όταν αναφέρθηκε στην μεγάλη δημοσιότητα του βιβλίου του:

 «– Υπάρχουν, ωστόσο, διαφορές μεταξύ των δύο εκδόσεων του βιβλίου σας. Στη δεύτερη έκδοση, τα ονόματα των Ρομπέρ Φωρισσόν και Πωλ Ρασσινιέ έχουν εξαφανιστεί. Σαν να ήθελες να σβήσεις κάποια ανεπιθύμητη φιλία, να κάνεις το βιβλίο πιο αποδεκτό. Κάνω λάθος?

 – Στόχος μου ήταν να δείξω πώς οι Εβραίοι χρησιμοποιούν ιστορικά προσχήματα για να δικαιολογήσουν τις πολιτικές τους.

 – Ο κ. Φωρισσόν παραπονέθηκε ότι είχε λογοκλοπή και ότι δεν αναφέρθηκε στη δεύτερη έκδοση …

 – Όχι, δεν είναι αλήθεια. Όλη μου η ζωή λέει άλλα. Απλώς δεν ήθελα να αλλάξω την εστίαση αυτού του βιβλίου. Έχει μεταφραστεί σε είκοσι τρεις διαφορετικές χώρες … Δεν ήθελα να το επιβαρύνω με ονόματα άγνωστα αλλού εκτός από τη Γαλλία …

 – Αλλά υπάρχει το Διαδίκτυο!»⁵⁷.

 Ο Γκαρωντύ δεν θέλησε να δώσει συνέχεια στον διάλογο με τον πρόεδρο Montfort για αυτό το ζήτημα και επέστρεψε στο κείμενο της τοποθέτησή του. Είχε καταφέρει όμως να ρίξει το καρφί του για τον Φωρισσόν – όνομα άγνωστο εκτός Γαλλίας. Βέβαια οι ερωτήσεις του προέδρου της έδρας, που όπως είδαμε προέρχονταν από τα επιχειρήματα του Φωρισσόν, επιβεβαίωναν τον τελευταίο. Εάν είχε βιντεοσκοπηθεί η σκηνή εκείνη, ο σκηνοθέτης σίγουρα θα έκανε κοντινό πλάνο στον Φωρισσόν για να καταγράψει το ειρωνικό του χαμόγελο που εξωτερίκευε το συναίσθημα του ενθουσιασμού για την ηθική του αποκατάσταση. Αυτός ήταν ο αυθεντικός και ο Γκαρωντύ ο μιμητής του.

Αργότερα, στις 23 Ιανουαρίου 2006, ο Γκαρωντύ σε συνέντευξη που παραχώρησε, παρουσία και της δικηγόρος του Isabelle Coutant-Peyre, στους Prazan και Minard για τις ανάγκες του βιβλίου που ετοίμαζαν – τη  βιογραφία του Γάλλου φιλοσόφου – θα πει για τον Φωρισσόν και την παρουσία του στη δίκη του:

«– Ήρθε για να σας στηρίξει στη δίκη …

 – Βεβαίως και όχι ! Δεν ήταν για να με στηρίξει. Έφτιαξε ακόμη και ένα φυλλάδιο εναντίον μου. (σ.σ. Πρόκειται για το ίδιο κείμενο που είχε αναρτήσει στον  ιστότοπο του Radio Islam, την 1η Νοεμβρίου 1996)

 – Αλήθεια; Δηλαδή σας πείραξε που ήταν στη δίκη;

 – Ο Φωρισσόν έκανε ένα φυλλάδιο εναντίον του, και ήταν εκνευριστικό που ήρθε, παρεμβαίνει απότομα η δικηγόρος.

 – Τι έλεγε το φυλλάδιο του Φωρισσόν;

 – Νόμιζε ότι δεν πήγαινα αρκετά μακριά, συνεχίζει ο Γκαρωντύ. Ότι έχασα το κουράγιο μου. Επειδή δεν λέω ότι δεν υπήρχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξέρω ότι υπήρχαν κάποια που είχαν καεί… Αλλά δεν ήταν αρκετό αυτό για αυτόν. Οι επικριτές μου δεν ήθελαν να καταλάβουν. Καλύτερα να με συνδέουν μαζί του. Ωστόσο, ο Faurisson δεν είναι κακός άνθρωπος. Τον ξέρω ελάχιστα. Τον είδα μια-δυο φορές, αφού… Είναι οι θάλαμοι αερίων. Έχει εμμονή με αυτή την ιδέα.

 – Και για πολλά χρόνια..

– Ήταν θαρραλέος, είναι αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα αδικούσε την υπόθεση μας γιατί υπερασπίστηκε το ανυπεράσπιστο. Ενώ εγώ αντιτάχθηκα μόνο στις πολιτικές του Σαρόν…»⁵⁸.

Με τις καταθέσεις δύο μαρτύρων υπεράσπισης, του Ελβετού επιχειρηματία παλαιστινιακής καταγωγής Tahir Shukri και του πάτερ  Lelong, θα ολοκληρωθεί η πρώτη μέρα της ακροαματικής διαδικασίας⁵⁹.

Η δεύτερη μέρα, (9 Ιανουαρίου) θα ξεκινήσει με την κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας Jacques Tarnéro, ο οποίος ήταν κοινωνιολόγος, ερευνητής στο CNRS και πρώην μέλος του φοιτητικού κινήματος της 22ας Μαρτίου 1968, θα συνεχιστεί με τους μάρτυρες υπεράσπισης – τον πάστορα Roger Parmentier, και τον σκηνοθέτη  René Vauthier – και θα ολοκληρωθεί με την ακρόαση που όλοι περίμεναν, αυτή του Ροζέ Γκαρωντύ⁶⁰.

Στο πρώτο μέρος της κατάθεσης του ο Γκαρωντύ απαντά για «τα αποσπάσματα που αφορούν στην αμφισβήτηση των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας». Αρχικά, ο πρόεδρος ρωτά για την έννοια της λέξης «μύθοι», που χρησιμοποιεί στον τίτλο του έργου του και στα επιμέρους κεφάλαια.       

 «Η θυσία του Αβραάμ είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του “μύθου” στον οποίο αναφέρεται ο τίτλος του βιβλίου μου» ήταν η απάντηση του Γκαρωντύ.

Ο πρόεδρος επιμένει: «Χρησιμοποιείτε αυτή τη λέξη “μύθος” ξανά και ξανά. Γράφετε για παράδειγμα: “ο μύθος των έξι εκατομμυρίων εξοντωμένων Εβραίων”. Τι εννοείτε;». Ο Γκαρωντύ απαντά:  «Αμφισβητήσαμε αυτόν τον αριθμό. Υπάρχει ασυμφωνία στις εκτιμήσεις των θυμάτων. Αυτό όμως δεν είναι “άρνηση”». Για να υποστηρίξει και να δικαιολογήσει την άποψή του, ο κατηγορούμενος εκθέτει ενώπιον του δικαστηρίου μια πληθώρα αποσπασμάτων από συγγραφείς, υπεράνω πάσης υποψίας, καθώς όλοι τους είναι Εβραίοι. Ισχυρίζεται ότι η Hannah Arendt, ο Poliakov, ο Reitlinger και άλλοι πριν από αυτόν, έχουν εκφράσει τις ίδιες αμφιβολίες. Η τοποθέτησή του είναι μπερδεμένη, ατελείωτη, αλλά δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση⁶¹.

Στην κατηγορία της «εθνοκάθαρσης» που επιδιώκει το Ισραήλ, σελίδα 57, ο Γκαρωντύ απαντά με «εβραϊκό ρατσισμό» και στο γεγονός ότι δεν υπάρχει πολιτικός γάμος στο Ισραήλ. Σχετικά με την «Εβραϊκή μισαλλοδοξία», ισχυρίζεται ότι ο Σιωνισμός ήταν σύμμαχος με τον Χιτλερισμό: «Η απόδειξη: η σιωνιστική εφημερίδα θα μπορούσε να εμφανιστεί στη Γερμανία μέχρι το 1938. Πιστεύω ότι η πολιτική του Χίτλερ ήταν ευνοϊκή για τον Σιωνισμό. Υπήρχε μια αντίθεση μεταξύ των Γερμανών εβραϊκής καταγωγής και των Σιωνιστών για τους οποίους η αφομοίωση ήταν πολιτιστική γενοκτονία… Ήταν προς το συμφέρον των Ναζί να δουν τους Εβραίους να φεύγουν για την Παλαιστίνη»⁶².

Ο πρόεδρος Montfort συνέχισε να ρωτά και ο Γκαρωντύ να απαντά:

«– Σελίδα 141, δεν νομίζετε πιθανή τη χρήση αερίου στη λειτουργία των θαλάμων αερίων…

 – Δεν το αρνούμαι. Λέω ότι υπάρχει αμφιβολία.

 – Χρησιμοποιείτε σε αρκετές περιπτώσεις, για να υποστηρίξετε αυτήν την «αμφιβολία», την «έκθεση Leuchter»… Γνωρίζετε, ωστόσο, ότι αυτή η έκθεση, που έγινε από μια μικρή νεοναζιστική ομάδα, κηρύχθηκε απαράδεκτη από την επιστημονική κοινότητα…

– Το σχόλιό μου, σελίδα 150, είναι να επικρίνω την άρνηση της συζήτησης για το θέμα που κάνει την αμφιβολία να υφίσταται. Θέλω μια συζήτηση για αυτό το θέμα. Λέω απλώς: “Κάνε τους επιστήμονες να μιλήσουν!” Λέω ότι έγινε μια σφαγή Εβραίων, η οποία είναι μια σφαγή μεταξύ άλλων…».

Ο Charrière-Bournazel ένας από τους δικηγόρους των πολιτικών διαδίκων, με την σειρά του ρώτησε  τον Γκαρωντύ γιατί δεν χρησιμοποιεί ποτέ τον όρο «γενοκτονία».

«Προτιμώ οι άνθρωποι να λένε: “μια από τις μεγαλύτερες σφαγές”…» απάντησε ο Γκαρωντύ.

 «Δεν πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ των θυμάτων», εξηγεί ο Γκαρωντύ και συνεχίζει «Λέω ότι δεν υπάρχει κάτι το εξαιρετικό στη σφαγή των Εβραίων. Είναι μια φρικτή σφαγή, αλλά όχι μια “γενοκτονία”. Διότι, με την αυστηρή έννοια του όρου, αυτό θα σήμαινε ότι δεν έχουν απομείνει επιζώντες…».

 Οι δικηγόροι έδειχναν φανερά αγανακτισμένοι. Έτσι ο Γκαρωντύ στράφηκε προς το μέρος τους. Κοιτάζοντάς τους περιφρονητικά, τους είπε: «Είδα τον θάνατο να περνά μπροστά από τα μάτια μου όταν με έκλεισαν στη Σαχάρα, αλλά ποτέ δεν είχα την ιδέα να δημιουργήσω μια επιχείρηση, με τα κόκαλα των παππούδων μου!»

Τότε οι υποστηρικτές του στην αίθουσα ξέσπασαν σε γέλια⁶³.

Ο Φωρισσόν θα γράψει για την τελευταία φράση του Γκαρωντύ:  «”Όποιος πάντα αποφεύγει και συνεχώς αποφεύγει, καταλήγει να σκοντάφτει!” Αυτό θα μπορούσε να πει κανείς για τον Ρ. Γκαρωντύ, ο οποίος, στο τέλος μιας μακράς αμυντικής μάχης κατά τη διάρκεια της οποίας προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει το ρεβιζιονιστικό εύρος του βιβλίου του, κατέληξε: “Δεν είχα ποτέ την ιδέα να δημιουργήσω μια επιχείρηση με τα κόκαλα των παππούδων μου!” Έδινε έτσι χύμα, μονομιάς, την ουσία μιας σκέψης που, καθ’ όλη τη διάρκεια μιας ανάκρισης, προσπαθούσε να κρύψει.»⁶⁴.

 Σε αυτό το σημείο ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος της εξέτασης του Γκαρωντύ.  Η διαδικασία συνεχίστηκε στις 15 Ιανουαρίου με την καταγγελία για «δημόσια δυσφήμιση ομάδας προσώπων και υποκίνηση σε φυλετικές διακρίσεις μίσους ή βίας».

 «- Τι εννοείς με το “Σοά μπίζνες”; ρώτησε ο πρόεδρος.

 – Πριν απαντήσω σε αυτό, είπε ο Garaudy, θα ήθελα να επανέλθω … στον ορισμό του όρου “Σιωνιστής”.»

 Ο Γκαρωντύ αφού διάβασε έναν μακρύ ορισμό του όρου, από μια εγκυκλοπαίδεια, είπε: «Ο Σιωνισμός είναι ένα πολιτικό κίνημα … Οι Σιωνιστές ήταν κατά της ενσωμάτωσης των Εβραίων στις χώρες όπου διέμεναν, γιατί ο υπέρτατος στόχος τους ήταν η επιστροφή στην Παλαιστίνη. Έτσι, το κύριο μέλημα των Σιωνιστών κατά τη διάρκεια του πολέμου δεν ήταν να σώσουν τους Εβραίους, αλλά να δημιουργήσουν ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη. Η σύγχυση που έχει γίνει ξανά και ξανά μεταξύ Ιουδαϊσμού και Σιωνισμού αποτελεί για μένα επίθεση στην τιμή μου! Γιατί για μένα το να είμαι αντισημίτης είναι έγκλημα. Πάντα πολεμούσα τον ρατσισμό, σε όλες του τις μορφές.

– Αν είχατε αρκεστεί στο να γράψετε την ιστορία του Σιωνισμού, απάντησε ο πρόεδρος Montfort, δεν θα ήσασταν εδώ! Μπορείτε να εξηγήσετε τη χρήση της έκφρασης “Σοά μπίζνες”;

 – Δεν επινόησα την έκφραση “Σοά μπίζνες”. Ο κύριος Finkielkraut, μεταξύ άλλων, το χρησιμοποίησε πριν από εμένα.

 – Χαρακτηρίζετε την ταινία του Claude Lanzmann ως “μεγάλη πατάτα” …

 – Έχω το δικαίωμα να μην μου αρέσει η ταινία του κ. Lanzmann. Και όταν λέω ότι ο κ. Begin πλήρωσε οκτακόσιες πενήντα χιλιάδες δολάρια για να χρηματοδοτήσει αυτήν την ταινία, αυτό δεν είναι συκοφαντία. Αυτά είναι πληροφορίες. Δεν καταλαβαίνω πώς θα συμμετείχα στις αρνητικές διατριβές δεχόμενος τα λόγια των Finkielkraut και Vidal-Naquet. Πιστεύω ότι το βιβλίο μου διαβάστηκε με χρωματιστά γυαλιά. Δεν υπάρχει ούτε ένα απόσπασμα σε αυτό το βιβλίο όπου η λέξη “Εβραίος” να ακούγεται υποτιμητική.»⁶⁵.

 Για άλλη μια φορά, ο Γκαρωντύ καλείται να εξηγήσει την αμφιβολία που εξέφρασε για την ύπαρξη των θαλάμων αερίων: «Δεν έχω καμία αρμοδιότητα να ασχοληθώ με τους θαλάμους αερίων», απαντά ο κατηγορούμενος. «Ζητώ μια συζήτηση για αυτό το θέμα. Υπήρχαν άλλα μέσα εξόντωσης, και όχι μόνο εναντίον των Εβραίων. Ζητώ μια συζήτηση για όλα τα εγκλήματα των Ναζί…

 – Εν πάση περιπτώσει, τον διέκοψε ο Montfort, αμφισβητείτε συνεχώς την ύπαρξη των θαλάμων αερίων ειρωνικά… Δεν γνωρίζετε ότι ακολουθείτε το μονοπάτι των αρνητιστών;

 – Θα επαναλάβω τον εαυτό μου για 80η φορά! Μου πιστώνεται μια πρόθεση που έχω επαναλάβει χιλιάδες φορές δεν ήταν δική μου!»⁶⁶.

Πριν τις αγορεύσεις ο πρόεδρος του δικαστηρίου ζήτησε να ακούσει εκπρόσωπους των πολιτικών διαδίκων. Ο κομμουνιστής Mouloud Aounit, πρόεδρος του MRAP, ήταν ο πρώτος που εξήγησε τους λόγους της καταγγελίας του. Τον διαδέχεται ο Pierre Aidenbaum, πρόεδρος της LICRA, αντιδήμαρχος του Παρισιού, ενώ ακολουθεί ο επίσης κομμουνιστής Charles Palant, πρόεδρος της Ένωσης Πρώην Εκτοπισμένων του Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου. Ο Richard Sabban, πρόεδρος της ένωσης Μακάμπι-Ίντερ, είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος των πολιτικών διάδικων που πήρε το λόγο. Το ενδιαφέρον στην παρέμβασή του Sabban ήταν όταν θα υποδείξει, ως απόδειξη της κατηγορίας του Γκαρωντύ για αρνητισμό, την  υποστήριξη που του έδειχνε με την φυσική παρουσία του στο δικαστήριο, του ίδιου του Φωρισσόν. Αυτή η τελευταία κατηγορία έκανε έξαλλο τον Γκαρωντύ που απαίτησε να μιλήσει: «Δεν μπορώ να αφήσω να ειπωθεί ότι ο Φωρισσόν ήρθε να με υποστηρίξει! Αντίθετα, μοίρασε φυλλάδιο εναντίον μου!»⁶⁷.

Στη συνέχεια, θα ακολουθούσαν οι αγορεύσεις. Πρώτα θα ξεκινήσουν οι δικηγόροι των πολιτικών διαδίκων  (Lorach, Korman και Gilles-William Goldnadel), μετά θα ακολουθήσει ο αναπληρωτής εισαγγελέας François Reygrobellet με το κατηγορητήριο. Οι αγορεύσεις των δικηγόρων υπεράσπισης των δύο κατηγορουμένων θα ακολουθήσουν την επόμενη μέρα – 16 Ιανουαρίου⁶⁸. Πρώτος θα πάρει τον λόγο ο Delcroix, ο δικηγόρος του Εθνικού Μετώπου που υπερασπίζεται εδώ τα συμφέροντα του Πιέρ Γκιγιόμ. Θα ακολουθήσουν οι Άραβες δικηγόροι υπεράσπισης του Γκαρωντύ – ο Μαροκινός Khalid Al-Sufyani και ο  Αιγύπτιος Ali Hamid al-Ghatit. Τελευταίος μετά το μεσημεριανό διάλειμμα θα αγορεύσει ο Jacques Vergès, ο οποίος θα εξαπολύσει ένα δριμύ κατηγορώ στο Νόμο Γκεϊσσό: «Αυτός ο νόμος, είναι νόμος αποκλεισμού όλων των γενοκτονιών, εκτός από αυτόν των Εβραίων! Ο νόμος αυτός όχι μόνο παραβιάζει την αρχή της ισότητας αλλά και την αρχή της ελευθερίας της γνώμης. Οποιασδήποτε αποφάσεις μπορούν να συζητηθούν, εκτός από αυτές της Νυρεμβέργης! Αυτός ο νόμος ισχυρίζεται ότι παγώνει την ιστορία, ενώ η ιστορία είναι αέναη αναθεώρηση. Με την αποδοχή του, δεχόμαστε να θέσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία ενός επίσημου οράματος των πραγμάτων». Ολοκληρώνει την αγόρευσή του λέγοντας ότι ο πελάτης του ήταν το μόνο θύμα «διακρίσεων» σε αυτή τη δίκη που ήταν «δίκη μαγισσών»⁶⁹.

Μετά την ολοκλήρωση των αγορεύσεων, ο πρόεδρος Montfort έδωσε τον λόγο στους κατηγορούμενους για τελευταία φορά. Πρώτος μίλησε ο Γκαρωντύ. Διαμαρτυρόμενος για τους ισχυρισμούς ορισμένων εφημερίδων που ανέφεραν για διαδηλώσεις υποστήριξης που οργανώθηκαν γι’ αυτόν σε διάφορες αραβικές χώρες, ο Γκαρωντύ θέλησε να διευκρινίσει: «Εκεί δεν υπήρχαν διαδηλώσεις μπροστά στη Γαλλική πρεσβεία στο Κάιρο, υπήρχε μια αντιπροσωπεία συγγραφέων που ζήτησαν να τους δεχτούν για να με υποστηρίξουν. Αυτό το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε είκοσι τρεις χώρες. Μόνο στο καντόνι του Vaud και στη Γαλλία ασκήθηκε ποινική δίωξη. Δεν είναι τιμή για τη Γαλλία. Δίνουμε μια πολύ κακή εικόνα για τη Γαλλία…» Τέλος, αναφέρθηκε για τις αποκαλύψεις του Τύπου για το ποσό δωρεάς των Εμιράτων διευκρινίζοντας ότι: «Στο ίδρυμά μου η σεΐχισσα των Εμιράτων έστειλε μια δωρεά πενήντα χιλιάδων δολαρίων.» Η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώθηκε με μια σύντομη τοποθέτηση του Πιέρ Γκιγιόμ⁷⁰.

Η απόφαση του δικαστηρίου ανακοινώθηκε ότι θα εκδοθεί στις 27 Φεβρουαρίου.

Η υπόθεση Γκαρωντύ και ο αραβικός κόσμος

Εν τω μεταξύ στον αραβόφωνο κόσμο, σταματημό δεν είχαν οι εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τον συγγραφέα των Θεμελιωδών Μύθων. Στο Ιράν, το Ανώτατο Συμβούλιο της Πολιτιστικής Επανάστασης ζήτησε από τη γαλλική κυβέρνηση να μην υποκύψει στα κελεύσματα των «σιωνιστικών κύκλων». Αντίστοιχο ήταν το περιεχόμενο επιστολής που απέστειλε η Εταιρεία Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Κουβέιτ στον Γάλλο πρεσβευτή. Στην Αίγυπτο, η Επιτροπή Συμπαράστασης στον Γκαρωντύ, η οποία περιλαμβάνει δεκαέξι οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων και δικηγορικές ενώσεις, συγκέντρωσε χρήματα και έστειλε έξι δικηγόρους στη δίκη. Στις 10 Ιανουαρίου, η Ένωση Αιγυπτίων Δημοσιογράφων εκτιμά, σε δήλωσή της, ότι ο Ροζέ Γκαρωντύ «δικάζεται σύμφωνα με έναν αντιδημοκρατικό νόμο (τον νόμο Gayssot) που απαγορεύει την ελευθερία της έρευνας για ορισμένες πτυχές της ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου»⁷¹. Την επόμενη μέρα, Κυριακή 11 Ιανουαρίου, η εφημερίδα Al Khaleej των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, στο πρωτοσέλιδο της, απηύθυνε έκκληση στους αναγνώστες της, να στείλουν δωρεές και μηνύματα υποστήριξης στον Ροζέ Γκαρωντύ, «που καταδιώκεται από τα λόμπι σιωνιστικών οργανώσεων της Γαλλίας». Ενδεικτικά να πούμε, όπως και ο ίδιος ο Γκαρωντύ λέει στην απολογία του, ότι η σύζυγος του προέδρου των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων, σεΐχισσα Fatima bint Mubarak Al Ketbi, προσέφερε 50 000 δολάρια για την υπεράσπιση του «διωκόμενου συγγραφέα». Λογαριασμοί για την ενίσχυση του Γκαρωντύ ανοίχθηκαν και στο Λίβανο και τη Συρία. Για αυτούς ο Γκαρωντύ στην απολογία του δεν ανέφερε τίποτα.

Επίσης στις 11 Ιανουαρίου, η Ένωση Παλαιστινίων Συγγραφέων έβγαλε  ανακοίνωση στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, στην οποία εκφράζει την συμπαράστασή της στον υπερασπιστή των Παλαιστινίων – Ροζέ Γκαρωντύ⁷². Επιστολή συμπαράστασης έστειλαν στον Γκαρωντύ και 600 Ιρανοί δημοσιογράφοι και 160 μέλη του ιρανικού κοινοβουλίου, ενώ το λιβυκό πρακτορείο ειδήσεων αναφέρθηκε επανειλημμένα στον «γαλλικό ρατσισμό»⁷³.

Στις 13 Ιανουαρίου επιστολή συμπαράστασης έστειλε ο Μεγάλος Μουφτής της Συρίας, Σέιχ Ahmad Kuftaro, στην οποία αναφέρει ότι ο Γκαρωντύ, ήταν «ένας ελεύθερος στοχαστής που δεν διακυβεύει τις αρχές του». Στις 15 Ιανουαρίου επιστολή υποστήριξης έστειλε και ο ηγέτης της Χαμάς Shaykh Ahmad Yasin στον Γκαρωντύ «τον Γάλλο μουσουλμάνο διανοούμενο», για να τονίσει ότι όλοι οι διανοούμενοι στον κόσμο και όλοι οι μουσουλμάνοι ήταν μαζί του. Επεσήμανε τα διπλά μέτρα και την αντίφαση μεταξύ της στάσης της Δύσης στον Salman Rushdie, τον συγγραφέα που δυσφήμησε το Ισλάμ αλλά τον ασπάστηκαν από τη Δύση ως «άνθρωπο της διανόηση» και στον Γκαρωντύ που δικαζόταν επειδή μιλούσε για τους Εβραίους. Οι ισλαμιστές έτειναν να τονίζουν τη διχοτόμηση μεταξύ Ισλάμ και Δύσης και να παρουσιάζουν τη δίκη ως άλλη μια εκδήλωση του μίσους της Δύσης και του Σιωνισμού προς το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους. Μια άλλη απόδειξη που αναφέρθηκε σε αυτό το πλαίσιο ήταν η στάση της Δύσης στον Αιγύπτιο καθηγητή Hamid Nasr Abu Zayd (εξορίστηκε από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου το 1995 για τη μοντερνιστική του ερμηνεία του Κορανίου) σε σύγκριση με τη στάση του Γκαρωντύ⁷⁴.

Στο διάστημα μεταξύ των ακροάσεων και της ετυμηγορίας, ο Garaudy πραγματοποίησε περιοδεία στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια της οποίας επισκέφθηκε το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (UΑΕ) και την Αίγυπτο.

Το Κατάρ ήταν ένας σημαντικός σταθμός στο ταξίδι του και η βάση της Επιτροπής υπεράσπισης του. Μια καλά καλυμμένη διάσκεψη, υπό την αιγίδα της Sheikha Mozah Bint Nasser Al-Missned, συζύγου του τότε Εμίρη του Κατάρ Hamad bin Khalifa Al Thani, συγκέντρωσε αρκετούς Άραβες Ισλαμιστές, μεταξύ των οποίων ο Shaykh Yusuf al-Qaradawi και οι Αιγύπτιοι Fahmi Huwaydi και Muhammad ‘Amara. Ο Qaradawi τόνισε την υποστήριξη ενός δισεκατομμυρίου μουσουλμάνων στον αγώνα του Γκαρωντύ κατά του Σιωνισμού. Ο Huwaydi συνέκρινε τις διαμάχες που προκάλεσαν ο Salman Rushdie και ο Γκαρωντύ στη Δύση. 

Στις 15 Φεβρουαρίου 1998, ο Ροζέ Γκαρωντύ έγινε θερμά δεκτός στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου του Καΐρου, όπου ήταν επίσημος προσκεκλημένος⁷⁵. Εκεί θα παρουσιαστεί και το βιβλίο του μεταφρασμένο στα αραβικά. Στην ομιλία του, όπως και στις περισσότερες δημόσιες εμφανίσεις του κατά τη διάρκεια της περιοδείας του, ο Γκαρωντύ απέφυγε να θίξει το θέμα του Ολοκαυτώματος. Επικεντρώθηκε κυρίως στις ΗΠΑ, τον Σιωνισμό και την ανίερη συμμαχία τους, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και σε μια σύγκρουση μεταξύ του ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού και του ισλαμικού πολιτισμού, τον οποίο θεωρούσαν βάρβαρο και οπισθοδρομικό. Κατηγόρησε τον Σιωνισμό ότι ελέγχει το 95 τοις εκατό των παγκόσμιων μέσων ενημέρωσης και επιτέθηκε στον νόμο Γκεϊσσό ως άδικο νόμο που αναπόφευκτα θα οδηγούσε στην καταδίκη του. Ο Γκαρωντύ στο Κάιρο συναντήθηκε με τον Shaykh al-Azhar Muhammad al-Tantawi και με τον Αιγύπτιο Μουφτή Nasr Farid Wasil, τις δύο ανώτατες θρησκευτικές αρχές στην Αίγυπτο. Ο Wasil δήλωσε ότι ήταν υποχρέωση κάθε μουσουλμάνου να υπερασπιστεί τον Γκαρωντύ και να σταθεί στο πλευρό του⁷⁶.

Δεν είχαν όμως όλοι οι Άραβες την ίδια άποψη. Υπήρχαν φωνές, κυρίως μεταξύ Λιβανέζων, Παλαιστινίων και Βορειοαφρικανών διανοουμένων που απέρριπταν την υποστήριξη προς τον Γκαρωντύ, αμφισβητούσαν τα κίνητρα και τη σκοπιμότητα του και τον βρήκαν σε αντίθεση όχι μόνο με τη δυτική θέση αλλά και με την αραβική και παλαιστινιακή υπόθεση. «Η δίκη που διεξάγεται στο Παρίσι δεν αφορά τους Άραβες, τους Μουσουλμάνους ή ακόμα και τους Σιωνιστές», έγραψε ο Hasan Nafaa, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, ο οποίος έγραψε τη διδακτορική του διατριβή για τον Γκαρωντύ τη δεκαετία του 1970. «Το ζήτημα Garaudy θα πρέπει να εξεταστεί στο πραγματικό του πλαίσιο: τη δίκη ενός ανεξάρτητου σκεπτόμενου Γάλλου πολίτη και την καταστολή της ελεύθερης γνώμης σε μια κοινωνία που επιτρέπει την ίδρυση πολιτικών κομμάτων όπως το Εθνικό Μέτωπο». Η Amina Rashid, επικεφαλής του Τμήματος Γαλλικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, συμμερίστηκε επίσης την άποψη ότι ο νόμος Γκεϊσσό ενίσχυσε τις φασιστικές τάσεις στη Γαλλία. Ορισμένοι κριτικοί είδαν τη συντριπτική συμπάθεια των Αράβων για τον Γκαρωντύ ως ντροπή, προτρέποντας τους υποστηρικτές του να μην επιτεθούν στη Γαλλία ή να υποτιμήσουν το Ολοκαύτωμα. Άλλοι επέκριναν τους Άραβες ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα που έκαναν εκστρατεία αλληλεγγύης με τον Γκαρωντύ, ενώ απέτυχαν να υψώσουν τις φωνές τους για παραβιάσεις των δικαιωμάτων στο δικό τους γήπεδο⁷⁷.

Αν και όπως αναφέραμε παραπάνω ο Γκαρωντύ στις δημόσιες τοποθετήσεις του απέφευγε άμεσα να θίξει το θέμα του Ολοκαυτώματος και της άρνησής του, αυτό ήταν ολοφάνερο στις σελίδες των Θεμελιωδών Μύθων. Απορρίπτοντας τα μοτίβα άρνησης του Ολοκαυτώματος, που εμφανίστηκαν στο βιβλίο του Γκαρωντύ, συγγραφείς και ακαδημαϊκοί όπως οι Λιβανέζοι Ibrahim al -‘Ariss, Samir Kassir, Hazim Saghiya, Wadah Sharara, Hasan al-Shami και Faysal Jalul, οι Παλαιστίνιοι Edward Said, Majid ‘Askalani, Ray Hanania και Mahmud al-Rimawi, ο Τυνήσιος ποιητής Tahir al-Bakri και ο Σαουδάραβας Abdulrahman al-Rashed, θεώρησαν ότι η υποστήριξη του Γκαρωντύ ήταν μια άθλια επιλογή ενός ακατάλληλου όπλου στον αγώνα ενάντια στο Ισραήλ. Η αλληλεγγύη με τον Γκαρωντύ σήμαινε συμφωνία με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, η οποία προπαγάνδιζε τις απόψεις του Γκαρωντύ για την άρνηση του Ολοκαυτώματος και έτρεφε τα ίδια αισθήματα μίσους και προς τους Άραβες και προς τους Εβραίους. Επιπλέον, η υιοθέτηση των απόψεών του, προειδοποίησαν, δεν εξυπηρετούσε την αραβική υπόθεση. Όχι μόνο έβαζε τους Άραβες σε αντίθεση με το κύριο κυρίαρχο ρεύμα στον κόσμο αλλά και διαιώνιζε την άγνοια και το λάθος. Οι επιθέσεις κατά των ισραηλινών πολιτικών ή του σιωνισμού θα πρέπει επομένως να διαχωριστούν από το ζήτημα του Ολοκαυτώματος, το οποίο ήταν ένα ιστορικό γεγονός και ένα αξιοθρήνητο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.  Ο Αιγύπτιος συγγραφέας Gamal al-Ghitani πίστευε ότι οι Άραβες δεν πρέπει να μειώνουν τη βαρβαρότητα των Ναζί κατά της ανθρωπότητας και ο χριστιανός Λιβανέζος δημοσιογράφος Joseph Samaha υποστήριξε ότι αυτό που έγινε στους Εβραίους από τους Ναζί πρέπει να αποδοκιμαστεί και ότι ήταν θετικό το γεγονός ότι η Ευρώπη, η οποία διέπραξε αυτό το έγκλημα, υπέφερε από ένα σύμπλεγμα ενοχής. Ο Samaha, ο οποίος πιστεύει ότι με τη σωστή προσέγγιση οι Άραβες μπορούν να φέρουν την υπόθεσή τους στη συνείδηση των εθνών, επέκρινε επίσης τον διαδεδομένο ισχυρισμό ότι το Ολοκαύτωμα ίδρυσε το κράτος του Ισραήλ. Δεν υπάρχει αμφιβολία, παραδέχτηκε ο Αιγύπτιος αριστερός συγγραφέας Muhammad Sid Ahmad, ότι οι Εβραίοι διώχθηκαν στη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη – διώξεις που έφτασαν στο αποκορύφωμά τους με το Ολοκαύτωμα. Αλλά ήταν επίσης αλήθεια ότι μετά τον πόλεμο οι Εβραίοι κατάφεραν να εκμεταλλευτούν το πλεονέκτημά τους στα δυτικά μέσα ενημέρωσης για να αποκαλύψουν τα ρατσιστικά εγκλήματα εναντίον τους και όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ οι Παλαιστίνιοι έγιναν οι καταπιεσμένοι του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα.

Αρκετοί συγγραφείς υποστήριξαν ότι το θέμα του Ολοκαυτώματος έγινε «ένα μαύρο κουτί» ή «απαγορευμένη ζώνη» για έρευνα και κεφαλαιοποιήθηκε από τους Εβραίους. Ο Λιβανέζος δημοσιογράφος της εφημερίδα Al-Hayat του Λονδίνου, Abdul Wahab Badrakhan, έγραψε: «Οι Άραβες δεν αρνούνται αυτό το Ολοκαύτωμα, αλλά το βάζουν σε παρένθεση μέχρι ο κόσμος (και το Ισραήλ) να αναγνωρίσουν τα άλλα ολοκαυτώματα που διέπραξε το Ισραήλ εναντίον του αραβικού κόσμου»⁷⁸.

Ένας Ιορδανός ακαδημαϊκός με έδρα τις ΗΠΑ, ο Ayman Hanna Haddad, βρήκε ομοιότητες στις προσεγγίσεις του Γκαρωντύ και του Daniel Goldhagen στο Ολοκαύτωμα. Και οι δύο ασχολήθηκαν με ένα ιστορικό γεγονός αλλά ενώ ο ένας το μείωσε, ο άλλος το υπερέβαλλε. Και οι δύο παρουσίασαν μια ριζοσπαστική ερμηνεία και κατέληξαν σε αντιεπιστημονικά συμπεράσματα. Ο Haddad διέκρινε μεγάλη έλλειψη στα άρθρα για την υπόθεση που δημοσιεύθηκαν στον αραβικό τύπο, καθώς οι περισσότεροι συγγραφείς, υποστηρικτές και κριτικοί δεν υιοθέτησαν κριτική προσέγγιση σε σχέση με τα γεγονότα, τις μαρτυρίες και τα συμπεράσματα που ανέφερε ο Γκαρωντύ⁷⁹.

Η ετυμηγορία

Πίσω στο Παρίσι την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 1996, το κλίμα ήταν τεταμένο, εν αναμονή της ανακοίνωσης της ετυμηγορίας από τον πρόεδρο Jean-Yves Montfort του 17ου τμήματος του πλημμελειοδικείου του Παρισιού. Γνωρίζοντας πιθανώς ότι θα καταλήξει σε καταδίκη, ούτε ο Γκαρωντύ ούτε οι υπερασπιστές του έκαναν τον κόπο να προσέλθουν. Παρόντες στην αίθουσα του δικαστηρίου ήταν ο Πιερ Γκιγιόμ και ο δικηγόρος του, Delcroix, αλλά και ο Ρομπέρ Φωρισσόν. Ο τελευταίος ήταν ο πρώτος που είχε καταδικαστεί, από το ίδιο δικαστήριο, με βάση το Νόμο Γκεϊσσό στις 18 Ιανουαρίου 1991. Με την παρουσία του για άλλη μια φορά ήθελε να επιδείξει ότι είναι ο ηγέτης των «αναθεωρητών» και για άλλη μια φορά, με βάση το Νόμο Γκεϊσσό, θα καταδικάζονταν οι «αναθεωρητικές» απόψεις. Ο Γκαρωντύ θα ήταν απλά μια παράπλευρη απώλεια ενός μιμητή που με λογοκλοπή, όπως ισχυρίστηκε ο Φωρισσόν, θα καταδικαστεί.

Πρωτόδικα οι αποφάσεις ανά υπόθεση ήταν οι εξής:

• Στην πρώτη υπόθεση το δικαστήριο αθώωσε τους κατηγορούμενους για τις κατηγορίες και απέρριψε τις αξιώσεις των πολιτικών αντιδίκων, καθώς η εισαγγελία δεν προσκόμισε επαρκείς αποδείξεις ότι η έκδοση του 1995 είχε δημοσιευθεί κατά την έννοια του άρθρου 23 του νόμου της 29ης Ιουλίου 1881. Καθώς η δημοσίευση δεν είχε διαπιστωθεί, το αδίκημα επίσης δεν είχε διαπιστωθεί και το δικαστήριο δεν εξέτασε την ουσία της δίωξης⁸⁰.
• Στη δεύτερη υπόθεση, αφού εξέτασε το σύνολο του βιβλίου, το δικαστήριο σημείωσε: «Φαίνεται λοιπόν ότι, πέρα από το να περιοριστεί στην πολιτική ή ιδεολογική κριτική του Σιωνισμού και των πράξεων του Κράτους του Ισραήλ – κριτική που είναι απολύτως νόμιμη σύμφωνα με τη νομοθεσία που διέπει την ελευθερία της έκφρασης – ή ακόμη και να δώσει μια αντικειμενική αναφορά των ρεβιζιονιστικών επιχειρημάτων και απλώς καλώντας, όπως ισχυρίζεται, για μια «δημόσια και ακαδημαϊκή συζήτηση» σχετικά με το ιστορικό γεγονός των θαλάμων αερίων, ο Ροζέ Γκαρωντύ έχει προσυπογράψει αυτές τις θεωρίες και επιδόθηκε σε μια σκληρή και συστηματική άρνηση της ύπαρξης των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκε κατά της εβραϊκής κοινότητας, όπως κρίθηκε από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο της Νυρεμβέργης.»⁸¹. Το δικαστήριο έκρινε λοιπόν τον Γκαρωντύ ένοχο για άρνηση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και του επέβαλε πρόστιμο 30 000 FRF. Επίσης επιδίκασε στους πολιτικούς διαδίκους αποζημίωση 10 000 FRF⁸².
• Στην τρίτη υπόθεση αφού εξέτασε τα αποσπάσματα του βιβλίου για τα οποία διώκεται ο Γκαρωντύ, το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για το αδίκημα της άρνησης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και του επέβαλε πρόστιμο 50 000 FRF. Επιδίκασε στους πολιτικούς διαδίκους 10 000 FRF ως αποζημίωση⁸³.
• Στην τέταρτη υπόθεση το δικαστήριο έκρινε τον Γκαρωντύ ένοχο για το αδίκημα της δημόσιας δυσφήμισης ομάδας προσώπων και τον καταδίκασε σε χρηματικό πρόστιμο FRF 20 000. Επίσης επιδίκασε στους πολιτικούς διαδίκους αποζημίωση συνολικού ύψους 15 001 FRF⁸⁴.
• Στην πέμπτη υπόθεση το δικαστήριο αθώωσε τον κατηγορούμενο από την κατηγορία της υποκίνησης σε φυλετικές διακρίσεις μίσους ή βίας, αλλά τον καταδίκασε για δημόσια δυσφήμιση ομάδας προσώπων, δηλαδή της εβραϊκής κοινότητας. Ο Γκαρωντύ καταδικάστηκε σε πρόστιμο 20 000 FRF. Το δικαστήριο επίσης επιδίκασε στους πολιτικούς διαδίκους ένα φράγκο ως αποζημίωση⁸⁵.

Ο Γκαρωντύ αποφάσισε να ασκήσει έφεση. Όμως αυτή την φορά όρισε άλλο δικηγόρο στη θέση του Jacques Vergès. Την πρώην συνεργάτιδα του Vergès, την Isabelle Coutant-Peyre⁸⁶.

Περιμένοντας να εκδικαστεί η έφεση του, ο ογδονταπεντάχρονος «μάρτυρας», αποδέχτηκε την πρόσκληση της Τεχεράνης να επισκεφτεί το Ιράν. Μόλις έγινε γνωστή η ποινή, η κυβέρνηση του Ιράν παρείχε μια αρχική προκαταβολή δέκα χιλιάδων ριάλ, ή περίπου δύο χιλιάδες δολάρια, για να συμμετάσχει στην πληρωμή των προστίμων και των δικαστικών εξόδων. Ο Αγιατολλάχ Ahmad Janati, γραμματέας του Συμβουλίου των Φρουρών της Επανάστασης, ζητά το βιβλίο του Γκαρωντύ να «μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες των ισλαμικών κρατών» και «να διανεμηθεί παντού».

Όπως και σε άλλες χώρες του μουσουλμανικού κόσμου, η κάλυψη των ιρανικών μέσων ενημέρωσης για την υπόθεση των Θεμελιωδών Μύθων λαμβάνει πρωτοφανείς διαστάσεις. Η πρωτοτυπία της έγκειται στον πολύ προσβλητικό τόνο των άρθρων που δημοσιεύτηκαν εξαρχής στον Τύπο και στην εξαιρετικά γρήγορη διάδοση της αρνητικής ρητορικής μεταξύ των ελίτ της χώρας. Ταυτόχρονα με την δημοσιογραφική κάλυψη της ακροαματικής διαδικασίας όπου εμφανίζεται ο μουσουλμάνος Γκαρωντύ στο εδώλιο του κατηγορουμένου, το κοινό εξοικειώνεται με τις ιδέες του και ανακαλύπτει την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Λίγες μέρες μετά την έναρξη της δίκης, η Jomhouri Islami, η εφημερίδα της πιο σκληρής πτέρυγας του καθεστώτος, ανέφερε ότι «το ψεύτικο σύνθημα της δολοφονίας εκατομμυρίων Εβραίων» από τους Ναζί είναι ένα «γελοίο πρόσχημα» με το οποίο οι Σιωνιστές, «με τη δημιουργία και τη διάδοσή του» κατάφεραν να πείσουν την κοινή γνώμη για την ανάγκη δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους. Η Kayhan International στο φύλλο της 19^ης Ιανουαρίου 1998, ενημέρωνε τους αναγνώστες της ότι ο Γκαρωντύ διώκεται επειδή εξέφρασε μόνο μια «εμπειρογνωμοσύνη», σύμφωνα με την οποία οι θάλαμοι αερίων συγκαταλέγονται στους «θεμελιώδεις μύθους του σφετεριστή κράτους που είναι γνωστό ως Ισραήλ». Για τους συντάκτες της εφημερίδας, η αγωγή εναντίον του Γκαρωντύ, «έναν από τους γίγαντες του γαλλικού πολιτισμού», σηματοδοτεί «την αυγή μιας σκοτεινής περιόδου κυνηγιού μαγισσών». Η ίδια ιστορία στις στήλες της Resalat για την οποία διώκεται ένας «ελεύθερος στοχαστής συγγραφέας» ενώ οι θεωρίες του «δεν απέχουν πολύ από την αλήθεια». Επιπλέον, είναι πολύ πιθανό, διευκρίνιζε  η εφημερίδα, ότι, αντί να γράψουν την ιστορία του Άουσβιτς και των ναζιστικών θαλάμων αερίων, οι δυτικοί διανοούμενοι απλώς την επινόησαν⁸⁷. Η Tehran Times, μια μάλλον «προοδευτική» εφημερίδα, στο φύλλο της 4^ης Απριλίου 1998, αναφέρει ότι μελετητές σαν αυτόν έχουν βάσιμους λόγους να αμφιβάλλουν για τις λεπτομέρειες του «λεγόμενου Ολοκαυτώματος», που δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά «μια εφεύρεση των Σιωνιστών για να κερδίσουν τη συμπάθεια της Δύσης» και να εκβιάζουν δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. «Για να κρατήσουν το όπλο του εκβιασμού τους», επιτίθενται παράλογα σε ηλικιωμένους και αθώους όπως τον Ροζέ Γκαρωντύ, προσθέτει η εφημερίδα. Ένας δημοσιογράφος της Kayhan International στο φύλλο της 20^ης Απριλίου 1998, δεν διστάζει να μιλήσει για «δικαστικό ολοκαύτωμα» σε σχέση με τη δίωξη του «Γάλλου ογδοντάχρονου στοχαστή»⁸⁸.

Στις 20 Απριλίου ο Γκαρωντύ έγινε δεκτός με τιμές στην Τεχεράνη από τον Πρόεδρο του Ιράν Mohammad Khatami και τον Ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη της χώρας Αγιατολλάχ Ali Khamenei. Ο Χαμενεΐ ο οποίος διαδέχθηκε τον Χομεϊνί το 1989, εμφανίστηκε στο πλευρό του σε τηλεοπτικό πρόγραμμα όπου τον συνεχάρη θερμά για το θάρρος του, επαίνεσε το έργο του, ενώ ήταν ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στη Δύση, η οποία, είπε, ενώ καταδίκαζε «τη ρατσιστική συμπεριφορά των Ναζί», ταυτόχρονα αποδεχόταν τη «ναζιστική συμπεριφορά» των Σιωνιστών. Ο δε πρόεδρος του Ιράν Mohammad Khatami, με τη σειρά του  περιέγραψε τον Γκαρωντύ ως «στοχαστή» και «πιστό», ο οποίος προσήχθη σε δίκη απλώς και μόνο για τη δημοσίευση έρευνας που ήταν «δυσάρεστη για τη Δύση». Ο πρώην πρόεδρος του Ιράν Akbar Hashemi Rafsanjani, σε ραδιοφωνικό του κήρυγμα ανέφερε ότι ο Χίτλερ «σκότωσε μόνο 20 000 Εβραίους και όχι έξι εκατομμύρια» και ότι «το έγκλημα του Γκαρωντύ πηγάζει από την αμφιβολία που έθεσε στη σιωνιστική προπαγάνδα».  Ο Γκαρωντύ είχε την ευκαιρία να επαναλάβει τις επιθέσεις του κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ, σε ένα μεγάλο συνέδριο που διοργανώθηκε, υπό την αιγίδα του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών. Ήταν επίσης ο επίσημος ομιλητής στο πιο διάσημο θρησκευτικό σεμινάριο στο Ιράν, που διοργανώνεται στην ιερή πόλη Κομ, το μεγαλύτερο κέντρο σιιτικών μελετών στον κόσμο⁸⁹.

Προβιβασμένος στο βαθμό του θεωρητικού και του συμβούλου, ο Γκαρωντύ παρέχει βολικά μια φαινομενικά επιστημονική εγγύηση στους αντι-ισραηλινούς και αντι-δυτικούς διαβόλους της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Πολλά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα, όπως και οι περισσότερες εφημερίδες, επικαλούνται την «τεχνογνωσία» του. Στα μάτια των μουλάδων και των πολιτικών, ο Γκαρωντύ είναι ταυτόχρονα ένας ειλικρινής προσήλυτος, ένας μάρτυρας της σιωνιστικής καταπίεσης και ένας παράγοντας επιρροής στις γραμμές του εχθρού.

Η επίσκεψη του Γκαρωντύ στο Ιράν πέρα από την βοήθεια στη διάδοση του «αρνητικού λόγου» εκεί, έκανε επίσης τη χώρα καταφύγιο και στρατηγικό κέντρο για τους αρνητές του Ολοκαυτώματος από όλο τον κόσμο⁹⁰.

Ο Γκαρωντύ όμως θα έπρεπε να επιστρέψει στο Παρίσι και να προσγειωθεί στην γαλλική πραγματικότητα, γιατί η δικαστική του περιπέτεια δεν είχε τελειώσει. Αλλά αυτό μάλλον δεν τον πείραζε. Οι προβολείς ήταν στραμμένοι πάνω του και χάρις στο Νόμο Γκεϊσσό, το σώου θα συνεχιζόταν στις 14 Οκτωβρίου 1998, ενώπιον του Εφετείου του Παρισιού.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1998, στις εφέσεις που ασκήθηκαν κατά των πρωτόδικων αποφάσεων, το 11ο τμήμα του Εφετείου του Παρισιού εξέδωσε τις παρακάτω αποφάσεις, ξεχωριστά για την κάθε υπόθεση:

• Για την πρώτη υπόθεση, που ήταν πρωτόδικα αθωωτική,  το Εφετείο ακύρωσε την απόφαση. Καταδίκασε τον Γκαρωντύ σε φυλάκιση έξι μηνών με αναστολή και χρηματική ποινή 50 000 FRF, επιδικάζοντας επίσης στους πολιτικούς διαδίκους αποζημίωση ενός φράγκου. Καταδίκασε επίσης τον  Πιερ Γκιγιόμ σε ποινή φυλάκισης έξι μηνών με αναστολή και πρόστιμο 30 000 FRF. Το Εφετείο διέταξε επίσης τη δημοσίευση στην Επίσημη Εφημερίδα της Γαλλικής Δημοκρατίας της ανακοίνωσης της καταδίκης του Πιερ Γκιγιόμ⁹¹.
• Για τη δεύτερη υπόθεση, το Εφετείο επικύρωσε την απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου και πρόσθεσε ποινή φυλάκισης έξι μηνών με αναστολή⁹².
• Για την τρίτη υπόθεση, το Εφετείο επικύρωσε την απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου και πρόσθεσε ποινή φυλάκισης έξι μηνών με αναστολή. Διέταξε επίσης τη δημοσίευση ανακοίνωσης της καταδίκης του Γκαρωντύ, στην Επίσημη Εφημερίδα της Γαλλικής Δημοκρατίας⁹³.
• Για την τέταρτη υπόθεση, το Εφετείο επικύρωσε την απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου και πρόσθεσε ποινή φυλάκισης τριών ετών με αναστολή και διέταξε την καταβολή 20 000 FRF στη LICRA για τα δικαστικά έξοδα που είχε υποστεί⁹⁴.
• Για την πέμπτη υπόθεση, το Εφετείο ακύρωσε την αθώωση του Γκαρωντύ για την κατηγορία της υποκίνησης σε φυλετικές διακρίσεις μίσους ή βίας και επικύρωσε την καταδίκη του για δημόσια δυσφήμιση. Ο Γκαρωντύ καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών μηνών με αναστολή και πρόστιμο 20 000 FRF⁹⁵.  

Ο Γκαρωντύ προσέφυγε κατά των αποφάσεων του Εφετείου, στο Ακυρωτικό Δικαστήριο, το οποίο ως Ανώτατο Δικαστήριο, αποφαίνεται αποκλειστικά ως προς την εφαρμογή του νόμου και δεν εξετάζει την ουσία της υπόθεσης. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2000, το Ακυρωτικό Δικαστήριο εξέδωσε πέντε αποφάσεις, απορρίπτοντας και τις πέντε προσφυγές του Γκαρωντύ.

Οι πέντε ποινές φυλάκισης με αναστολή διατάχθηκαν να εκτελεστούν ταυτόχρονα. Ωστόσο, τα πρόστιμα (συνολικού ύψους 170 000 FRF) ήταν σωρευτικά, όπως και τα ποσά που καταβλήθηκαν στους πολιτικούς διαδίκους (συνολικού ύψους 220 021 FRF)⁹⁶.

Γκαρωντύ κατά Γαλλίας

Ο  Ροζέ Γκαρωντύ στις  23 Οκτωβρίου 2000, θα καταθέσει προσφυγή κατά του γαλλικού κράτους (αριθ. 65831/01) στο  Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ). Θα ισχυριστεί ότι το βιβλίο του «Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής»  ήταν ένα πολιτικό έργο που γράφτηκε με σκοπό την καταπολέμηση του Σιωνισμού και την κριτική της ισραηλινής πολιτικής και δεν είχε ρατσιστικό ή αντισημιτικό περιεχόμενο. Με τις αποφάσεις των γαλλικών δικαστηρίων ο προσφεύγων συγγραφέας υποστήριξε ότι παραβιάστηκε το δικαίωμά του στην ελευθερία έκφρασης και ζήτησε την προστασία των διατάξεων του Άρθρου 10 (ελευθερία έκφρασης) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Το ΕΔΔΑ αφού ανέλυσε το σχετικό βιβλίο, διαπίστωσε ότι, όπως έδειξαν τα εθνικά δικαστήρια, ο προσφεύγων συγγραφέας είχε υιοθετήσει «αναθεωρητικές» θεωρίες και αμφισβητούσε συστηματικά την ύπαρξη των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που είχαν διαπράξει οι Ναζί κατά της εβραϊκής κοινότητας. Το Δικαστήριο τόνισε ότι τα σχόλια που αμφισβητούσαν την αλήθεια σαφώς αποδεδειγμένων ιστορικών γεγονότων δεν επεδίωκαν επιστημονικό ή ιστορικό σκοπό, αλλά είχαν ως στόχο να αποκαταστήσουν το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς και να κατηγορήσουν τα ίδια τα θύματα του Ολοκαυτώματος για παραποίηση της ιστορίας. Επομένως, η αμφισβήτηση της ύπαρξης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας ήταν μια από τις πιο σοβαρές μορφές φυλετικής δυσφήμισης των Εβραίων και υποκίνησης μίσους εναντίον τους. Δεδομένου ότι τέτοιες πράξεις ήταν προδήλως αντίθετες στις θεμελιώδεις αξίες της Σύμβασης στις 24 Ιουνίου 2003, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι σύμφωνα με το άρθρο 17 (απαγόρευση κατάχρησης δικαιώματος) της ΕΣΔΑ, ο προσφεύγων, δεν είχε δικαίωμα στην προστασία των διατάξεων του άρθρου 10. Ως εκ τούτου, η προσφυγή του Γκαρωντύ απορρίφτηκε  ως ασυμβίβαστη με τις διατάξεις της Σύμβασης, σύμφωνα με το άρθρο 35 παρ. 3 και παρ. 4 (προϋποθέσεις παραδεκτού)⁹⁷.

Ο Γκαρωντύ τόσο την περίοδο της δικαστικής του περιπέτειας, όσο και μετά, συνέχιζε να γράφει βιβλία:

– «Ο ισραηλινός σιωνισμός στο εδώλιο», το έκδωσε μόνος του «Samiszdat Roger Garaudy», το 1996, και το επανέκδωσε με το νέο ακροδεξιό εκδοτικό οίκο «Vent du Large», το 1998.

– «ΗΠΑ. Η εμπροσθοφυλακή της παρακμής», από τις εκδόσεις «Vent du large», το 1997.

– «Η Δίκη της Ελευθερίας», σε συνεργασία με τον δικηγόρο του Jacques Vergès, από τις εκδόσεις     «Vent du large», το 1998.

– «Το Μέλλον: οδηγίες χρήσης», από τις εκδόσεις «Vent du large», το 1998.

– «Το Ισλάμ στη Δύση. Κόρδοβα η πρωτεύουσα του πνεύματος», από τις εκδόσεις «L’Harmattan», το 2000.

– «Ο 21ος αιώνας – Πλανητική αυτοκτονία ή Ανάσταση», ένα συλλογικό έργο, στο οποίο υπάρχουν δύο κείμενα του Γκαρωντύ, από τις εκδόσεις «L’Harmattan», το 2000

– «Η τρομοκρατία της Δύσης» από τις εκδόσεις «Al-Qalam», το 2004, που  έμελλε να είναι και το τελευταίο του βιβλίο. Όπως αναφέρει ο Γκαρωντύ στον πίνακα περιεχομένων: «Στόχος αυτού του βιβλίου: να σταματήσει η πορεία του χάους». Αυτή η «τελευταία έκκληση προς τους ζωντανούς» συνοψίζει την ουσία των ιδεών του σχετικά με «την εγκληματική Δύση», τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό», «την ανωτερότητα του Ισλάμ». Σε αυτό το έργο με τη μορφή διαθήκης, ο Garaudy παρουσιάζει τον εαυτό του ως ιερό μάρτυρα, νιώθοντας βαθιά μέσα στη σάρκα του, τους πόνους μιας ανθρωπότητας που υποφέρει: «Ο κόσμος έγινε το σώμα μου: Έχω πόνο στο Κονγκό του Μομπούτου, στη Χιλή του Πινοσέτ, στον βιασμό της Παλαιστίνης»⁹⁸.

Σχετικά με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο Γκαρωντύ τις θεωρούσε αμερικανική προβοκάτσια. Στη συνέντευξη που παραχώρησε, την 23^η Ιανουαρίου 2006, στους Prazan και Minard ο Γκαρωντύ αναφέρει σχετικά:

«- Είμαι πεπεισμένος ότι οργανώθηκε από τον Λευκό Οίκο. […] Σε αυτό είμαι κατηγορηματικός. Προφανώς, εκνευρίζονται όταν το λέω, αλλά είμαι αμετακίνητος. Μου φαίνεται τόσο προφανές… είναι μια αποικιακή υπόθεση […] σήμερα, αυτό που λέγεται παγκοσμιοποίηση είναι η τέλεια συνέχεια της αποικιοκρατίας, αλλά αυτή τη φορά είναι πρώτα και κύρια στην υπηρεσία ενός. Στο παρελθόν, υπήρχαν αρκετά αποικιοκρατικά κράτη. Θυμάμαι έναν τύπο που μου είπε σε ένα συνέδριο στην Τύνιδα: “Είμαι αντισοβιετικός και αντικομμουνιστής. Αλλά όταν η Σοβιετική Ένωση ήταν ισχυρή, μπορούσαμε να εκβιάζουμε τους Αμερικανούς και το αντίστροφο. Τώρα το στερούμαστε αυτό”.

– Δηλαδή πιστεύετε ότι οι ίδιοι οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν τις επιθέσεις;

– Είχαν ένα συμφέρον. Το Bretton Woods, για αυτό, είχε τακτοποιήσει τα πράγματα όπως τα ονειρεύονται οι Αμερικανοί

– Είναι τέρατα λοιπόν;

– Ποιοι;

– Οι Αμερικανοί.

– Περισσότερο σαν ηλίθιοι!

– Το να σκοτώνει τον ίδιο του τον πληθυσμό, είναι τερατώδες… Είναι Αμερικανοί που ήταν στους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου.

– Α! Ξέρετε, αυτό σκότωσε μόνο τρεις χιλιάδες ανθρώπους. Αυτό είναι σχεδόν αυτό που κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε όλο τον κόσμο καθημερινά.»⁹⁹.

Το 2002 ο Γκαρωντύ βραβεύτηκε μαζί με άλλες 12 προσωπικότητες με το «Διεθνές Βραβείο αλ-Καντάφι για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Το βραβείο συνοδευόταν με το ποσό των 250 000 δολαρίων που διαμοιράστηκε στους 13 βραβευμένους. O Μουαμάρ Καντάφι, περιέγραψε τον Γκαρωντύ ως «τον μεγαλύτερο φιλόσοφο της Ευρώπης μετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη».

Το διήμερο 11-12 Δεκεμβρίου του 2006, το Ινστιτούτο Πολιτικών & Διεθνών Σπουδών (IPIS) του υπουργείου Εξωτερικών του Ιράν διοργάνωσε στην Τεχεράνη μια εκδήλωση που την ονόμασε:  «Διεθνή Διάσκεψη για την Ανασκόπηση του Ολοκαυτώματος: Σφαιρική προσέγγιση». Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν: ο «πάπας» των αρνητών του Ολοκαυτώματος, Robert Faurisson, ο Αμερικανός  David Duke, πρώην Μέγας Μάγος των Ιπποτών της Κου Κλουξ Κλαν, ο Γερμανοαυστραλός Fredrick Töben, διευθυντής και ιδρυτής του Ινστιτούτου Αδελαΐδας (ομάδα άρνησης του Ολοκαυτώματος στην Αυστραλία), ο Μαροκινο-Σουηδός Ahmed Rami, ιδρυτής του ραδιοφωνικού σταθμού Radio Islam, ο Γερμανός Bendikt Frings, ηγετικό στέλεχος του νεοναζιστικού κόμματος Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, ο Γάλλος Georges Theil, μέλος του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου, οι Εβραίοι Yisroel Dovid Weiss, Moshe Aryeh Friedman και Neturei Karta, της θρησκευτικής ομάδας των Haredi, κ.ά. Η διάσκεψη χαρακτηρίστηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ως «διάσκεψη άρνησης του Ολοκαυτώματος » ή «συνάντηση αρνητών του Ολοκαυτώματος». Όπως είχε προβλέψει ένα χρόνο πριν ο Φωρισσόν από μια τέτοια διεθνή συνάντηση θα έλειπαν οι βασικοί ρεβιζιονιστές γιατί «βρίσκονται είτε στη φυλακή, είτε στην εξορία είτε σε μια επισφαλή κατάσταση που τους απαγορεύει να περάσουν τα εθνικά σύνορα και να επιβιβαστούν σε πτήση σε ένα διεθνές αεροδρόμιο». Θα αναφερθεί ονομαστικά στους: Ernst Zündel, Germar Rudolf, Siegfried Verbeke, David Irving, Manfred Roeder, Ernst G. Kögel, Wolfgang Fröhlich, Gaston-Armand Amaudruz και René-Louis Berclaz. Υπάρχουν όμως και: «σημαντικοί ρεβιζιονιστές που ζουν εξόριστοι σε δύσκολες συνθήκες. Θα αποφύγω εδώ να μην αναφέρω ούτε αυτούς ούτε τις χώρες στις οποίες βρήκαν καταφύγιο»¹⁰⁰. Όσοι λοιπόν μπορούσαν να πάνε στη διάσκεψη, πήγαν. Μεγάλος απών για τους Ιρανούς διοργανωτές, όχι όμως και για τον Φωρισσόν, ήταν ο Ροζέ Γκαρωντύ που είχε προβλήματα υγείας. Στην τοποθέτησή του στις 11 Δεκεμβρίου 2006, ο Φωρισσόν κάνοντας μια περίληψη με τίτλο «Οι Νίκες του Ρεβιζιονισμού», αναφέρεται και στους Γάλλους διακεκριμένους «ρεβιζιονιστές»: «Pierre Guillaume, Serge Thion, Henri Roques, Pierre Marais, Vincent Reynouard, Jean Plantin που συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν οι Maurice Bardèche και Paul Rassinier.»¹⁰¹  Καμία αναφορά στον Γκαρωντύ. Παρόλα αυτά ο πιο διάσημος, στον αραβικό κόσμο, αρνητιστής έστειλε βιντεοσκοπημένο χαιρετισμό.     

Λίγα χρόνια αργότερα, στις 13 Ιουνίου 2012, ένα μήνα πριν κλείσει το 99^ο έτος της ηλικίας του, ο Ροζέ Γκαρωντύ άφησε την τελευταία του πνοή στα παρισινά περίχωρα.

Στη νεκρολογία, υπό τον τίτλο «Θάνατος του Ροζέ Γκαρωντύ, από τον Στάλιν στον Μωάμεθ», η αριστερή εφημερίδα Ουμανιτέ στο φύλλο της 15^ης Ιουνίου 2012, αποχαιρετά τον άνθρωπο που ως «κομμουνιστής διανοούμενος, στα μέσα του εικοστού αιώνα, ενήργησε ως  ο “επίσημος φιλόσοφος” του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF), προτού παρασυρθεί προς την καθολική και στη συνέχεια τη μουσουλμανική θρησκεία και βυθιστεί στον αρνητισμό»¹⁰².

Η είδηση του θανάτου του αναμεταδόθηκε παντού, όμως αυτοί που εξέφρασαν τον θρήνο τους και εκθείασαν το έργο του, ήταν κυρίως οργανώσεις, ακαδημαϊκοί και αρθρογράφοι του αραβικού κόσμου.

Η Ομοσπονδία Ισλαμικών Οργανώσεων Ευρώπης (FIOE) εξήρε το «…ανθρώπινο παράδειγμά του. Παρακαλούμε τον Αλλάχ, τον Παντοδύναμο, να τον δεχτεί με το Μεγάλο Έλεός Του, ανάμεσα στους δίκαιους». Η Ένωση Αράβων Συγγραφέων στη Συρία, της οποίας ο Γκαρωντύ ήταν επίτιμο μέλος, έγραψε: «ο Γκαρωντύ απέδειξε ότι η αλήθεια και η αξιοπιστία- βασισμένες σε στοιχεία και επιστημονική ακρίβεια ήταν δυνατές». Το ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων Fars τον αποκάλεσε «τον πρώτο αρνητή του μύθου του Ολοκαυτώματος». Φανταστείτε την αντίδραση του Φωρισσόν.

Σημειώσεις

1. Το 1960 θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά σε μετάφραση Φωφώς Σακελλάρη και Σωτήρη Τουτούνα από τις εκδόσεις Κυψέλη
2. Garaudy, R., 1960, σ. 11
3. Garaudy, R., 1960, σσ. 18-19
4. Μπασκόζος Γιάννης Ν «Πέθανε ο αμφιλεγόμενος γάλλος φιλόσοφος Ροζέ Γκαροντί» Το ΒΗΜΑ, 15 Ιουνίου 2012. Στο:  https://www.tovima.gr/2012/06/15/culture/pethane-o-amfilegomenos-gallos-filosofos-roze-gkaronti/
5. Το ΒΗΜΑ, 24 Νοεμβρίου 1996. «Αυτό δεν ήταν ολοκαύτωμα». Στο: https://www.tovima.gr/2008/11/24/opinions/ayto-den-itan-olokaytwma/
6. Garaudy, R., 1970, σ. 21
7. Garaudy, R., 1970, σ. 13
8. Garaudy, R., 1970, σσ. 63 – 64
9. Garaudy, R., 1970, σσ. 66 – 67
10. Garaudy, R., 1970, σ. 68
11. Garaudy, R., 1970, σσ. 163 – 166
12. Ο Lecache θα παραμείνει ισόβιος πρόεδρος της LICA από την ίδρυσή της, το 1928, μέχρι το θάνατό του. Η LICA θα μετονομαστεί σε Διεθνής Ένωση κατά του Ρατσισμού και του Αντισημιτισμού (LICRA), το 1979, και θα αναδειχθεί ο κύριος διώκτης των αρνητών του Ολοκαυτώματος.
13. Epstein S., 2012, σ. 85
14. Garaudy, R., 1970, σ. 144
15. Garaudy, R., 1970, σ. 145 – 151
16. Garaudy, R., 1970, σ. 142
17. Garaudy, R., 1970, σ. 152 – 153
18. Epstein S., 2012, σ. 87
19. Γιομ Κιπούρ ονομάζεται η ισραηλινή εορτή του Εξιλασμού και εορτάζεται στις 6 Οκτωβρίου. Την ημέρα  εκείνη επέλεξαν να κηρύξουν τον πόλεμο στο Ισραήλ ένας συνασπισμός αραβικών κρατών υπό την ηγεσία της Αιγύπτου και της Συρίας. Κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, οι αραβικές δυνάμεις σημείωσαν αξιοσημείωτες και μάλλον ανέλπιστες επιτυχίες εξαπολύοντας ταυτόχρονη αιφνίδια επίθεση στην ανατολική όχθη της Διώρυγας του Σουέζ και στο Σινά, καθώς και στα Υψίπεδα του Γκολάν. Όμως τις αμέσως επόμενες ημέρες οι ισραηλινές δυνάμεις ανέλαβαν σταδιακά την πρωτοβουλία των κινήσεων. Έπειτα από εντατικές διαπραγματεύσεις Ουάσιγκτον – Μόσχας, συμφωνήθηκε η σύνταξη ενός κειμένου, το οποίο υιοθετήθηκε και από τον ΟΗΕ στις 22 Οκτωβρίου, που καλούσε σε άμεση κατάπαυση του πυρός και έπειτα σε έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών ανάμεσα στους Άραβες και στο Ισραήλ. Η Αίγυπτος αποδέχθηκε αμέσως το ψήφισμα του ΟΗΕ, αλλά οι Ισραηλινοί συνέχισαν την πολεμική προσπάθειά τους επιχειρώντας να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τις αιγυπτιακές δυνάμεις. Τελικά μετά από έντονες πιέσεις στο Ισραήλ, από την πλευρά του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ, να τερματίσει τις εχθροπραξίες, αυτές σταμάτησαν στις 26 Οκτωβρίου 1973.
20. Camp David ονομάζεται η εξοχική κατοικία του προέδρου των ΗΠΑ, στην οποία έγιναν οι διαπραγματεύσεις, από τις 5 έως τις 17 Σεπτεμβρίου 1978, μεταξύ του αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ Σαντάτ και του ισραηλινού πρωθυπουργού Μεναχέμ Μπέγκιν, με την διαμεσολάβηση του Αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ. Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν στην υπογραφή δύο συμφωνιών στον Λευκό Οίκο. Επρόκειτο ουσιαστικά για δυο πλαίσια συμφωνιών: το ένα αφορούσε τη κατάσταση μεταξύ Παλαιστινίων- Ισραηλινών και το άλλο εκείνη μεταξύ Αιγύπτου – Ισραήλ. Συνοπτικά, ως προς το πρώτο πλαίσιο προέβλεπε τη δημιουργία αυτόνομης παλαιστινιακής διοίκησης στη Γάζα (Δυτική Όχθη), ενώ το μέλλον της Ιερουσαλήμ δεν εξετάστηκε. Σε αντάλλαγμα τα ισραηλινά πλοία θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν τη Διώρυγα του Σουέζ. Ως προς το δεύτερο πλαίσιο, το Σινά επιστράφηκε στην Αίγυπτο υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης και ανοίχθηκε ο δρόμος για διμερή συμφωνία ειρήνης της Αιγύπτου με το Ισραήλ, που υπεγράφη τελικά μερικούς μήνες αργότερα (26 Μαρτίου του 1979), βάζοντας τέλος στην εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι δύο χώρες από το 1948. Επίσης η συμφωνία ειρήνης δέσμευσε τις δυο χώρες να αναγνωρίσουν η μια την άλλη.
21. Μετά τη συμπλήρωση 40 χρόνων λειτουργίας και συγκεκριμένα στις 28 Ιουνίου του 2011, ο ΟΙΔ μετονομάστηκε σε Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας
22. Prazan M., & Minard A., 2007, 141
23. Epstein S., 2012, σ. 87
24. https://en.wikipedia.org/wiki/GRECE
25. Epstein S., 2012, σσ. 87- 88
26. Igounet V., 2000, σ. 472
27. Garaudy, R., 1996, σ.74
28. Garaudy, R., 1996, σσ. 26-27
29. Garaudy, R., 1996, σ. 37
30. Garaudy, R., 1996, σσ. 38-42
31. Garaudy, R., 1996, σσ. 74-75
32. Garaudy, R., 1996, σ. 46
33. Garaudy, R., 1996, σ. 50
34. Garaudy, R., 1996, σ. 53
35. Garaudy, R., 1996, σσ. 78-79
36. Garaudy, R., 1996, σ. 45
37. Garaudy, R., 1996, σ.75
38. Epstein S., 2012, σ. 91
39. Epstein S., 2012, σ. 89
40. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 227
41. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 228
42. Franc¸ois Bonnet and Nicolas Weill, ‘‘Pierre Vidal-Naquet: Analyse des relais dont disposent les ne´gationnistes,’’ Le Monde (May 4, 1996), p. 1. https://www.lemonde.fr/archives/article/1996/05/04/pierre-vidal-naquet-analyse-les-relais-dont-disposent-les-negationnistes_3729211_1819218.html
43. Garaudy v. France, σ. 376
44. Garaudy v. France, σ. 381
45. Garaudy v. France, σ. 382
46. Garaudy v. France, σ. 382
47. Garaudy v. France, σ. 384
48. Garaudy, R., 1996, σσ. 133-135
49. L’abbé Pierre soutient les aberrations négationnistes de Roger Garaudy, 20 avril 1996. Le Monde. Στο: https://www.lemonde.fr/archives/article/1996/04/20/l-abbe-pierre-soutient-les-aberrations-negationnistes-de-roger-garaudy_3732471_1819218.html
50. Epstein S., 2012, σ. 93
51. L’abbé Pierre exclu de la LICRA, Jeudi 2 Mai 1996. l’Humanité. Στο: https://www.humanite.fr/node/130125
52. Garaudy, R., 1996, σ. 140
53. ΤοΒΗΜΑ Team 24 Νοεμβρίου 1996. «Αυτό δεν ήταν ολοκαύτωμα». Στο: https://www.tovima.gr/2008/11/24/opinions/ayto-den-itan-olokaytwma/
54. Garaudy v. France, σσ. 371 – 403
55. R. Faurisson: Bilan de l’affaire Garaudy/abbé Pierre (janvier-octobre 1996) Στο: https://www.islam-radio.net/islam/french/textes/abbe.htm
56. Πάλι εκεί
57. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 271
58. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 451
59. Prazan M., & Minard A., 2007, σσ. 275 – 280
60. Prazan M., & Minard A., 2007, σσ. 284 – 293
61. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 294
62. Πάλι εκεί
63. Prazan M., & Minard A., 2007, σσ. 296 – 297
64. Roger Garaudy au tribunal (Note sur un aspect du procès en cours) 8-9 Ιανουαρίου 1998. https://robertfaurisson.blogspot.com/1998/01/roger-garaudy-au-tribunal-note-sur-un.html)
65. Prazan M., & Minard A., 2007, σσ. 300 – 301
66. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 301
67. Prazan M., & Minard A., 2007, σσ. 306 – 308
68. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 308
69. Prazan M., & Minard A., 2007, σσ. 311 – 312
70. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 312
71. Igounet V., 2000, σ. 481
72. Πάλι εκεί
73. Ομάδα «Ιός», ΤΟ ΜΙΚΡΟ, Ελευθεροτυπία, 7/3/1998. «Ο Γκαροντί στο εδώλιο», Στο: http://www.iospress.gr/mikro1998/mikro19980307.htm
74. Litvak M., Webman E., Dwyer J. M., 2009, σ. 344
75. Igounet V., 2000, σ. 482
76. Litvak M., Webman E., Dwyer J. M., 2009, σσ. 343 – 344
77. Litvak M., Webman E., Dwyer J. M., 2009, σ. 347
78. Litvak M., Webman E., Dwyer J. M., 2009, σ. 348
79. Πάλι εκεί
80. Garaudy v. France, σ. 376
81. Garaudy v. France, σ. 382
82. Πάλι εκεί
83. Πάλι εκεί
84. Garaudy v. France, σ. 383
85. Garaudy v. France, σ. 385
86. Θα είναι η δεύτερη φορά που η Coutant-Peyre «κλέβει» πελάτη από τον Vergès. Η πρώτη ήταν με τον Carlos. Βέβαια εκεί η Isabelle σίγουρα θα είχε χρησιμοποιήσει και την γυναικεία γοητεία της, μιας και ανάμεσα στη συνήγορο και τον διαβόητο τρομοκράτη πελάτη της θα υπάρξει ειδύλλιο που θα καταλήξει το 2001 σε μουσουλμανικό γάμο, ο οποίος όμως δεν ήταν έγκυρος μιας και ο Carlos τυπικά ήταν ακόμη παντρεμένος με τη Lana Jarrar, τη δεύτερη αγνοούμενη σύζυγό του.
87. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 382
88. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 383
89. Prazan M., & Minard A., 2007, σσ. 383-384 και https://en.wikipedia.org/wiki/Roger_Garaudy
90. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 384
91. Garaudy v. France, σσ. 376-377
92. Garaudy v. France, σ. 382
93. Garaudy v. France, σσ. 382-383
94. Garaudy v. France, σ. 383
95. Garaudy v. France, σ. 385
96. Garaudy v. France, σ. 386
97. Garaudy v. France, σσ. 390 – 403
98. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 410
99. Prazan M., & Minard A., 2007, σ. 455
100. Professor Robert Faurisson to Dr Jawad Sharbaf, December 26, 2005. Στο: https://robertfaurisson.blogspot.com/2005/12/revisionism-in-iran-in-france-and-in.html
101. Πάλι εκεί
102. «Ουμανιτέ», Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012. Στο: https://www.humanite.fr/disparition-de-roger-garaudy-de-staline-mahomet

Βιβλιογραφία

Αβδελά Ε., 2016. «Μνημονικοί νόμοι» και ιστορικοί: η ευρωπαϊκή εμπειρία. Μνήμων, 35. Στο: https://doi.org/10.12681/mnimon.20294

Atkins E. S., 2009. Holocaust denial as an international movement, ABC-CLIO

Bleich Е., 2003. Race Politics in Britain and France: Ideas and Policymaking since the 1960s. Publisher: Cambridge University Press

Epstein S., 2012. Roger Garaudy, Abbé Pierre and the French Negationists (σσ. 85-108) στο  Wistrich S. R. (ed.) Holocaust Denial: The Politics of Perfidy. Co-published by The Hebrew University Magnes Press (Jerusalem) and De Gruyter (Berlin/Boston) for the Vidal Sassoon International Center

for the Study of Antisemitism

Fresco N., 1980. Les redresseurs de morts Chambres à gaz: la bonne nouvelle. Comment on révise l’histoire. Les Temps Modernes N° 407, juin 1980. Στο: http://www.anti-rev.org/textes/Fresco80a/

Garaudy, R., 1960. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΚΥΨΕΛΗ»

Garaudy, R., 1970. ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΚΑΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ»

Garaudy, R., 1996. The Founding Myths of Israeli Politics. CODOH: http://codoh.com/

Hennebel L. & Hochmann T., 2011. Genocide Denials and the Law. Publisher: Oxford University Press

Igounet V., 2000 Histoire du négationnisme en France, Paris, Editions du Seuil

Kahn R., 2004. HOLOCAUST DENIAL AND THE LAW. NY: PALGRAVE MACMILLAN

Κόκκινος Γ., 2009. Η παθογένεια των νόμων της ιστορικής μνήμης στη Γαλλία. https://doi.org/10.12681/mnimon.50

Levy S. R., (Editor) 2005. Antisemitism: a historical encyclopedia of prejudice and persecution (Two Vol. Set). Santa Barbara, California: Publisher ABC-CLIO

Lipstadt E. D., 1993. Denying the Holocaust. New York: Free Press

Litvak M., Webman E., Dwyer J. M., 2009. From Empathy to Denial: Arab Responses to the Holocaust

LONDON: Publisher HURST & COMPANY

ΜΙLΖΑ P., 2004. ΟΙ ΜΕΛΑΝΟΧΙΤΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά από το 1945 μέχρι σήμερα. Αθήνα: Εκδόσεις «SCRIPTA»

Prazan M., & Minard A., 2007. Roger Garaudy: itinéraire d’une négation. Paris, Editions du Calmann-Lévy

ROSENBAUM R., 2006. ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ»

Shermer M., 2006. Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα; Ηράκλειο: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ

Shermer M., Grobman A., Hertzberg A., 2009. Denying History: Who Says the Holocaust Never Happened and Why Do They Say It? Berkeley: University of California Press

Vidal-Naquet P., 2005. Убийците на паметта. София: Изд. Критика и хуманизъм

Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, όπως κυρώθηκε με το Ν. 3003/2002, (ΦΕΚ 75, τ. Α ́)

https://www.refworld.org/cgi-bin/texis/vtx/rwmain/opendocpdf.pdf?reldoc=y&docid=506ab5e82

Garaudy v. France (Application Number 65831/01). Στο: https://www.echr.coe.int/Documents/Reports_Recueil_2003-IX.pdf

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .