Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν.

Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον.

Τζορτζ ‘Οργουελ, «1984»

Η άρνηση του Ολοκαυτώματος

Όταν αρχίσει κανείς να μελετά τα στοιχεία γα το Ολοκαύτωμα, ανακαλύπτει ότι υπάρχουν πολλές διχογνωμίες σχετικά με σημαντικές αλλά και με δευτερεύουσες πτυχές ερμηνείας των γεγονότων. Στο πρώτο μέρος είδαμε ότι στην ιστοριογραφία υπάρχουν δύο πολωμένες ερμηνείες της «Τελικής λύσης» – η «ιντενσιοναλιστική» προσέγγιση και η εναλλακτική της «φονξιοναλιστική» προσέγγιση. Επίσης υπάρχει ένα φάσμα ερμηνειών σχετικά με το εάν η «Τελική λύση» τέθηκε σε εφαρμογή από μία και μόνη, απευθείας διαταγή του Χίτλερ και εάν ναι πότε δόθηκε. Στο δεύτερο μέρος είδαμε ότι ο Daniel Jonah Goldhagen, αμφισβήτησε σχεδόν όλες τις συνήθεις ερμηνείες των λόγων για τη συνενοχή πολλών Γερμανών στη διάπραξη του Ολοκαυτώματος, υποβάθμισε την επιρροή του Χίτλερ και του Ναζιστικού Κόμματος και υποστήριξε ότι οι «απλοί» Γερμανοί έγιναν πρόθυμοι δήμιοι λόγω της ύπαρξης ενός βαθιά ριζωμένου, εξοντωτικού αντισημιτισμού στη γερμανική κοινωνία. Τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν ότι οι γνώμες των ερευνητών κάθε άλλο παρά συγκλίνουν όσον αφορά την ερμηνεία των γεγονότων.

Ο διακεκριμένος ιστορικός Edward H. Carr (1892 – 1982) σε μία από τις έξι διαλέξεις που έδωσε στη Σχολή Τρίνιτυ του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ το 1961, με τίτλο «Ο ιστορικός και τα γεγονότα» μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο ιστορικός είναι κατ’ ανάγκην επιλεκτικός. Η πίστη σε έναν σκληρό πυρήνα ιστορικών γεγονότων, που υπάρχουν αντικειμενικά και ανεξάρτητα από το πώς ερμηνεύονται από τον ιστορικό, ισοδυναμεί με παράλογη πλάνη, την οποία ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να ξεριζώσει κανείς.[…] Η ιδιότητα του ιστορικού γεγονότος είναι τελικά ζήτημα ερμηνείας. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός στο οποίο να μην εμφιλοχωρεί το στοιχείο της ερμηνείας. .[…] Το χέρι των ιστορικών, των αντιγραφέων χειρογράφων και των χρονικογράφων του παρελθόντος έχει καθορίσει αμετάκλητα την εικόνα μας για το παρελθόν.[…] Τι μας λένε όμως τα ίδια τα ντοκουμέντα (οι συνθήκες, τα διατάγματα, τα μισθωτήρια συμβόλαια, τα επίσημα έγγραφα, η υπηρεσιακή αλληλογραφία, οι προσωπικές επιστολές, τα ημερολόγια) όταν καταπιαστούμε μαζί τους; Κανένα ντοκουμέντο δεν μπορεί να μας πει κάτι περισσότερο απ’ ό,τι σκεφτόταν ο συντάκτης του: τι πίστευε πως είχε συμβεί, τι θεωρούσε ότι θα έπρεπε να συμβεί ή ότι θα συνέβαινε, ίσως τι ήθελε να πιστεύουν οι άλλοι ότι πιστεύει, ή ακόμη και τι νόμιζε ο ίδιος ότι πίστευε. Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν τίποτα μέχρι τη στιγμή που ο ιστορικός θα ασχοληθεί μαζί τους και θα τα αποκρυπτογραφήσει. Ο ιστορικός πρέπει να επεξεργαστεί τα γεγονότα, είτε αυτά είναι καταγραμμένα σε ντοκουμέντα είτε όχι, πριν μπορέσει να τα επικαλεστεί και να τα αξιοποιήσει.[…] Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα γεγονότα και τα ντοκουμέντα είναι βασικά εργαλεία του ιστορικού. Ας μην τα μετατρέπουμε όμως σε φετίχ. Αυτά καθαυτά δεν αποτελούν ιστορία.[…] τα γεγονότα της ιστορίας ποτέ δεν φτάνουν έως εμάς «καθαρά»· δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρχουν σε καθαρή μορφή, αφού πάντοτε διαθλώνται στο μυαλό εκείνου που τα καταγράφει. […] Στην πραγματικότητα, τα γεγονότα δεν είναι σαν τα ψάρια στον πάγκο του ψαρά, αλλά σαν ψάρια που κολυμπούν σε απέραντη, και καμιά φορά δυσπρόσιτη, θάλασσα. Το τι θα «πιάσει» ο ιστορικός εξαρτάται κυρίως από το σημείο που επιλέγει για να ψαρέψει και από τα σύνεργα που χρησιμοποιεί – σε συνάρτηση πάντοτε και με το είδος ψαριού που θέλει να πιάσει. Σε γενικές γραμμές, ο ιστορικός θα περιλάβει στο έργο του το είδος εκείνο γεγονότων που επιθυμεί. Ιστορία σημαίνει ερμηνεία.[…] Ωστόσο,[…] Αν ο ιστορικός βλέπει πάντοτε την ιστορική περίοδο που μελετά με τα μάτια της εποχής του και μελετά τα προβλήματα του παρελθόντος σαν κλειδί για τα τρέχοντα προβλήματα, είναι φυσικό να διολισθήσει σε μια αμιγώς πραγματιστική προσέγγιση των γεγονότων, θεωρώντας κριτήριο της ορθής ερμηνείας το αν αυτή είναι πρόσφορη ή όχι ως προς την εξυπηρέτηση κάποιου σκοπού. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, τα γεγονότα δεν έχουν σημασία· η ερμηνεία τους είναι το παν.[…] Το καθήκον του ιστορικού να σέβεται τα γεγονότα δεν εξαντλείται στην υποχρέωση να βεβαιώνεται για την ακρίβειά τους· οφείλει να φέρνει στην επιφάνεια όλα τα γεγονότα που είναι ή θα μπορούσαν να γίνουν γνωστά και που σχετίζονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με το θέμα το οποίο τον απασχολεί και με την ερμηνεία που προτείνει.[…] Ο ιστορικός και τα γεγονότα της ιστορίας έχουν απόλυτη ανάγκη ο ένας τον άλλον. Χωρίς τα γεγονότα, ο ιστορικός είναι μετέωρος και αυθαίρετος· χωρίς τον ιστορικό τους, τα γεγονότα είναι νεκρά και δίχως νόημα. Συνεπώς, να ποια είναι η πρώτη μου απάντηση στο ερώτημα «Τι είναι ιστορία;»: μια συνεχής διαδικασία αλληλεπίδρασης μεταξύ του ιστορικού και των γεγονότων, ένας διάλογος δίχως τέλος μεταξύ παρόντος και παρελθόντος.»¹

Στα πλαίσια αυτά η επανερμηνεία της καταγεγραμμένης ιστορίας, ο λεγόμενος  «ιστορικός ρεβιζιονισμός ή αναθεωρητισμός», είναι όχι μόνο επιθυμητή αλλά και επιβεβλημένη, καθώς η ιστορική έρευνα προσκομίζει διαρκώς νέα δεδομένα και αναθεωρεί παλαιότερες απόψεις και θεωρίες.

Ο Fernand Braudel (1902 – 1985) στον εναρκτήριο λόγο του στη Γαλλική Ακαδημία το 1985, αναφέρει ότι η Ιστορία, αντικείμενο ακατάπαυστης διερεύνησης, είναι καταδικασμένη στο νεωτερισμό, σε διαδοχικές και αναπόφευκτες ανανεώσεις².

Ο Pierre Milza (1932 – 2018) γράφει ότι: «Ο αναθεωρητισμός, αν εξεταστεί κυριολεκτικά, είναι  συστατικό στοιχείο της ιστορικής επιστήμης, και δεν υπάρχει ιστορικός άξιος του ονόματος, ο οποίος δεν περνά ένα μέρος της ζωής του επανεξετάζοντας τα γραπτά του στο φως αυτών που μπορούν να προσφέρουν νέα στοιχεία ή νέα εργαλεία ερμηνείας για την κατανόηση του ιστορικού θέματος που επέλεξε να μελετήσει. Μα κι αν ακόμη έμπαινε στον πειρασμό να παραμείνει αμετακίνητος σε επιστημολογικές θέσεις φαινομενικά απόρθητες, νέες γενιές ερευνητών θα έρχονταν πάντα να του υπενθυμίσουν ότι στην ιστορία – όπως άλλωστε και στις υπόλοιπες κοινωνικές επιστήμες, και στην επιστήμη καθαυτή – δεν υπάρχει οριστική βεβαιότητα.»³.

Ο Hagen Fleischer (1944 – ) με την σειρά του γράφει: «Η Ιστορία δεν είναι ένα στατικό απόθεμα από καθιερωμένα συμβάντα και αποκρυσταλλωμένες πραγματικότητες του παρελθόντος, αλλά νοείται ως μια ατέρμονη διεργασία των ιστορικών (και όχι μόνο) να επαναπροσεγγίσουν το αντικείμενο τους, δηλ. το ατελώς κατεργασμένο παρελθόν. Συνεπώς, έχει ανάγκη  από συνεχή αναθεώρηση με νέους προβληματισμούς και ερωτήματα, νέες έρευνες και νέες απαντήσεις – μια ανοιχτή διαδικασία που, εξαιτίας των νέων πραγματεύσεων του αντικειμένου και των μεταβολών του κοινωνικού πλαισίου, δεν έχει τέλος.»⁴. Όμως ο ίδιος ο όρος  αναθεωρητισμός ή ρεβιζιονισμός, όπως και η κριτική σε αυτόν, τονίζει ο Φλάισερ, είναι παρεξηγήσιμοι. Πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στους αναθεωρητές ιστορικούς που συγκρούονται με τις κυρίαρχες ή καθεστωτικές αναπαραστάσεις του παρελθόντος – με σεβασμό για τις πηγές και τη δεοντολογία και τους αλχημιστές του αναθεωρητισμού που παραποιούν το ίδιο το ιστορικό αρχείο, με την υποτιθέμενη αναθεώρηση, στην πραγματικότητα άρνηση, ορισμένων ιστορικών δεδομένων, τα οποία βεβαίως επιδέχονται νέους προβληματισμούς, αποχρώσεις στην ερμηνεία και πρόσθετη έρευνα για διαλεύκανση άγνωστων πτυχών, αλλά που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν εκ θεμελίων. Αυτός ακριβώς όμως είναι ο σκοπός των εν λόγω «αναθεωρητών», που με ταχυδακτυλουργικές επιχειρηματολογίες επιδιώκουν να «αποδείξουν» τις προδικασμένες δοξασίες-ιδεολογήματα που προπαγανδίζουν⁵. Η πιο γνωστή άρνηση ιστορικού γεγονότος είναι αυτή του Ολοκαυτώματος των Εβραίων κατά τον Β’ ΠΠ.

Ο Γάλλος ιστορικός Henry Rousso στο βιβλίο του «Le Syndrome de Vichy» (1987), που εξέταζε τη λαϊκή μνήμη της «Γαλλίας του Vichy» και της Γαλλικής Αντίστασης, υποστήριξε ότι ήταν απαραίτητο να γίνει διάκριση μεταξύ του «ιστορικού ρεβιζιονισμού» στις μελέτες του Ολοκαυτώματος και της πολιτικά υποκινούμενης άρνησης του Ολοκαυτώματος, την οποία ονόμασε «αρνητισμό» (négationnisme) και τους αρνητές του Ολοκαυτώματος «αρνητιστές» (négationnistes). Έκτοτε στην ιστοριογραφία έχει καθιερωθεί αυτή η διάκριση, αν και οι ίδιοι οι αρνητές του Ολοκαυτώματος δεν αποδέχονται να τους ονομάζουν «αρνητιστές», αντίθετα υποστηρίζουν ότι ο σωστός όρος είναι «αναθεωρητές ή ρεβιζιονιστές» (revisionists), ισχυριζόμενοι πως οι απόψεις τους εντάσσονται στο ρεύμα του «ιστορικού αναθεωρητισμού». Μάλιστα οι ίδιοι ονομάζουν «εξοντωτιστές» ή «εξολοθρευτιστές», τους επαγγελματίες ιστορικούς που μελετούν το Ολοκαύτωμα. Η Αμερικανίδα ιστορικός  Deborah Lipstadt έχει γράψει ότι: «Η επιλογή των αρνητιστών του ονόματος “ρεβιζιονιστής” για να περιγράψουν τον εαυτό τους είναι ενδεικτική της βασικής τους στρατηγικής εξαπάτησης και διαστρέβλωσης και της προσπάθειάς τους να παρουσιαστούν ως νόμιμοι ιστορικοί που ασχολούνται με την παραδοσιακή πρακτική της φωτίζοντας το παρελθόν.»⁶.

Στη συνέχεια του αφιερώματος θα χρησιμοποιηθούν εναλλακτικά οι όροι: «αρνητιστές», «αρνητές του Ολοκαυτώματος ή της Σοά» ή απλά «αρνητές», χωρίς εισαγωγικά.

Τι είναι όμως η άρνηση του Ολοκαυτώματος;

Τα κράτη-μέλη της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος⁷ (International Holocaust Remembrance Alliance – IHRA), υιοθέτησαν τον «Ορισμό Εργασίας για την Άρνηση και τη Διαστρέβλωση του Ολοκαυτώματος» κατά τη διάρκεια της Ολομέλειας στο Τορόντο του Καναδά, τη 10η Οκτωβρίου 2013. Η σύνταξη του ορισμού πραγματοποιήθηκε από εμπειρογνώμονες της Συμμαχίας, οι οποίοι μετέχουν στην Επιτροπή για τον Αντισημιτισμό και την Άρνηση του Ολοκαυτώματος, σε συνεργασία με τους εθνικούς εκπροσώπους των κρατών-μελών, με σκοπό τη χρήση του ως εργαλείου εργασίας:

«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι η έκφραση και η συστηματική απόπειρα διάδοσης απόψεων, οι οποίες αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα και το εύρος της εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί και τους συνεργούς τους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που είναι γνωστή ως Ολοκαύτωμα ή Σοά. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος αναφέρεται, συγκεκριμένα, σε κάθε προσπάθεια να υποστηριχθεί ότι, το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη.

Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δύναται να περιλαμβάνει τη δημόσια άρνηση ή τη δημόσια αμφισβήτηση της χρήσης των κυριοτέρων μηχανισμών εξόντωσης (όπως θάλαμοι αερίων, μαζικές εκτελέσεις δια τυφεκισμού, ασιτία και βασανισμοί) ή της συνειδητής πρόθεσης για τη γενοκτονία του Εβραϊκού λαού.

Η άρνηση του Ολοκαυτώματος στις ποικίλες μορφές της είναι έκφανση του αντισημιτισμού. Η προσπάθεια άρνησης της γενοκτονίας των Εβραίων είναι προσπάθεια να απαλλαγούν ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο αντισημιτισμός από την ενοχή ή την ευθύνη της γενοκτονίας του Εβραϊκού λαού. Οι μορφές άρνησης του Ολοκαυτώματος περιλαμβάνουν, επίσης, κατηγορίες που διατυπώνονται εναντίον των Εβραίων είτε για μεγαλοποίηση είτε για ψευδή κατασκευή του Ολοκαυτώματος με στόχο πολιτικά ή οικονομικά οφέλη, ως εάν το ίδιο το Ολοκαύτωμα να ήταν αποτέλεσμα συνωμοσίας που σχεδιάσθηκε από τους Εβραίους. Σκοπός αυτής της θεωρίας είναι να ενοχοποιήσει τους Εβραίους και να καταστήσει, εκ νέου, θεμιτό τον αντισημιτισμό.

Συχνά, στόχοι της άρνησης του Ολοκαυτώματος είναι η απενοχοποίηση τού σαφώς εκπεφρασμένου αντισημιτισμού ενώ, συνάμα, προωθεί πολιτικές ιδεολογίες και συνθήκες κατάλληλες για την επανάληψη ομοίου τύπου γεγονότος, με αυτό που αρνείται.

Η διαστρέβλωση του Ολοκαυτώματος παρατηρείται, μεταξύ άλλων:

1. Στις σκόπιμες προσπάθειες να δικαιολογηθούν ή να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες του Ολοκαυτώματος ή των βασικών παραγόντων που το επέτρεψαν και το ευνόησαν, συμπεριλαμβανομένων των συνεργατών και των συμμάχων της Ναζιστικής Γερμανίας.

2. Στη χονδροειδή ελαχιστοποίηση του αριθμού των θυμάτων του Ολοκαυτώματος εν αντιθέσει προς τα δεδομένα των αξιόπιστων πηγών.

3. Σε κάθε απόπειρα να κατηγορηθούν οι Εβραίοι ότι, ήταν υπαίτιοι της γενοκτονίας, την οποία υπέστησαν.

4. Σε δηλώσεις που παρουσιάζουν το Ολοκαύτωμα ως θετικό ιστορικό γεγονός. Τέτοιες δηλώσεις δεν αποτελούν άρνηση του Ολοκαυτώματος, αλλά συνδέονται στενά με αυτήν ως ακραίες μορφές αντισημιτισμού. Αντίστοιχες δηλώσεις ενδέχεται να υποδηλώνουν ότι, το Ολοκαύτωμα δεν επεκτάθηκε αρκετά ώστε να επιτύχει τον στόχο της “Τελικής Λύσης στο Εβραϊκό Ζήτημα”.

5. Σε οποιαδήποτε προσπάθεια να μειωθεί η ευθύνη για την ίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης και εξολόθρευσης, που δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν από τη Ναζιστική Γερμανία, ενοχοποιώντας ψευδώς άλλα έθνη ή εθνοτικές ομάδες.»⁸.

 Οι αρνητιστές αμφισβητούν τα τρία σημεία που συνήθως συμπεριλαμβάνονται σε ό,τι ορίζουμε ως Ολοκαύτωμα:

1. Υπήρχε πρόθεση γενοκτονίας με κύριο κριτήριο τη φυλετική καταγωγή.
2. Εφαρμόστηκε ένα καλά οργανωμένο και τεχνολογικά προηγμένο πρόγραμμα εξόντωσης που περιελάμβανε θαλάμους αερίων και κρεματόρια.
3. Κατά προσέγγιση 5 με 6 εκατομμύρια Εβραίοι έχασαν τη ζωή τους.

Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος, σύμφωνα με την περίληψη της θέσης τους όπως αυτή καταγράφεται στο κείμενο του Bradley Smith «Η αντιγνωμία γύρω από το Ολοκαύτωμα: Επιχειρήματα για έναν ανοιχτό διάλογο», απαντούν ότι:

1. Οι ναζί δεν είχαν ποτέ σχεδιάσει την εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης. Τελική Λύση του εβραϊκού ζητήματος ήταν η απέλαση των Εβραίων από το Ράιχ. Εξαιτίας των αρχικών πολεμικών του επιτυχιών, το Ράιχ βρέθηκε να έχει περισσότερους Εβραίους από όσους μπορούσε να απελάσει. Εξαιτίας των πολεμικών αποτυχιών που ακολούθησαν, οι ναζί περιόρισαν τους Εβραίους στα γκέτο και κατόπιν σε στρατόπεδα.
2. Κύριες αιτίες θανάτου ήταν οι ασθένειες και η ασιτία, που προκλήθηκαν κυρίως λόγω της καταστροφής των γραμμών ανεφοδιασμού και των προμηθειών από τους Συμμάχους – προς το τέλος του πολέμου. Υπήρχαν εκτελέσεις και απαγχονισμοί (ίσως και κάποια πειραματική χρήση θανατηφόρων αερίων), ενώ η αναγκαστική εργασία για την πολεμική προσπάθεια στην οποία οι Γερμανοί υποχρέωναν τους κρατούμενους, ήταν πραγματικά εξουθενωτική. Όλα αυτά, όμως, δεν προκάλεσαν παρά ένα μικρό ποσοστό των συνολικών θανάτων. Οι θάλαμοι αερίων χρησιμοποιούνταν μονάχα για το ξεψείρισμα ρούχων και κουβερτών, ενώ τα κρεματόρια χρησίμευαν μόνο για την καύση εκείνων που είχαν πεθάνει από τις αρρώστιες, την πείνα, τις εκτελέσεις και τους απαγχονισμούς.
3. Οι Εβραίοι που πέθαναν ή σκοτώθηκαν στα γκέτο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανέρχονται σε 300 χιλιάδες έως 2 εκατομμύρια και όχι σε 5 με 6 εκατομμύρια⁹.     

Όλοι οι παραπάνω ισχυρισμοί, έχουν απαντηθεί και αποδομηθεί από ερευνητές του Ολοκαυτώματος αλλά και από τα ίδια τα στοιχεία.

Οι ερευνητές Michael Shermer και Alex Grobman, στο έργο τους «Denying History: Who Says the Holocaust Never Happened and Why Do They Say It?», τονίζουν ότι η διαδικασία απόδειξης του Ολοκαυτώματος στηρίζεται στη σύγκλιση στοιχείων, όπως:  

Γραπτά ντοκουμέντα: Εκατοντάδες χιλιάδες επιστολές, υπομνήματα, σχεδιαγράμματα των θαλάμων αερίων και των κρεματορίων, παραγγελίες και τιμολόγια οικοδομικών υλικών για τους θαλάμους και τα κρεματόρια, διαταγές, ομιλίες, άρθρα, απομνημονεύματα και ομολογίες.

Αυτόπτες μάρτυρες: Αφηγήσεις επιζώντων, ομολογίες φρουρών, Kapos, Sonderkommando, ανώτερων μελών της ναζιστικής ηγεσίας που δεν αμφισβήτησαν την μαζική δολοφονία των Εβραίων.

Φωτογραφίες: Επίσημες στρατιωτικές και δημοσιογραφικές φωτογραφίες και φιλμ, φωτογραφίες πολιτών, φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κρυφά από κρατουμένους,  ανεπίσημες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από γερμανούς στρατιώτες και αξιωματικούς, γερμανικά και συμμαχικά φιλμ αρχείου, αεροφωτογραφίες που δείχνουν κρατούμενους να μετακινούνται προς εγκαταστάσεις που ταιριάζουν δομικά με τις φωτογραφίες εδάφους των θαλάμων αερίων/κρεματορίων.

Υλικές αποδείξεις: Αντικείμενα που έχουν βρεθεί στις τοποθεσίες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, εργασίας και θανάτου, πολλά από τα οποία υφίστανται ακόμα, είτε στην αυθεντική τους μορφή είτε ανακατασκευασμένα.

Δημογραφικά στοιχεία: Εκθέσεις της εποχής του πολέμου που συντάχθηκαν από εκείνους που εφήρμοσαν τη ναζιστική πολιτική απογραφής πληθυσμού και από μεταπολεμικές δημογραφικές μελέτες για την απώλεια  πληθυσμού κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που οι αρνητές ισχυρίζονται ότι επιβίωσαν του Ολοκαυτώματος δεν έχουν εντοπιστεί πουθενά¹⁰.

Ο Shermer δίνει ένα παράδειγμα πώς «λειτουργεί» η σύγκλιση των στοιχείων για την απόδειξη της ύπαρξης του Ολοκαυτώματος και πώς οι αρνητές επιλέγουν ή διαστρέφουν τα δεδομένα για να στηρίξουν τους ισχυρισμούς τους.

«Έχουμε τη μαρτυρία ενός επιζήσαντα που λέει ότι είχε ακούσει, όσο βρισκόταν στο Άουσβιτς, για την εξόντωση των Εβραίων με δηλητηριώδη αέρια. Ο αρνητής θα πει ότι οι επιζήσαντες υπερβάλλουν και ότι οι μνήμες τους δεν είναι αξιόπιστες. Ένας άλλος επιζήσας αφηγείται μια άλλη ιστορία, διαφορετική στις λεπτομέρειές της, αλλά που είναι βασικά σύμφωνη με το ότι στο Άουσβιτς είχαν εξοντωθεί Εβραίοι μέσα σε θαλάμους αερίων. Ο αρνητής θα ισχυριστεί ότι υπήρχαν πολλές φήμες και διαδόσεις στα στρατόπεδα και ότι οι επιζήσαντες τις έχουν ενσωματώσει ασυνείδητα στις αναμνήσεις τους. Ένας φρουρός των Ες-Ες παραδέχεται μετά τον πόλεμο ότι είδε με τα μάτια του Εβραίους να φονεύονται στους θαλάμους και στα κρεματόρια. Ο αρνητής ισχυρίζεται ότι οι ναζί εξαναγκάστηκαν από τους Συμμάχους να προβούν σε τέτοιες ομολογίες. Αλλά τώρα ένα μέλος των Sonderkommando (του ειδικού προσωπικού) —δηλαδή ένας Εβραίος που βοηθούσε τους ναζί στη μετακίνηση των πτωμάτων από τους θαλάμους αερίων στα κρεματόρια— όχι μόνον ισχυρίζεται ότι άκουσε γι’ αυτό ή ότι απλώς το είδε, αλλά ότι είχε συμμετάσχει και ο ίδιος στην όλη διαδικασία. Ο αρνητής το εξηγεί αυτό λέγοντας ότι οι μαρτυρίες των Sonderkommando δεν βγάζουν νόημα — τα νούμερα που δίνουν για τον αριθμό των πτωμάτων είναι υπερβολικά και οι ημερομηνίες είναι λανθασμένες. Τι γίνεται όμως με τον διοικητή του στρατοπέδου, ο οποίος παραδέχτηκε μετά τον πόλεμο ότι όχι μόνον άκουσε, είδε και συμμετείχε στη διαδικασία, αλλά και ότι την οργάνωσε; Υποβλήθηκε σε βασανιστήρια, απαντά ο αρνητής. Και η αυτοβιογραφία του, η οποία γράφτηκε ύστερα από τη δίκη και την καταδίκη του σε θάνατο, όταν δεν είχε τίποτα να κερδίσει λέγοντας ψέματα; Κανένας δεν ξέρει γιατί οι άνθρωποι ομολογούν την ενοχή τους για παράλογα εγκλήματα που δεν έχουν διαπράξει, αλλά συμβαίνει.

Καμία μαρτυρία από μόνη της δεν γράφει πάνω της “Ολοκαύτωμα”. Όταν όμως συντεθούν όλες μαζί διαμορφώνουν μια εικόνα, μια ιστορία με συνεκτικότητα, ενώ σε μια προσπάθεια συνολικής σύνθεσής τους οι ιστορίες των αρνητών αποσυντίθενται. Αντί να πρέπει ο ιστορικός να παρουσιάσει «έστω και μία απόδειξη», ο αρνητής έχει τώρα να καταρρίψει 6 ιστορικά δεδομένα, με 6 διαφορετικές μεθόδους αντεπιχειρηματολογίας.

Ωστόσο υπάρχουν και άλλα. Υπάρχουν τα σχέδια των θαλάμων αερίων και των κρεματορίων. Αυτά χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά και μόνο για το ξεψείρισμα και την αποτέφρωση των πτωμάτων, ισχυρίζεται ο αρνητής. Τότε όμως προς τι οι τεράστιες παραγγελίες αερίου Zyklon – B; Χρησιμοποιήθηκε μόνο για το ξεψείρισμα όλων αυτών των ταλαίπωρων εγκλείστων. Και όλες αυτές οι ομιλίες του Αδόλφου Χίτλερ, του Χάινριχ Χίμλερ, του Χανς Φρανκ και του Γιόζεφ Γκέμπελς, που μιλούσαν για την “εξόντωση” των Εβραίων; Απλά εννοούσαν τον “ξεριζωμό” τους, δηλαδή την εκτόπισή τους εκτός Ράιχ. Και η ομολογία του Αδόλφου Άιχμαν στη δίκη του; Εξαναγκάστηκε. Μα δεν έχει η ίδια η γερμανική κυβέρνηση παραδεχτεί ότι οι ναζί επιχείρησαν να εξοντώσουν τους Εβραίους της Ευρώπης; Ναι, αλλά είπαν ψέματα, για να ενσωματωθούν πάλι στη διεθνή κοινότητα!

Τώρα πλέον ο αρνητής έχει να αντικρούσει 14 διαφορετικά ιστορικά δεδομένα, τα οποία συγκλίνουν σε ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Η συνέργεια, όμως, συνεχίζεται: Αν τα 6 εκατομμύρια των Εβραίων δεν έχουν σκοτωθεί, τότε πού έχουν πάει; Είναι στη Σιβηρία, στην Πιόρια του Ιλινόι, στο Ισραήλ, στο Λος Άντζελες, λέει ο αρνητής. Γιατί έχουν χαθεί τότε; Μα εντοπίζονται σιγά σιγά — δεν έχεις ακούσει για ιστορίες αδελφών που έχουν χαθεί καιρό και συναντιούνται μετά από χρόνια; Και οι φωτογραφίες και τα φιλμ από την απελευθέρωση των στρατοπέδων, με όλα εκείνα τα πτώματα και τους σκελετωμένους εγκλείστους; Όλοι αυτοί ζούσαν μια χαρά μέχρι τα τέλη περίπου του πολέμου, όταν οι Σύμμαχοι άρχισαν να βομβαρδίζουν ανελέητα τις γερμανικές πόλεις, τα εργοστάσια και τις γραμμές εφοδιασμού, εμποδίζοντας έτσι να φτάσουν εφόδια στα στρατόπεδα. Οι ναζί προσπάθησαν με γενναιότητα να σώσουν τους κρατουμένους τους, αλλά η ένταση της συνδυασμένης συμμαχικής επίθεσης ήταν υπερβολικά μεγάλη. Τότε γιατί οι κρατούμενοι αφηγούνται ιστορίες για τη βαρβαρότητα των ναζί — τις τυφλές εκτελέσεις και τους ξυλοδαρμούς, τις φριχτές συνθήκες, το εξοντωτικό κρύο, τις πορείες θανάτου κ.τ.λ.; Έτσι είναι οι πόλεμοι, απαντούν οι αρνητές. Οι Αμερικανοί έκλεισαν σε στρατόπεδα τους Ιαπωνοαμερικανούς και τους Ιάπωνες. Οι Ιάπωνες τους Κινέζους. Οι Ρώσοι βασάνισαν Πολωνούς και Γερμανούς. Ο πόλεμος είναι κόλαση. Οι ναζί δεν είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους.

Έχουμε πια 18 ομάδες από συγκλίνοντα στοιχεία. Ο αρνητής επιτίθεται εναντίον όλων, αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει το σύστημα πεποιθήσεών του. Βασίζεται σε κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί εκλογίκευση εκ των υστέρων —συλλογισμός μετά το γεγονός, με στόχο την αιτιολόγηση των αντίθετων στοιχείων— και ύστερα απαιτεί από τον ιστορικό να καταρρίψει κάθε μία από τις εκλογικεύσεις αυτές. Η σύγκλιση όμως των θετικών αποδεικτικών στοιχείων υπέρ του Ολοκαυτώματος σημαίνει ότι ο ιστορικός έχει ήδη ανταποκριθεί στο χρέος της απόδειξης. Όταν ο αρνητής έχει την απαίτηση κάθε ένα από τα ξεχωριστά δεδομένα να αποδεικνύει ανεξάρτητα την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος, αγνοεί ότι κανένας ιστορικός δεν υποστήριξε ποτέ πως ένα στοιχείο από μόνο του θα μπορούσε να αποδείξει το Ολοκαύτωμα, ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να μελετούμε τα δεδομένα ως μέρος ενός όλου. Όταν το κάνουμε αυτό, η πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας.»¹¹.

Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα κείμενα με τα οποία γινόταν προσπάθεια άρνησης του Ολοκαυτώματος. Ανάμεσα στους αρνητιστές ξεχωρίζουν στη Γαλλία οι: Maurice Bardèche, Paul Rassinier, Robert Faurisson, Pierre Guillaume, Serge Thion, Henri Roques, Roger Garaudy. Στις ΗΠΑ οι: Harry Elmer Barnes, Francis Parker Yockey, George Lincoln Rockwell, Austin Joseph App, David Hoggan, Arthur R. Butz. Στον Καναδά: Ernst Zündel, James Keegstra, Malcolm Ross, Doug Collins, Frederick Paul Fromm, John Clive Ball.  Στη Μεγάλη Βρετανία: Richard Verrall (Richard Harwood), Michael McLaughlin, David Irving, Nick Griffin. Στη Γερμανία: Otto Ernst Remer, Udo Walendy, Wilhelm Stäglich, Thies Christophersen, Germar Rudolf, Horst Mahler. Στην Ελβετία: Gaston-Armand Amaudruz,  Ahmed Huber, Jürgen Graf. Στη Ρωσία: Konstantin Smirnov-Ostashvili, Oleg Platonov. Στην Πολωνία: Adam Gmurczyk, Tomasz Gabis, Dariusz Ratajczak, Bolesław Tejkowski. Στη Σλοβακία ο Stanislav Pánis  και ο Frantisek Vnuk. Στη Ρουμανία ο Iosif Constantin Drăgan και ο Corneliu Vadim Tudor. Στη Σουηδία ο Ditlieb Felderer και ο Ahmed Rami. Στη Ιταλία ο Carlo Mattogno, στο Βέλγιο ο  Siegfried Verbeke, στην Ισπανία ο Pedro Varela, στη Δανία ο Erik Haaest, στη Μάλτα ο Norman Lowell, στην Κροατία ο Franjo Tudjman, στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Πλεύρης.

Maurice Bardèche (1907 – 1998)

Η πρώτη, επεξεργασμένη διατύπωση των θέσεων του αρνητισμού ήρθε από το πιο ριζοσπαστικό τμήμα της άκρας δεξιάς στη Γαλλία, εκείνο που είχε συνδέσει τη μοίρα του με τη χιτλερική Ευρώπη. Από τον δημοσιογράφο, δοκιμιογράφο, κριτικό τέχνης, και συγγραφέα, Μωρίς Μπαρντές (Maurice Bardèche), τον θεωρητικό του φασισμού αλά γαλλικά. Το Σεπτέμβριο του 1948, ο Μπαρντές ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο «Επτά χρώματα», (Les Sept Couleurs), ο οποίος εξέδιδε τα δικά του βιβλία αλλά και άλλων φασιστών διανοουμένων, ενώ αργότερα ειδικεύτηκε στην έκδοση βιβλίων των αρνητών του Ολοκαυτώματος. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Μπαρντές κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό του οίκο, το βιβλίο του: «Νυρεμβέργη ή η Γη της Επαγγελίας» (Nuremberg ou la Terre promise), όπου υποστήριξε την Ναζιστική Γερμανία, αμφισβήτησε το ηθικό δικαίωμα των Σύμμαχων να δικάσουν τους ηγέτες του Γ’ Ράιχ, και εξέφρασε τις «αναθεωρητικές» του σκέψεις που τον οδήγησαν στην άρνηση του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος.

Σύμφωνα με τον Μπαρντές τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζί και οι γάλλοι υποτακτικοί τους ουδόλως διέφεραν από τις  συνήθεις φρικαλεότητες που απαντούν σε κάθε πόλεμο. Η εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων δεν υπήρξε ποτέ, και τα στρατόπεδα θανάτου δεν είναι παρά επινόηση των νικητών, μια «παραχάραξη της ιστορίας», μια σκηνοθεσία, και μάλιστα ενορχηστρωμένη από τα «υποτιθέμενα» θύματα, ισχυρίζεται ο συγγραφέας του «Νυρεμβέργη ή η Γη της Επαγγελίας». Για το βιβλίο του παραπέμφθηκε σε δίκη, για «εκθειασμό εγκλημάτων πολέμου», στην οποία μετά από μια μακρά διαδικασία που περιελάμβανε απαλλακτικά βουλεύματα, αθωώσεις και εφέσεις, καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση. Τελικά  έμεινε στη φυλακή συνολικά μόλις τρεις βδομάδες πριν αμνηστευτεί από τον τότε πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας  Ρενέ Κοτύ, (Rene Coty, 1882 – 1962)¹². О Μπαρντές συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος και εκλέχθηκε αντιπρόεδρος τον Μάιο του 1951, στο «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα» (Mouvement Social Europe´en, ή MSE) που είχε στόχο την προώθηση του εθνικισμού στην Ευρώπη.

Το 1961 ο Μπαρντές θα εκδώσει το βιβλίο του με τίτλο «Τι είναι φασισμός;», όπου εξαίρει την «τάξη της Σπάρτης», «τελευταίο προμαχώνα», γράφει, «της Ελευθερίας και του ευ ζην». «Ο φασισμός», θα γράψει, «ως πολιτικό σύστημα, δεν είναι υπεύθυνος για την πολιτική εξόντωσης των Εβραίων, όπως δεν είναι και η πυρηνική φυσική, ως επιστημονική θεωρία, υπεύθυνη για την καταστροφή της Χιροσίμα.»¹³.

Έτσι, δεν έχει πλέον κανέναν ενδοιασμό να εξυμνήσει τα SS, «αυτή την ελίτ που ανέλαβε να ενσαρκώσει το εθνικοσοσιαλιστικό ιδεώδες», να θεωρήσει ότι ο γερμανικός λαός και ο Φύρερ του είχαν εκτελέσει «κατά τρόπον αδέξιο, αλλά με πολύ θάρρος» την αποστολή «της υπεράσπισης ολόκληρης της Ευρώπης από τη ρωσική εισβολή» που είχαν αναλάβει, και να χύσει λίγα δάκρυα αναφερόμενος στην επιθανάτια αγωνία του Τρίτου Ράιχ: «Δεν μπορώ να μη νιώσω οίκτο βλέποντας τις εικόνες των τελευταίων εβδομάδων, αυτόν τον Χίτλερ πελιδνό, νευρικό, αγχωμένο, με το βλέμμα του γεμάτο φως ακόμη κρύβοντας με το γερό του χέρι το άλλο χέρι που έτρεμε, το χέρι που πρόδιδε ότι είχε γεράσει.»¹⁴. Ωστόσο, ο Μπαρντές δεν προτείνει τη χιτλερική Γερμανία ως πρότυπο στους υποψήφιους ανασυγκροτητές μιας κίνησης της άκρας δεξιάς, αλλά τον ιταλικό φασισμό. Αυτός θα ήταν και ο σκοπός του MSE που ίδρυσε μαζί με τον Σουηδό Per Engdahl, τον Άγγλο Oswald Mosley, τον Ιταλό Ernesto Massi, τον Γερμανό Karl-Heinz Priester και τον επίσης Γάλλο René Binet.  

Ο Μπαρντές δεν έχει, ωστόσο, κανένα ταλέντο οργανωτή, και πολύ λιγότερο ηγέτη. Τα πηγαίνει καλύτερα με την πολεμική παρά με τη θεωρία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, μετά τη σύντομη περιπέτεια του MSE, το 1952,  θα αφιερώσει ουσιαστικά την ενέργεια του και το χρόνο του στη σύνταξη και τη διεύθυνση του διακριτικά ρατσιστικού και φανατικά αντικομμουνιστικού περιοδικού «Η άμυνα της Δύσης», (Défense de l’ Occident), το οποίο ως το 1982, που διέκοψε την κυκλοφορία του, αποτέλεσε σημείο αναφοράς της Ευρωπαϊκής δεξιάς και δημοσίευσε πολλές μελέτες για το φασισμό και τον εθνικισμό. Δημοσίευσε επίσης κείμενα του Πωλ Ρασσινιέ, και του Ρομπέρ Φωρισσόν, δίνοντας τη δυνατότητα να εκφράζονται οι αρνητές του Ολοκαυτώματος¹⁵.

Paul Rassinier (1906 – 1967)

Αυτόν που οι Γάλλοι «αναθεωρητές»  θεωρούν ως πραγματικό ιδρυτή της «σχολής» τους, δεν προέρχεται από την άκρα δεξιά, αλλά από την αριστερά και ονομάζεται Paul Rassinier. Σε ηλικία 18 ετών, ο Πωλ Ρασσινιέ  γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας από το οποίο θα αποχωρήσει το 1932 για να ενταχθεί το 1934 στο Γαλλικό Τμήμα της Εργατικής Διεθνούς, (SFIO) –  στο μετέπειτα (1969) Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αρχικά το 1929 ο Ρασσινιέ, διορίζεται δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο αρρένων στο Μπελφόρ, και από το 1932 έως το 1943 εργάζεται ως καθηγητής Ιστορίας και Γεωγραφίας σε Γενικό Προγυμνάσιο στην ίδια πόλη. Ο Ρασσινιέ υποστήριξε την Συμφωνία του Μονάχου το 1938, ενώ διαμαρτυρήθηκε έντονα για το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μόλοτωφ του 1939.  Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία το 1942 προσχώρησε στην γαλλική αντίσταση και εξέδιδε την αντιστασιακή εφημερίδα IVe Republique. Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και αφού υπέστη βασανιστήρια για την αντιστασιακή του δράση, μεταφέρθηκε στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, και από κει στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μίτελμπαου – Ντόρα, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της κράτησής του στα αναρρωτήρια. Όταν απελευθερώθηκε επέστρεψε στη Γαλλία σε φορείο και θεωρήθηκε ολοσχερώς ανάπηρος. Έλαβε μέρος με το SFIO στις εκλογές του 1946 για την Συντακτική Βουλή, της οποίας έγινε μέλος μετά την παραίτηση του βουλευτή του Μπελφόρ, Rene Naegelen. Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, πάλι το 1946, δεν κατάφερε να επανεκλεγεί, αποσύρθηκε από την πολιτική, και άρχισε να επανεξετάζει τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια της κράτησής του¹⁶.

Τις «μαρτυρίες» του από τα  ναζιστικά  στρατόπεδα συγκέντρωσης θα τα αποτυπώσει αρχικά σε δύο βιβλία. Το πρώτο με τίτλο «Το πέρασμα της γραμμής» (La Passage de la ligne) θα εκδοθεί το 1948, ενώ το δεύτερο με τίτλο «Το ψέμα τον Οδυσσέα» (Le Mensonge d’Ulysse),  θα κυκλοφορήσει το 1950. Τον Απρίλιο του 1951 ο Ρασσινιέ θα εκδιωχθεί από το SFIO και θα προσχώρησε στην εκδοτική ομάδα του ακροδεξιού περιοδικού Rivarole, γεγονός που κράτησε μυστικό και εργαζόταν εκεί με ψευδώνυμο, μέχρι και το 1961, όταν αποκαλύφτηκε από μια ομάδα Γερμανών αναρχικών. Από το 1961 εκδίδει όλα του τα έργα σε εκδοτικούς οίκους της άκρας δεξιάς, όπως η Librairie Française, οι Nouvelles éditions latines αλλά, και κυρίως, στον οίκο Sept couleurs, που διευθυνόταν από τον Μωρίς Μπαρντές. Το 1961 θα κυκλοφορήσει το «Ο Οδυσσέας προδόθηκε από τους δικούς του» (Ulysse trahi par les siens), τον επόμενο χρόνο το «Η πραγματική δίκη τον Άιχμαν ή οι αδιόρθωτοι νικητές» (Le Véritable Procès Eichmann ou les vainqueurs incorrigibles), το 1964 «Το Δράμα των Ευρωπαίων Εβραίων» (Le Drame des Juifs européens), το 1965 το «Επιχείρηση “Βικάρ”» (L’Opération «Vicaire») και το 1967 το «Υπεύθυνος για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» (Les Responsables de la Seconde Guerre mondiale).Στα δύο πρώτα βιβλία του ο Ρασσινιέ επιχείρησε να καταρρίψει την αξιοπιστία της μαρτυρίας των συγκρατουμένων του. Προσπάθησε να αναδείξει τους τελευταίους σαν μη έμπιστη πηγή για την ναζιστική κτηνωδία, κατηγορώντας τους μάρτυρες ως υπερβολικούς και τις μαρτυρίες «παραφουσκωμένες». Δεδομένης όμως της συμπάθειας που υπήρχε προς τους κρατούμενους ιδιαίτερα κατά τα χρόνια αμέσως μετά τον πόλεμο, δεν μπορούσε να τους αποδώσει διαβολικά ή και δόλια κίνητρα. Αντίθετα, εξήγησε την υποτιθέμενη συμπεριφορά τους με ψυχολογικούς όρους: «Τα ανθρώπινα όντα έχουν ανάγκη να υπερβάλλουν σχετικά με τα αρνητικά όπως και με τα καλά, τα άσχημα όπως και με τα όμορφα. Ο καθένας ελπίζει και επιθυμεί να βγει από αυτή την ιστορία με κάποιο φωτοστέφανο αγίου, ήρωας ή μάρτυρας και ο καθένας διευρύνει την δικιά του Οδύσσεια χωρίς να συνειδητοποιεί ότι η πραγματικότητα είναι ήδη αρκετή από μόνη της.»¹⁷.

Την περίοδο που βρίσκονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γράφει ο Ρασσινιέ στο βιβλίο του «Το ψέμα τον Οδυσσέα» το Τρίτο Ράιχ τους εφοδίαζε με ό,τι είχαν ανάγκη: «τροφή, τα μέσα για άψογη υγιεινή, άνετη κατοικία σε ένα στρατόπεδο όσο είναι δυνατόν πιο σύγχρονο, μέσα υγιούς ψυχαγωγίας, μουσική, ανάγνωση, αθλητισμό, χριστουγεννιάτικα δέντρα, κλπ.» Οι θάλαμοι των αερίων; Δεν υπήρξαν ποτέ. Ή, όταν υπήρχαν, «αποτελούσαν τμήμα των κέντρων υγιεινής και απολύμανσης». Να θυμίσουμε ότι και τα δύο στρατόπεδα στα οποία κρατήθηκε ο Ρασσινιέ και του Μπούχενβαλντ, και του Μίτελμπαου – Ντόρα, ήταν στρατόπεδα εργασίας, στα οποία δεν λειτούργησαν θάλαμοι αερίων. «Ήμουν εκεί», έλεγε, «και δεν υπήρχαν πουθενά θάλαμοι αερίων…»¹⁸. Το αέριο zyklon Β; Δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς ότι χρησιμοποιήθηκε στο Άουσβιτς, παραδέχεται ο Ρασσινιέ, αλλά είναι δύσκολο να πεις υπό ποιες συνθήκες και για ποιο σκοπό, καθότι, όπου υπήρχαν καμπίνες προοριζόμενες για την «απολύμανση» των κρατουμένων, «τα αέρια που χρησιμοποιούνταν ήταν αναθυμιάσεις πρωσικών αλάτων, προϊόντα που τα βρίσκουμε στη σύνθεση των χρωστικών ουσιών». Σχετικά με τις ομολογίες της Νυρεμβέργης ο Ρασσινιέ υποστηρίζει ότι αποσπάστηκαν με τη βία «κατόπιν οδυνηρών φυλακίσεων». Τα δε ιατρικά πειράματα ήταν ένας μύθος κατασκευασμένος από το «Κέντρο Στοιχείων για τον Σύγχρονο Ιουδαϊσμό»¹⁹.

Ο Ρασσινιέ στο βιβλίο του «Ο Οδυσσέας προδόθηκε από τους δικούς του» γράφει ότι οι Γερμανοί δεν είχαν ποτέ σκοπό να  εξοντώσουν έναν λαό ή μια «φυλή», και όταν μιλούσαν για «τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος» εννοούσαν τη μετανάστευση των Εβραίων της Ευρώπης προς Ανατολάς. Σχετικά με τον αριθμό των Εβραίων που πέθαναν την περίοδο του Β’ ΠΠ, ο Ρασσινιέ στο βιβλίο του «Το Δράμα των Ευρωπαίων Εβραίων» ισχυρίζεται ότι  δεν ήταν έξι εκατομμύρια, αλλά ένα εκατομμύριο, το πολύ. Από αυτό το ένα εκατομμύριο που αναγνωρίζει, πολλοί είναι εκείνοι που υπέκυψαν σε «συνήθεις» κακουχίες («καταπόνηση από το ταξίδι», κρύο, αρρώστια, συμμαχικοί βομβαρδισμοί) ή την κακομεταχείριση τους από τις «γραφειοκρατίες των στρατοπέδων», δηλαδή τους «Κάπο» και άλλους υπεύθυνους που προέρχονταν από τη μάζα των κρατουμένων²⁰. Ο Ρασσινιέ υποστηρίζει στο ίδιο βιβλίο ότι 3 268 471 Εβραίοι, ούτε ένας λιγότερος, ούτε ένας περισσότερος, όπως ειρωνικά θα παρατηρήσει ο Βιντάλ-Νακέ, φυγαδεύτηκαν μέχρι το 1945, με την βοήθεια του Κόκκινου Στρατού, από την Πολωνία, Ουκρανία, Βαλτικές χώρες, Ρουμανία, προς την Κεντρική Ασία. Και από εκεί, την περίοδο 1945 – 1961, πάνω από ένα εκατομμύριο από αυτούς και τους απογόνους τους, πέρασαν διασχίζοντας την Κίνα και τον Ειρηνικό Ωκεανό, στην Αμερικανική ήπειρο²¹. Η τελική λύση σημειώνει ο Ρασσινιέ στο βιβλίο του «Η πραγματική δίκη τον Άιχμαν ή οι αδιόρθωτοι νικητές» αποτελεί «την πιο τραγική και την πιο μακάβρια απάτη όλων των εποχών» ένας μύθος που τον εκμεταλλεύεται το Ισραήλ για να συνεχίζει να παίρνει αποζημιώσεις από τη Γερμανία²².  

Harry Elmer Barnes (1889 – 1968)

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ο Ρασσινιέ είχε γίνει ο ηγέτης του γαλλικού κινήματος άρνησης του Ολοκαυτώματος και ταυτόχρονα οι απόψεις του έβρισκαν υποστηρικτές και στο εξωτερικό. Ανάμεσά τους και ο πρώτος Αμερικανός αρνητιστής ο ιστορικός του Smith College, Χάρι Έλμερ Μπαρνς (Harry Elmer Barnes) που εξοικειώθηκε με τις απόψεις του Ρασσινιέ και τις μετέδωσε σε ένα αμερικανικό κοινό μέσω των γραπτών του²³. Ο Μπαρνς έγινε γνωστός κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου ως αντιπολεμικός συγγραφέας. Από το 1924 συνεργαζόταν  στενά με το Κέντρο Μελετών των αιτίων των Πολέμων που έδρευε στο Βερολίνο και το χρηματοδοτούσε μυστικά η γερμανική κυβέρνηση. Σκοπός του Κέντρου ήταν να αποδείξει ότι η Γερμανία ήταν το θύμα της επιθετικότητας των Συμμάχων το 1914 (έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου)²⁴.

Στον Μπαρνς έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το «μεγάλο ενδιαφέρον και η ενέργεια» που έδειχναν οι μελετητές και οι αξιωματούχοι της Βαϊμάρης «προσπαθώντας να καθαρίσουν τη Γερμανία από την ατίμωση και την απάτη της ρήτρας ενοχής πολέμου της Συνθήκης των Βερσαλλιών». Το 1926 συναντήθηκε με τον εξόριστο κάιζερ, Γουλιέλμο Β’, μια σημαντική τιμή για έναν σχετικά νεαρό λόγιο. Σύμφωνα με τον Μπαρνς, ο κάιζερ «χάρηκε όταν έμαθε ότι δεν τον κατηγόρησα για την έναρξη του πολέμου το 1914». Όμως, ο Μπαρνς υπενθύμισε, ότι δεν συμφωνούσαν πλήρως: «Διαφώνησε με την άποψή μου ότι η Ρωσία και η Γαλλία ήταν κυρίως υπεύθυνες. Υποστήριζε ότι οι κακοί του 1914 ήταν οι διεθνείς Εβραίοι και οι Ελεύθεροι Μασόνοι, οι οποίοι, ισχυρίστηκε, επιθυμούσαν να καταστρέψουν τα εθνικά κράτη και τη χριστιανική θρησκεία». Ο Μπαρνς δεν συμφώνησε πλήρως με τον κάιζερ σε αυτό το σημείο, προτιμώντας να υποδείξει την Αγγλία και τη Γαλλία ως κύριους δράστες²⁵.  Όσο αναφορά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μπαρνς επιτέθηκε στις πολιτικές του Ρούσβελτ και υπερασπίστηκε τις πολιτικές του Χίτλερ, υποστηρίζοντας ότι σχεδόν όλες οι πολιτικές και στρατιωτικές κινήσεις του Χίτλερ, συμπεριλαμβανομένης της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία, ήταν απαραίτητες για να «διορθωθούν» οι αδικίες της συνθήκης των Βερσαλλιών. Αλλά δεν ήταν μόνο η συνθήκη των Βερσαλλιών που έφταιγε. Το πραγματικό πρόβλημα ήταν η θεμελιώδης αποτυχία των Συμμάχων να κατανοήσουν τον ίδιο τον Χίτλερ. Ο Μπαρνς δεν θεωρούσε τον Χίτλερ ως μεγαλομανή ηγέτη που ηττήθηκε επειδή είχε σκοπό να ελέγξει την Ευρώπη. Σύμφωνα με τον Μπαρνς, η πτώση του Χίτλερ προέκυψε από την «απροθυμία του να χρησιμοποιήσει την πλήρη στρατιωτική του ισχύ» εναντίον αθώων Άγγλων πολιτών. Σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη, ο Χίτλερ δεν εξαπέλυσε αιφνίδια επίθεση στην Πολωνία. Στην πραγματικότητα, υποστήριξε ο Μπαρνς, ο Χίτλερ έκανε μεγαλύτερη προσπάθεια για να αποφύγει τον πόλεμο το 1939 από ό,τι ο κάιζερ το 1914²⁶.

Ο Μπαρνς όχι μόνο πίστευε ότι ο Χίτλερ ήταν «λογικός» και η Βρετανία, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες υπεύθυνες για τον πόλεμο, υποστήριξε επίσης ότι ένα διάχυτο ιστορικό «μπλακάουτ» φίμωσε οποιονδήποτε που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την έννοια της γερμανικής ενοχής. Το μπλακ άουτ ήταν ο θεμέλιος λίθος ενός σχεδίου για να αποτρέψει την ανάδειξη της αλήθειας για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αρχική επίθεση του Μπαρνς σε αυτή τη «συνωμοσία» περιλαμβανόταν σε ένα εκτενές φυλλάδιο, με τίτλο «The Struggle Against Historical Blackout», το οποίο πρωτοεμφανίστηκε το 1947. Σύμφωνα με τον Μπαρνς, η εκδίκηση πολιτικών, διπλωματών και ιστορικών απέναντι στη Γερμανία ήταν εντελώς δυσανάλογη με την πραγματικότητα και το γνώριζαν. Κατά συνέπεια, χρειάζονταν ένα σκεπτικό για να δικαιολογήσουν την εχθρότητά τους. Έτσι κατηγόρησαν τη Γερμανία ότι ξεκίνησε τον πόλεμο και ότι διέπραξε απαράμιλλες φρικαλεότητες²⁷. Το 1962 ο Μπαρνς εξέδωσε φυλλάδιο με τον τίτλο «Revisionism and Brainwashing», στο οποίο ισχυριζόταν ότι «υπάρχει κενό στην ακριβή υπόδειξη των ωμοτήτων που οι Σύμμαχοι διέπραξαν – και ήταν πολύ πιο κτηνώδεις, οδυνηρές, θανάσιμες και πολυπληθείς, συγκρινόμενες με τις γερμανικές»²⁸. Το 1964 ο Μπαρνς θα γνωριστεί και θα συνδεθεί φιλικά με τον Ρασσινιέ. Μάλιστα θα μεταφράσει στα αγγλικά το βιβλίο του Ρασσινιέ «Το Δράμα των Ευρωπαίων Εβραίων». Το 1966, σε ένα άρθρο του με τίτλο «Zionist Fraud» ο Μπαρνς χαρακτήρισε τον Ρασσινιέ «θαρραλέο» που τόλμησε να υποδείξει τους πραγματικούς απατεώνες, οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από την Ισραηλινή κυβέρνηση και τους σιωνιστές, οι οποίοι κατασκευάζοντας την ιστορία των κρεματορίων, «στράγγιζαν» την Γερμανία δια μέσου των αποζημιώσεων. «Είναι αρκετά αποτρόπαιο ότι από ένα εκατομμύριο έως ενάμισι εκατομμύριο Εβραίοι χάθηκαν μεταξύ 1940 και 1945, χωρίς να χρειάζεται να προσθέσουμε μια τεράστια φανταστική σφαγή. Αποδυναμώνει μόνο την υπόθεση όταν, με τη χρήση πλαστών εγγράφων, το πιο αδύναμο είδος μαρτυριών και τα στατιστικά στοιχεία εξωφρενικά διογκωμένα, το κράτος του Ισραήλ διεκδικεί αποζημίωση για έξι εκατομμύρια νεκρούς. Αυτός ο εντελώς ανακριβής αριθμός εξυπηρετεί μόνο κομμουνιστικούς και άλλους πολιτικούς σκοπούς στην Ευρώπη και καθαρούς οικονομικούς σκοπούς στο Τελ Αβίβ.»²⁹

Ο Μπαρνς, το 1966, επανέλαβε πολλές από τις θέσεις του και στο νέο του πόνημα με τίτλο «Revisionism: A Key to Peace»: «Ακόμα κι αν αποδεχτεί κανείς την πιο ακραία και υπερβολική κατηγορία κατά του Χίτλερ και των Εθνικοσοσιαλιστών για τις δραστηριότητές τους μετά το 1939 από οποιονδήποτε ικανό να παραμείνει εκτός ψυχιατρείου, είναι ανησυχητικά πολύ εύκολο να αποδειχτεί  ότι οι θηριωδίες των Συμμάχων την ίδια περίοδο ήταν πιο πολλές ως προς τα θύματα και πραγματοποιήθηκαν ως επί το πλείστον με μεθόδους πιο βάναυσες και επώδυνες από εκείνη την υποτιθέμενη εξόντωση σε θαλάμους αερίων.»³⁰.

Στο φυλλάδιο του 1967 με τίτλο: «The Public Stake in Revisionism», ο Μπαρνς προσπάθησε να υποστηρίξει ότι οι θάλαμοι αερίων ήταν μεταπολεμικές εφευρέσεις. Αγνοώντας το γεγονός ότι πληροφορίες για θαλάμους αερίων σε διάφορα στρατόπεδα θανάτου είχαν δημοσιοποιηθεί πολύ πριν το τέλος του πολέμου, ισχυρίστηκε ψευδώς ότι οι κατασκευές είχαν γίνει μόνο μετά, όταν ήταν απαραίτητο να δικαιολογηθεί ο πόλεμος και η έκβασή του. Σύμφωνα με τον Μπαρνς, όταν οι «αυλικοί ιστορικοί» αναγκάστηκαν από «ρεβιζιονιστές» να παραδεχτούν απρόθυμα ότι υπήρχαν μόνο στρατόπεδα συγκέντρωσης και όχι στρατόπεδα θανάτου στη Γερμανία, χρειάζονταν κάτι άλλο για να διατηρήσουν την κακή εικόνα της ναζιστικής αυτοκρατορίας. Τότε, υποστήριξε, επινόησαν την ύπαρξη θαλάμων αερίων σε άλλα στρατόπεδα. Ο Barnes έγραψε:

   «Αυτό που θεωρείται σημαντικό σήμερα δεν είναι αν ο Χίτλερ ξεκίνησε τον πόλεμο το 1939 ή αν ο Ρούσβελτ ήταν υπεύθυνος για το Περλ Χάρμπορ, αλλά ο αριθμός των αιχμαλώτων που φέρεται να θανατώθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που λειτουργούσε η Γερμανία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αυτά τα στρατόπεδα παρουσιάστηκαν αρχικά ως εκείνα της Γερμανίας, όπως τα Dachau, Belsen, Buchenwald, Sachsenhausen, και Dora, αλλά αποδείχθηκε ότι δεν είχε γίνει συστηματική εξόντωση σε αυτά τα στρατόπεδα. Στη συνέχεια, η προσοχή στράφηκε στα Auschwitz, Treblinka, Belzec, Chelmno, Jonowska [sic], Tarnow, Ravensbrück, Mauthausen, Brezeznia [sic], και Birkenau, κάτι που δεν εξαντλεί τη λίστα που φαίνεται να έχει διευρυνθεί όσο χρειάζεται.»³¹.

Οι πληροφορίες για το Chelmno, το Auschwitz, το Birkenau και άλλα στρατόπεδα ήταν πολύ γνωστές πολύ πριν τελειώσει ο πόλεμος. Λεπτομέρειες σχετικά με αυτές είχαν δημοσιευθεί επανειλημμένα στον δυτικό τύπο. Επιπλέον, ήταν ακριβώς εκείνοι που ο Μπαρνς κατηγόρησε ως «αυλικούς ιστορικούς» που, στην πραγματικότητα, ήταν υπεύθυνοι για την απόδειξη ότι δεν υπήρχαν θάλαμοι ανθρωποκτονιών στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης³². Ο καθηγητής Martin Broszat, ο οποίος υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως διευθυντής του Ινστιτούτου Σύγχρονης Ιστορίας του Μονάχου, το 1962, έγραψε ένα άρθρο στην εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit, στο οποίο εξηγούσε ότι έπρεπε να γίνεται  διάκριση ανάμεσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στρατόπεδα εξόντωσης. Η Γερμανία (εντός των συνόρων της του 1937) δεν είχε γνωρίσει παρά στρατόπεδα της πρώτης κατηγορίας, ενώ τα άλλα βρίσκονταν στην κατεχόμενη Πολωνία. Συμπέρασμα του ιστορικού: δεν υπήρξε μαζική θανάτωση με αέρια στην επικράτεια του Τρίτου Ράιχ. Από αυτή την κλασική, έκτοτε, διευκρίνιση, που απέβλεπε ουσιαστικά στο να μην μπερδεύονται τα πράγματα, οι αρνητιστές της δεκαετίας του ’80 θα βγάλουν ένα άλλο συμπέρασμα. Μιλώντας για μαζική θανάτωση με αέρια, στο Μπούχενβαλντ ή στο Μπέργκεν Μπέλσεν, οι κατήγοροι του ναζισμού διέπραξαν παραχάραξη, μη διστάζοντας να καταφύγουν για τούτο σε μαρτυρίες ψευδείς ή ακρωτηριασμένες. Οπότε, γιατί τάχα θα έπρεπε να πιστέψει κανείς τις κατηγορίες τους  περί «υποτιθέμενης γενοκτονίας» που διαπράχθηκε από το Τρίτο Ράιχ, και θανάτωσης εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς;

Βλέπουμε, λοιπόν, σύμφωνα με τον Pierre Milza, «πώς μια τίμια επιστημονική εργασία μπορεί να μεταστραφεί εναντίον της ιστορικής αλήθειας, από το γεγονός και μόνο ότι, μέσα στη βιασύνη και τη συγκίνηση που είχαν χαρακτηρίσει τις εργασίες που είχαν γίνει εν θερμώ, μπορεί να παρεισέφρησαν σε αυτές αντιφάσεις ή αβεβαιότητες. Οπότε, στηριζόμενη σε αυτές, μια διεστραμμένη επαγωγική λογική οδήγησε τους “αναθεωρητές” στην άρνηση του καταφανούς και την προσπάθεια να καταστήσουν πιστευτή, σε μια πελατεία έτοιμη να συμμεριστεί το παραλήρημα τους, τη θέση περί “σιωνιστικής συνωμοσίας” που αποβλέπει στη νομιμοποίηση του κράτους του Ισραήλ και την “απόσπαση από τον γερμανικό λαό” των διεκδικούμενων ως αποζημίωση ποσών.»³³.

Austin Joseph App (1902 – 1984)

Ο Μπαρνς δεν ήταν ο μόνος Αμερικανός ακαδημαϊκός που προσπάθησε να αθωώσει τη Γερμανία αρνούμενος το Ολοκαύτωμα. Ο Γερμανοαμερικανός καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας Austin Joseph App, έπαιξε επίσης κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη της άρνησης του Ολοκαυτώματος, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Απ δίδαξε Αγγλική Φιλολογία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής (1929 – 1934) και στο Πανεπιστήμιο  του Scranton (1934 – 1942). Υπηρέτησε για μια σύντομη περίοδο στο στρατό το 1942 αλλά για άγνωστους λόγους αποστρατεύτηκε  μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια εντάχθηκε στη σχολή του LaSalle College, στη Φιλαδέλφεια, όπου και παρέμεινε καθ’ όλη την υπόλοιπη διδακτική του σταδιοδρομία διδάσκοντας  μεσαιωνική αγγλική λογοτεχνία. Υπηρέτησε για αρκετά χρόνια ως Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αμερικανών Πολιτών Γερμανικής Καταγωγής, που ιδρύθηκε το 1945. Αν και δεν ήταν τόσο εξέχων όσο ο Μπαρνς, ήταν πολύ πιο επιθετικός και άρχισε να αρνείται ρητά το Ολοκαύτωμα μέσα σε λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο. Όπως ο Μπαρνς, έτσι και ο Απ ενδιαφέρθηκε κυρίως να άρει το ηθικό βάρος της κατηγορίας για φρικαλεότητες από τους ώμους μιας ηττημένης και διαιρεμένης Γερμανίας. Στη δεκαετία του 1950, ο Απ έγραφε συχνά άρθρα για το αντισημιτικό περιοδικό «Common Sense» του Conde McGinley. Αργότερα ίδρυσε το «The Boniface Press» και εργάστηκε ως συντάκτης εκεί.

Το 1973 ο Απ δημοσιεύει ένα φυλλάδιο με τίτλο: «Η απάτη των έξι εκατομμυρίων: Εκβιάζοντας τον Γερμανικό λαό για σκληρά σημεία με επινοημένα πτώματα» (The Six Million Swindle: Blackmailing the German People for Hard Marks with Fabricated Corpses). Ο Απ σε αυτό το φυλλάδιο συγκεντρώνει 8 «αδιαμφισβήτητους ισχυρισμούς για την απάτη των έξι εκατομμυρίων», γύρω από τους οποίους οικοδομείται η άρνηση του Ολοκαυτώματος:

«Πρώτον, το Τρίτο Ράιχ ήθελε να εξαναγκάσει τους Εβραίους να μεταναστεύσουν, δεν ήθελε την φυσική τους εκκαθάριση. Αν είχαν σκοπό την εξόντωση, 500 000 επιζώντες από στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν θα βρίσκονταν τώρα στο Ισραήλ για να εισπράττουν εξεζητημένες αποζημιώσεις από τη Δυτική Γερμανία.

Δεύτερον, κανένας απολύτως Εβραίος δεν δέχτηκε αέρια σε κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, και συσσωρεύονται στοιχεία ότι κανένας δεν δηλητηριάστηκε με αέριο στο Άουσβιτς. Υπήρχαν κρεματόρια για την αποτέφρωση πτωμάτων που είχαν πεθάνει από οποιαδήποτε αιτία, συμπεριλαμβανομένων ιδίως των θυμάτων των γενοκτονικών αγγλοαμερικανικών αεροπορικών επιδρομών.

Τρίτον, η πλειονότητα των Εβραίων που πέθαναν σε πογκρόμ και εκείνων που εξαφανίστηκαν και εξακολουθούν να αγνοούνται, εντοπίζονται σε εδάφη που ελέγχονται από τους Σοβιετικούς Ρώσους, όχι σε εδάφη που ήταν υπό γερμανικό έλεγχο.

Τέταρτον, οι περισσότεροι από τους Εβραίους που φέρεται να πέθαναν στα χέρια Γερμανών ήταν ταραχοποιοί, παρτιζάνοι, κατάσκοποι και εγκληματίες, και επίσης συχνά θύματα ατυχών αλλά διεθνώς νομίμων αντιποίνων. Ένας λόγος για τον οποίο κατήγγειλα τους εισαγγελείς της Νυρεμβέργης ως λιντσαριστές είναι γιατί απαγχόνισαν Γερμανούς με τους δικούς τους κανόνες εκ των υστέρων!

Πέμπτον, αν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα ότι οι Ναζί είχαν εκτελέσει στην πραγματικότητα έξι εκατομμύρια Εβραίους, ο Παγκόσμιος Εβραϊσμός θα ούρλιαζε για επιδοτήσεις για να κάνει έρευνα για το ζήτημα, και το Ισραήλ θα άνοιγε τα αρχεία του σε ιστορικούς. Δεν το έχουν κάνει. Αντιθέτως, έχουν διώξει όποιον προσπαθεί να διερευνήσει αμερόληπτα και μάλιστα τον αποκαλούν αντισημίτη. Αυτή είναι πραγματικά η συντριπτική απόδειξη ότι ο αριθμός (των έξι εκατομμυρίων νεκρών σσ.)  είναι μια απάτη.

Έκτον, οι Εβραίοι και τα μέσα ενημέρωσης που εκμεταλλεύονται αυτόν τον αριθμό δεν προσέφεραν ποτέ ούτε ένα ίχνος έγκυρων αποδεικτικών στοιχείων για την ορθότητα της.

Έβδομο, το βάρος της απόδειξης για τον αριθμό των έξι εκατομμυρίων βαρύνει τους κατηγόρους και όχι τους κατηγορούμενους. Αυτή είναι μια αρχή όλου του πολιτισμένου δικαίου. Το να αποδείξεις αληθινή ενοχή είναι πιο εύκολο από το να αποδείξεις αληθινή αθωότητα. Είναι δύσκολο για έναν άνδρα που κατηγορείται ότι απάτησε τη γυναίκα του να αποδείξει ότι δεν την απάτησε. Επομένως ο κατήγορος πρέπει να αποδείξει την κατηγορία του. Αυτή την ευθύνη δεν την έχουν αποδεχτεί οι Ταλμουδιστές και οι Μπολσεβίκοι, και οι εκφοβισμένοι Γερμανοί μάλλον έχουν πληρώσει δισεκατομμύρια αντί να τολμήσουν να ζητήσουν αποδείξεις!

Όγδοο, προφανείς αποδείξεις ότι ο αριθμός των έξι εκατομμυρίων δεν έχει καμία επιστημονική βάση είναι ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι μελετητές παρουσιάζουν γελοίες αποκλίσεις στους υπολογισμούς τους. Ενώ οι έντιμοι, τους οποίους αναγνωρίζουμε από το γεγονός ότι οι κορασιαλιστές τους σπιλώνουν-τρομοκρατούν, ακόμη και τους ξυλοκοπούν, πάντα μειώνουν την εκτίμηση των έξι εκατομμυρίων κατά τουλάχιστον πενήντα τοις εκατό, σε τρία εκατομμύρια θύματα από όλες τις αιτίες, όχι μόνο από τις εκτελέσεις των Ναζί.»³⁴.

Αυτοί οι «αδιαμφισβήτητοι ισχυρισμοί» τελικά υιοθετήθηκαν από το Ινστιτούτο για την Ιστορική Αναθεώρηση (Institute for Historical Review – IHR) – μια από τις μεγαλύτερες οργανώσεις των αρνητιστών –  ως θεμελιώδεις αρχές (αξιώματα) της άρνησης του Ολοκαυτώματος.

David Leslie Hoggan (1923 –1988)

Άλλος ένας από την πρώτη φουρνιά Αμερικανών αρνητιστών ήταν ο David Leslie Hoggan.Ο Χόγκαν σπούδασε Ιστορία στο Χάρβαρντ από όπου έλαβε και το διδακτορικό του, το 1948, για μια διατριβή σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ Γερμανίας και Πολωνίας κατά τα έτη 1938-1939. Κατά την διάρκεια των σπουδών του στο Χάρβαρντ ο Χόγκαν θα γνωριστεί και θα γίνει φίλος, με τον Χάρι Μπαρνς. Μάλιστα ο τελευταίος θα το πείσει να εκδώσει την διατριβή του σε βιβλίο. Μη μπορώντας να βρει έναν Αμερικανό εκδότη, ο Χόγκαν το δημοσίευσε στα γερμανικά, τα οποία γνώριζε άπταιστα, στη Δυτική Γερμανία, το 1961, υπό τον τίτλο: «Ο Αναγκαστικός Πόλεμος» (Der erzwungene Krieg). Ο Χόγκαν παρουσίασε τους Άγγλους και τους Πολωνούς σαν να προκάλεσαν εσκεμμένα τον πόλεμο και τους Γερμανούς ως αθώα θύματα που προσπάθησαν με κάθε μέσο να αποτρέψουν μια αντιπαράθεση. Αυτός ήταν ένας πόλεμος που είχε επιβληθεί στον Χίτλερ. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα βιβλία του εκδόθηκαν επίσης στη Δύση Γερμανία: «Frankreichs Widerstand gegen den Zweiten Weltkrieg» (1963), «Der unnötige Krieg» (1976), «Das blinde Jahrhundert: Amerika» (1979) και «Das blinde Jahrhundert: Europa» (1984)³⁵.

Το 1969 εκδόθηκε ένα μικρό βιβλίο 120 σελίδων με τον τίτλο «The Myth of six millions». Το βιβλίο δεν ανέφερε τον συγγραφέα του, αλλά το έργο ήταν του Χόγκαν, το είχε συγγράψει το 1960 και δημοσιεύτηκε χωρίς την άδειά του από το «Noontide Press», έναν μικρό εκδοτικό οίκο με έδρα το Λος Άντζελες που ειδικεύονταν στη ρητά αντισημιτική λογοτεχνία.  Ο Χόγκαν μήνυσε τον ιδιοκτήτη και διευθυντή του  οίκου Willis Carto για τη δημοσίευση του βιβλίου χωρίς την άδειά του. Τελικά η υπόθεση διευθετήθηκε εξωδικαστικά το 1973. Το «Ο μύθος των έξι εκατομμυρίων» ήταν ένα από τα πρώτα βιβλία, αν όχι το πρώτο βιβλίο, στην αγγλική γλώσσα που προώθησε την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Ο Χόγκαν χαρακτηρίζει ως παραμύθια τις μαρτυρίες του Ρούντολφ Χες, διοικητή του στρατοπέδου του Άουσβιτς, και του Κουρτ Γκερστάιν, που παρευρέθηκε στα πρώτα πειράματα θανάτωσης με αέρια. Το βιβλίο  δημοσιεύτηκε με πρόλογο από κάποιον E.L. Anderson. Σύμφωνα με πρώην συνεργάτες του Κάρτο, το E.L. Anderson ήταν ψευδώνυμο του. Υπήρχε επίσης ένα παράρτημα που περιελάμβανε πέντε άρθρα που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά την περίοδο 1967-68, στο «The American Mercury» που επίσης ανήκε στον Κάρτο. Τα πέντε άρθρα ήταν: το «Zionist Fraud» του Χάρι Έλμερ Μπαρνς, το «The Elusive Six Million» του Austin App, το «Was Anne Frank’s Diary a Hoax» της Teressa Hendry, το «Paul Rassinier: Historical Revisionist» του Herbert C. Roseman, το «The Jews that Aren’t» του Leo Heiman, και μια ευνοϊκή κριτική για το έργο του Paul Rassinier από τον Barnes³⁶.

Richard Harwood/Richard Verrall (1948- )

Χάρη στον Χόγκαν, οι ιδέες του αρνητισμού θα περάσουν στη Μεγάλη Βρετανία, στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Πράγματι, το 1974 εκδίδεται στο Λονδίνο ένα φυλλάδιο τριάντα σελίδων με την υπογραφή Richard Harwood και τίτλο «Did Six Million Really Die?: The Truth at Last». Εμπνευσμένο από το βιβλίο του Νταίηβιντ Λ. Χόγκαν, το κείμενο επιχειρεί να «αποδείξει» ότι δεν υπήρξε ούτε υιοθέτηση μιας πολιτικής γενοκτονίας ούτε προγραμματισμένη εξόντωση έξι  εκατομμυρίων Εβραίων κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Για να  προσδοθεί στο εγχείρημα επιστημονική επίφαση, ο συγγραφέας της μπροσούρας παρουσιαζόταν ως ένας ειδικός των πολιτικών και διπλωματικών πλευρών του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, εργαζόμενος στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Στην πραγματικότητα, το Χάργουντ είναι ψευδώνυμο ενός ατόμου γνωστού για τη συμπάθεια του προς την άκρα δεξιά, του Richard Verrall, που θα γίνει μερικά χρόνια αργότερα μέλος της διοικούσας επιτροπής του βρετανικού «Εθνικού Μετώπου» και αρχισυντάκτης της εφημερίδας αυτής της οργάνωσης «Spearhead». Το λιβελογράφημα του Ρίτσαρντ Βέραλ, που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και επανεκδόθηκε το 1977 και το 1978, αποβλέπει να αποδείξει το αδύνατον της γενοκτονίας των Εβραίων, γιατί θα αντέφασκε θεμελιακά στην ορθολογικότητα και τη λογική του γερμανικού καπιταλισμού. Θα σήμαινε, τελικά, «σπατάλη εργατικών χεριών, χρόνου και ενέργειας, σε μια στιγμή που η Γερμανία μαχόταν απεγνωσμένα σε πολλά μέτωπα για να επιβιώσει». Τα υπόλοιπα αποτελούν επανάληψη των θέσεων του Ρασσινιέ και των υπερατλαντικών  επιγόνων του, αναμεμειγμένων με παλιούς ισχυρισμούς του κλασικού αντισημιτισμού. Ο εγκλεισμός των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, των οποίων ο Βέραλ δεν αρνείται την ύπαρξη; Το αντίστοιχο του εγκλεισμού των Ιαπώνων των ΗΠΑ μετά το Περλ Χάρμπορ. Η επιχείρηση «Νύχτα και Καταχνιά»; Όχι, δεν ήταν ο κωδικός της τελικής λύσης, αλλά ένα απλό σχέδιο «εκκένωσης» των Εβραίων προς την Ανατολική Ευρώπη. Οι ζωντανοί νεκροί που ανακαλύφτηκαν κατά την απελευθέρωση των στρατοπέδων, το 1945;  Συνέπεια του χάους που είχαν προκαλέσει οι συμμαχικοί  βομβαρδισμοί, οι οποίοι είχαν εμποδίσει τον ανεφοδιασμό των στρατοπέδων, προκαλώντας λιμό και διάδοση του τύφου. Οι έξι εκατομμύρια νεκροί του ολοκαυτώματος; Μια απάτη στην οποία ο Χάργουντ αντιπαραθέτει τον αριθμό (που είχε προτείνει ήδη ο Ρασσινιέ) των 1,2 εκατομμυρίων θυμάτων, αναθεωρούμενο εν συνεχεία προς τα κάτω από τον βρετανό αρνητή, ο οποίος θα αντιπαραβάλει αυτό τον «αστείο» απολογισμό με τα δύο εκατομμύρια των αμάχων που σκοτώθηκαν από τους τρομοκρατικούς βομβαρδισμούς των Αγγλοαμερικανών³⁷.

 Arthur R. Butz

Το 1976, ο Αμερικανός καθηγητής ηλεκτρονικής μηχανικής στο πανεπιστήμιο Northwestern στο Evanston του Illinois, ο Arthur R. Butz, δημοσίευσε το βιβλίο του με τίτλο: «The Hoax of the Twentieth Century: The Case Against the Presumed Extermination of European Jewry», το οποίο αποτέλεσε ορόσημο για τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, μάλιστα θα χαρακτηριστεί ως η «Βίβλος του κινήματος». Σε αυτό ο συγγραφέας προσπάθησε να προσδώσει στην εργασία του την σοβαρότητα της δημιουργίας ενός διανοούμενου, ώστε η άρνηση του Ολοκαυτώματος να προσλάβει το κύρος ενός εγχειρήματος με ιστορικές βάσεις. Η διαφορά του από τις ως τότε εκδόσεις ήταν ότι το βιβλίο διέθετε υποσημειώσεις, βιβλιογραφία και γενικά τα χαρακτηριστικά έκδοσης ενός λόγιου ιστορικού βιβλίου³⁸.

Ο Μπατζ  ισχυρίστηκε ότι είχε περάσει μεγάλο μέρος της περιόδου μεταξύ 1972 και 1974, ερευνώντας και γράφοντας το βιβλίο, την έκδοση του οποίου ανέλαβε ο εκδοτικός οίκος «Noontide Press» του ακροδεξιού Ουίλις Κάρτο. Επικρίνοντας τα έργα των πρώτων αρνητών του Ολοκαυτώματος, φιλοδοξούσε να δείξει ένα σοβαρότερο και ερευνητικά πιο δόκιμο πρόσωπο, αλλά τελικά ακολούθησε με συνέπεια τα αντισημιτικά μοτίβα των προηγούμενων αρνητών: Το Ολοκαύτωμα ήταν μια απάτη που διέπραξαν οι Εβραίοι με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της Αμερικής, της Βρετανίας, της Σοβιετικής Ένωσης και του Ισραήλ³⁹.  

Ο Μπατζ εξήγησε σε ένα άρθρο του 1980 στο Journal of Historical Review τους λόγους για τους οποίους επέλεξε τον τίτλο «Απάτη»:

«Επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω ότι η επιλογή του όρου ”Απάτη” ήταν εσκεμμένη και ότι σήμερα είμαι ακόμη πιο πεπεισμένος ότι ήταν μια επιτυχής επιλογή, γιατί το πράγμα είναι πραγματικά ασήμαντο. Ο όρος ”Απάτη” υποδηλώνει κάτι φτηνό και χονδροειδές, και αυτό ακριβώς θέλω να προτείνω. Ένας όρος όπως ο «Μύθος» αν και σωστός και ο οποίος μερικές φορές χρησιμοποιείται και από εμένα, δεν μεταφέρει αυτή τη σημαντική περιγραφή της φύσης των αποδεικτικών στοιχείων που υποστηρίζουν τον ισχυρισμό εξόντωσης»⁴⁰.

Σύμφωνα με τον ίδιο, υπήρξε μαζική πλαστογραφία εγγράφων από τις συμμαχικές κυβερνήσεις μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να κατηγορήσουν τους Γερμανούς. Συμφώνησε με την κατηγορία του Ρασσινιέ, ότι το Γαλλικό Κέντρο Σύγχρονης Εβραϊκής Τεκμηρίωσης ήταν το παγκόσμιο κέντρο για την «παραποίηση και κατασκευή ιστορικών εγγράφων». Σε αυτή την κατηγορία με το δίκιο της η Deborah Lipstadt θα διαρωτηθεί: «Γιατί αν οι “προπαγανδιστές” που ευθύνονται για την απάτη ήταν τόσο επιτυχημένοι στην παραγωγή μιας τόσο μεγάλης σειράς εγγράφων, γιατί δεν προσκόμισαν το έγγραφο που ισχυρίζονται οι αρνητές ότι θα τους έπειθε ότι υπήρχε μια Τελική Λύση – δηλαδή μια διαταγή  από τον Χίτλερ με την οποίο εγκρίνει την εξόντωση των Εβραίων;»⁴¹

Για τον Μπατζ, αλλά και για τους υπόλοιπους αρνητιστές οτιδήποτε ερχόταν σε αντίθεση με τον ισχυρισμό του περί απάτης του Ολοκαυτώματος, αποτελούσε ψέμα ή λογική παραφωνία: 

Οι Εβραίοι αυτόπτες μάρτυρες απλώς είπαν ψέματα ως μέρος μιας διεθνούς εβραϊκής συνωμοσίας. Χαρακτήρισε τις μαρτυρίες τους «υστερικές», «παράλογες», «παλαβές», «ανοησίες», «λογοτεχνία των επιζώντων». Ήταν όμως και επιλεκτικός. Ισχυρίστηκε, βασιζόμενος παρά την αποκήρυξη τους, σε αυτόπτες μάρτυρες, ότι ο αριθμός των θυμάτων αυξήθηκε «τις τελευταίες χαοτικές μέρες, που είχε ξεσπάσει επιδημία τύφου». Αυτό ήταν αλήθεια, διότι υπήρχαν έγγραφα αποδεικτικά στοιχεία τα οποία επιβεβαίωναν την επιδημία τύφου σε πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά ήταν τα ίδια στοιχεία που επιβεβαίωναν ταυτόχρονα την μαζική εξόντωση των Εβραίων από τους ναζί.

Ακολουθώντας την τακτική του Ρασσινιέ, ο Μπατζ αγνοεί και τις καταθέσεις και τις μαρτυρίες των SS που επιβεβαιώνουν το προμελετημένο Ολοκαύτωμα. Φροντίζει να τις ακυρώσει ως ιστορικά αξιόπιστες με την ίδια δικαιολογία: Οι ναζί αιχμάλωτοι είχαν βασανιστεί. Ο Μπατζ όμως έπρεπε να εξηγήσει τη στάση των κατηγορουμένων που είπαν: «Ήμουν εκεί», «Είδα τους φόνους» ή «Άκουσα τον Χίτλερ και τον Χίμλερ να μιλούν για την εξόντωση των Εβραίων». Πράγματι, η επινοητικότητα του Μπατζ από αυτή την άποψη θα παρατηρήσει η Lipstadt αποτελεί την πιο «δημιουργική» πτυχή του βιβλίου του. Σε ρήξη με προηγούμενους αρνητές, απέρριψε την εξήγηση ότι ο μόνος λόγος που ομολόγησαν οι κατηγορούμενοι της Νυρεμβέργης ήταν επειδή είχαν βασανιστεί για να παραδεχτούν την ενοχή τους. Υποστήριξε ότι αναγνώρισαν ότι αφού ο κόσμος ήταν πεπεισμένος ότι είχε συμβεί ένα Ολοκαύτωμα, δεν μπορούσαν να το αρνηθούν και να ελπίζουν να γίνουν πιστευτοί. Αν και δεν είχαν διαπράξει  κανένα αδίκημα, ο κόσμος ήθελε να τους δει ένοχους. Δεδομένου ότι η διαμαρτυρία για την αθωότητά τους θα ήταν αντιπαραγωγική, οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους αποφάσισαν ότι η καλύτερη τακτική ήταν να παραδεχθούν την ενοχή τους. Αυτή η προσέγγιση έδωσε στον Μπατζ μια απάντηση σε μια από τις πιο συχνές επικρίσεις που απευθύνονταν στους αρνητές: Εάν το Ολοκαύτωμα ήταν μια απάτη, γιατί οι ίδιοι οι Ναζί κατηγορούμενοι αναγνώρισαν ότι συνέβη; Για τον Μπατζ όλα ήταν πολύ απλά: ήταν καλύτερο να παραδεχτεί κανείς το έγκλημα του αιώνα και να ρισκάρει να χάσει τη ζωή του παρά να διαμαρτυρηθεί για μια τερατώδη απάτη. Ωστόσο, ακολουθώντας αυτή τη θεωρία, ο Μπατζ αγνόησε ένα βασικό πρόβλημα: Εάν το τελικό αποτέλεσμα αναμενόταν να ήταν το ίδιο – μια θανατική ποινή – ποιο σκοπό εξυπηρετούσε η ψευδή δήλωση ενοχής μιας τέτοια μοχθηρής πράξης;⁴²

Επειδή δεν συμπεριφέρθηκαν όλοι οι κατηγορούμενοι με τον ίδιο τρόπο, ο Μπατζ έπρεπε να βρει διαφορετικούς τρόπους για να αποδείξει ότι οι ομολογίες τους ήταν διττές. Όσοι παραδέχτηκαν ότι είχε συμβεί -αν και ήξεραν ότι δεν είχε συμβεί- αλλά υποστήριξαν ότι δεν είχαν καμία σχέση με αυτό, το έκαναν για να μεταθέσουν την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Αυτό κατέστησε «πολιτικά δυνατό το δικαστήριο να είναι πιο επιεικές»⁴³.

Ο Μπατζ έδωσε και μια άλλη εξήγηση για τις ομολογίες των κατηγορουμένων: Είχαν κάνει ένα λάθος. Δεν είχαν σκοπό να ομολογήσουν την ύπαρξη ενός προγράμματος εξόντωσης. Δεν είχαν κατανοήσει τις ερωτήσεις που τους έθεταν οι απαγωγείς τους. Αν και οι απαντήσεις τους έκαναν να ακούγεται σαν να αναγνώριζαν την ύπαρξη ενός σχεδίου θανάτου, στην πραγματικότητα δεν ήταν. Για παράδειγμα, όταν ο Hermann Göring δέχτηκε ρητά ότι είχαν γίνει μαζικές δολοφονίες, μπερδεύτηκε. Ερωτηθείς για τους σωρούς των πτωμάτων ή τον μεγάλο αριθμό θανάτων, παρανόησε την ερώτηση. Νόμιζε ότι τον ρωτούσαν για τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου είχαν βρεθεί πολλά πτώματα. Αν είχε καταλάβει την ερώτηση, θα είχε πει στους Συμμάχους ότι αυτά τα πτώματα ήταν το αποτέλεσμα των δύσκολων συνθηκών που επικρατούσαν προς το τέλος του πολέμου – περιστάσεων που προέκυψαν από τις ενέργειες των Συμμάχων. Το πώς άνδρες που είχαν φτάσει σε θέσεις απίστευτης ισχύος στο γερμανικό Ράιχ θα μπορούσαν να παρεξηγήσουν τόσο σοβαρά ερωτήματα που θα καθόριζαν τη μοίρα τους παραμένει μυστήριο, όπως και γιατί δεν διευκρίνισαν τις απαντήσεις τους όταν είδαν πώς ερμηνεύονταν⁴⁴.

Ο Μπατζ δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την προσπάθειά του να δημιουργήσει τη θεωρία της απάτης χωρίς να ασχοληθεί με το ζήτημα των «αγνοουμένων» Εβραίων. Ισχυριζόταν ότι μετά το τέλος του Πολέμου αγνοούνταν μόνο 350 000 Εβραίοι και, προχωρώντας ακόμη περισσότερο, αναφέρει ότι αρκετοί από αυτούς δεν ήταν πραγματικά αγνοούμενοι, αλλά απλά είχαν χάσει την επαφή με τις οικογένειές τους. Μόνο 200 000 περίπου εκτελέστηκαν από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Πολέμου. Τα «έξι εκατομμύρια» θυμάτων είναι αριθμός – αποκύημα φαντασίας των Σιωνιστών.

Τι συνέβη όμως με τους Εβραίους των οποίων η άμεση οικογένεια λέει ότι σκοτώθηκαν; Ο Μπατζ  πρότεινε διάφορες εξηγήσεις αλλά δεν προσέφερε αποδείξεις για να τις υποστηρίξει. Πρώτον, σκόρπισε αυτούς τους Εβραίους σε διάφορα μέρη — τα περισσότερα, όπως ισχυρίστηκε, σε όλη τη Σοβιετική Ένωση. Επιπλέον, τουλάχιστον πενήντα χιλιάδες εισήλθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτοί οι Εβραίοι εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη, όπου κατάφεραν να αποφύγουν τον εντοπισμό επειδή υπήρχαν ήδη εκατομμύρια Εβραίοι. Άλλοι πάλι, κατά τον Μπατζ, μπορεί να μην έλεγαν ψέματα ότι οι οικογένειες τους είχαν σκοτωθεί, αλλά έκαναν λάθος πιστεύοντας ότι οι οικογένειές τους είχαν δολοφονηθεί ενώ στην πραγματικότητα ήταν ζωντανοί. Πού πήγαν τότε; Επέζησαν από τον πόλεμο, αλλά «δεν αποκατέστησαν την επαφή με τους προπολεμικούς συγγενείς [τους]». Ενώ η Σοβιετική Ένωση μπορεί να απαγόρευσε σε ορισμένους επιζώντες να έρθουν σε επαφή με τις οικογένειές τους, ο Μπατζ προσέφερε «ένα πιο εύλογο κίνητρο»: Πολλοί από αυτούς τους επιζώντες ήταν σε γάμους που «κρατήθηκαν μαζί με καθαρά κοινωνικούς και οικονομικούς περιορισμούς». Αυτοί οι περιορισμοί διαλύθηκαν με τον πόλεμο. Στη μεταπολεμική περίοδο αυτοί/ές οι μοναχικοί/ές σύζυγοι βρήκαν άλλους συντρόφους και δημιούργησαν σχέσεις που ήταν «πιο πολύτιμες» από τις προηγούμενες. Εγκαταλείποντας τους συζύγους, τα παιδιά και άλλους συγγενείς τους, ξεκίνησαν μια νέα ζωή, και έτσι έγιναν μέρος της απάτης για να δικαιολογήσουν την απόφασή τους.

Ο Μπατζ επίσης ισχυρίστηκε ότι ένα άτομο αγνοείται από σύζυγο, παιδιά, γονείς, αδέρφια και πεθερικά. Κατά συνέπεια, ένας Εβραίος καταμετρήθηκε επανειλημμένα ως θύμα. «Οι πιθανότητες να λογαριαστούν οι αγνοούμενοι Εβραίοι με αυτόν τον τρόπο είναι πρακτικά απεριόριστες». Διαβεβαιώνοντας τους αναγνώστες για την αξιοπιστία αυτής της υπόθεσης, ο Μπατζ παρατήρησε ότι και αυτός «έχασε την επαφή με πάρα πολλούς πρώην φίλους και γνωστούς, αλλά υποθέτω ότι σχεδόν όλοι είναι ακόμα ζωντανοί»⁴⁵.

Ο Μπατζ δήλωσε ότι οι συνωμότες όχι μόνο επινόησαν τις αποδείξεις για να παρουσιάσουν την απάτη ως γεγονός, αλλά είχαν κερδίσει τη συνεργασία των μέσων μαζικής ενημέρωσης για τη διάδοση της ιστορίας. Υποκινούμενοι τόσο από την ευπιστία όσο και από την ενοχή, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις δυτικές δημοκρατίες αποτελούσαν «μια μηχανή ψέματος μεγαλύτερης έκτασης από αυτή που μπορούσαν να αντιληφθούν ακόμη και πολλά από τα πιο ανεξάρτητα μυαλά». Αυτές οι κατηγορίες μας επιστρέφουν στο έργο των Ρασσινιέ, Απ και Μπαρνς και προκαλούν αυτό που έχει γίνει μια τυπική λιτανεία αντισημιτικών κατηγοριών σχετικά με τον έλεγχο των τραπεζών και των μέσων ενημέρωσης από τους Εβραίους⁴⁶.

Ο Μπατζ από το 1976 και έπειτα, ακολούθησε με πίστη καριέρα αρνητή ολοκαυτώματος. Από το 1980 έως το 2001, ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του Ινστιτούτου για την Ιστορική Αναθεώρηση. Το πανεπιστήμιο του Northwestern δήλωσε ανοιχτά πως οι απόψεις και οι δημοσιεύσεις του Μπατζ είναι ντροπιαστικές, αλλά λόγω μονιμότητας της θητείας από το 1974 και του δικαιώματος ακαδημαϊκής ελευθερίας απόψεων δεν μπορούσε να εκδιωχθεί.

Τον Φεβρουάριο του 2017 ο διευθυντής του Yad Vashem, Robert Rozett, έστειλε ένα e-mail στον διευθύνοντα σύμβουλο της «Amazon.com»  Τζεφ Μπέζος ζητώντας του να αποσύρει την πώληση του βιβλίου «Did Six Million Really Die?», του Richard Harwood από τους ιστότοπούς της Amazon στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τον επόμενο μήνα η «Amazon.com» αποδέχτηκε το αίτημα και προέβει στην αφαίρεση από τον κατάλογό της τόσο του βιβλίου του Harwood, όσο και των βιβλίων «The Hoax of the Twentieth Century: The Case Against the Presumed Extermination of European Jewry» του Arthur Butz και «Holocaust: The Greatest Lie Ever Told», της Eleanor Wittakers.

 Ο Willis Allison Carto και το Institute for Historical Review (IHR)

Ο Willis Allison Carto (1926 – 2015), ήταν Αμερικανός ακροδεξιός γνωστός για την προώθηση των αντισημιτικών θεωριών συνωμοσίας, του λευκού εθνικισμού και της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Το 1955 ο Κάρτο ίδρυσε την οργάνωση «Liberty Lobby», η οποία αυτοχαρακτηρίστηκε ως μια συντηρητική, αντικομμουνιστική ομάδα, αλλά έγινε γνωστή για την υπεράσπιση της λευκής υπεροχής και του αντισημιτισμού. Η οργάνωση παρήγαγε μια καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή διάρκειας 5 λεπτών με την ονομασία «This is Liberty Lobby», η οποία μεταδίδονταν στο «Mutual Broadcasting System» καθώς και σε άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Στο τέλος κάθε εκπομπής, οι ακροατές καλούνταν να λάβουν ένα αντίγραφο του φυλλαδίου «Πρώτα η Αμερική». Το 1961 ο Κάρτο άρχισε να εκδίδει το ενημερωτικό δελτίο «Liberty Letter», ενώ το 1966 απέκτησε τον έλεγχο του τριμηνιαίου περιοδικού «The American Mercury» μετατρέποντάς το σε όργανο αντισημιτικής προπαγάνδας. Την ίδια χρονιά εξαγόρασε επίσης το «Noontide Press» για να εκδίδει αντισημιτικά και νεοναζιστικά έργα. Το 1968 ο Κάρτο θα ιδρύσει και την «National Youth Alliance». Ο στόχος της ομάδας ήταν να στρατολογήσει φοιτητές για να αντιμετωπίσουν φιλελεύθερες και μαρξιστικές ομάδες όπως οι «Students for a Democratic Society» σε πανεπιστημιουπόλεις κολεγίων. Ιδεολογική βάση της Εθνικής Συμμαχίας Νέων αποτέλεσε το βιβλίο «Imperium» (1948) του νεοναζί Francis Parker Yockey. Το 1975, ο Κάρτο σταματά την κυκλοφορία του Liberty Letter και το αντικαθιστά με την εβδομαδιαία εφημερίδα «The Spotlight».

Το 1978, ο Κάρτο και ο William David McCalden (γνωστός και ως Lewis Brandon), πρώην μέλος του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος και αργότερα του Βρετανικού Εθνικού Μετώπου, ίδρυσαν το Institute for Historical Review (IHR) με έδρα τη Νότια Καλιφόρνια. Το Ινστιτούτο για την Ιστορική Αναθεώρηση θεωρήθηκε από πολλούς το κύριο διεθνές φόρουμ για την άρνηση του Ολοκαυτώματος τη δεκαετία του ‘80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Στο πρώτο «Αναθεωρητικό συνέδριο» της ομάδας τον Σεπτέμβριο του 1979 συμμετείχαν αρνητιστές από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και τη Σουηδία. Το 1980, το IHR, δημιούργησε επίσης το δικό του τριμηνιαίο περιοδικό «The Journal of Historical Review», στο οποίο βρήκαν βήμα για να προπαγανδίσουν τις απόψεις τους οι πιο διάσημοι αρνητές του Ολοκαυτώματος.

Ο ΜακΚάλντεν ήταν ο πρώτος διευθυντής του IHR. Μία από τις πρωτοβουλίες του το 1980 ήταν να προσφέρει 50 000 δολάρια σε όποιον μπορούσε να αποδείξει ότι οι Εβραίοι εξοντώθηκαν με την χρήση αερίων στο Άουσβιτς. Ήταν ένα διαφημιστικό κόλπο για να προσελκύσει την προσοχή για το νέο IHR. Όμως ο  Mel Mermelstein, ένας Εβραίος γεννημένος στην Ουγγαρία, ο μοναδικός επιζών της εξόντωσης της οικογένειάς του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, ανταποκρίθηκε στην πρόκληση αυτή και υπέβαλε μια συμβολαιογραφική αναφορά για τον εγκλεισμό του στο Άουσβιτς και πώς είδε ναζιστές φρουρούς να οδηγούν τη μητέρα του και τις δύο αδερφές του και άλλους στον (όπως έμαθε αργότερα) θάλαμο αερίων νούμερο πέντε. Το IHR αρνήθηκε να πληρώσει την ανταμοιβή, δηλώνοντας ότι η επικυρωμένη από συμβολαιογράφο μαρτυρία του Mermelstein «δεν ήταν επαρκής απόδειξη». Εκπροσωπούμενος από τον δικηγόρο δημοσίου συμφέροντος William John Cox, ο Mermelstein στη συνέχεια μήνυσε το IHR στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κομητείας του Λος Άντζελες για παραβίαση της σύμβασης, συκοφαντική δυσφήμιση, ζημιογόνο άρνηση τεκμηριωμένου γεγονότος, σκόπιμη πρόκληση συναισθηματικής δυσφορίας. Στις 5 Αυγούστου 1985, ο δικαστής Robert A. Wenke εξέδωσε την απόφαση του  στην οποία τονίζει: «Αυτό το δικαστήριο λαμβάνει νομικά υπόψη το γεγονός ότι Εβραίοι δολοφονήθηκαν με αέρια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς στην Πολωνία το καλοκαίρι του 1944. Δεν είναι ευλόγως αντικείμενο αμφισβήτησης … Είναι απλώς γεγονός»⁴⁷. Η απόφαση απαιτούσε από το IHR να πληρώσουν τα 50 000 δολάρια συν επιπλέον 40 000, στον Mermelstein και να εκδώσουν μια επιστολή συγγνώμης στον «κ. Mel Mermelstein, έναν επιζώντα του Άουσβιτς-Μπίρκεναου και του Μπούχενβαλντ, και όλους τους άλλους επιζώντες του Άουσβιτς» για «πόνο, αγωνία και βάσανα» που τους προκάλεσαν⁴⁸.

Εξώφυλλο του τεύχους Νοεμβρίου/Δεκεμβρίου 1994 του JHR, στο οποίο διακρίνονται ορισμένοι από τους σημαντικότερους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Από αριστερά προς τα δεξιά: Robert Faurisson, John Ball, Russ Granata, Carlo Mattogno, Ernst Zündel, Friedrich Berg, Greg Raven, David Cole (κέντρο), Robert Countess, Tom Marcellus, Mark Weber, David Irving, και Jürgen Graf. Πηγή: Shermer M., Grobman A., Hertzberg A., 2009, σ. 42

Με αφορμή την υπόθεση Mermelstein, το 1981, ο Κάρτο θα καταφέρει να απομακρύνει από την οργάνωση τον ΜακΚάλντεν. Τον διαδέχτηκε ο Tom Marcellus, μέλος της Εκκλησίας της Σεϊαντολογίας και αρχισυντάκτης σε μια από τις εκδόσεις της εκκλησίας.

Ο Κάρτο πάντα θεωρούσε το Ινστιτούτο ως το προσωπικό του φέουδο, αλλά πάντα άφηνε την καθημερινή λειτουργία στα χέρια άλλων. Στα χρόνια της ακμή του, το IHR απασχολούσε έξι άτομα προσωπικό και είχε προϋπολογισμό 500 000 δολάρια⁴⁹.

Το IHR ήταν άμεσα εξαρτημένο από «τα λεφτά του Έντισον». Η Jean Farrel Edison, εγγονή του διάσημου εφευρέτη Thomas Edison στην τελευταία διαθήκη της στις 16 Ιανουαρίου 1984 δήλωσε ότι ανακαλεί όλες τις προηγούμενες διαθήκες της:

«Κάνω καθολική κληρονόμο την κυρία Walter Joan Althaus,[…] Στην περίπτωση που μπορεί να μην είναι πλέον ζωντανή ή σε θέση: Legion for the Survival of Freedom, […] Δηλώνω επίσημα ότι θέλω να αφαιρέσω από τη διαδοχή μου τον αδελφό μου Robert Edison Farrel και την ανιψιά μου Joan Farrel Clancy και γενικά οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο.»⁵⁰.

Η περιουσία της ανερχόταν σε περίπου 16 εκατομμύρια δολάρια σε ομόλογα, ακίνητα, κοσμήματα και πολύτιμα μέταλλα. Η διαθήκη προσβλήθηκε από τα μέλη της οικογένειας στην Ελβετία και μετά από διακανονισμό με τους υπόλοιπους κληρονόμους η «Λεγεώνα για την Επιβίωση της Ελευθερίας», μητρική της IHR έλαβε το ποσό των 7,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Κάρτο τοποθέτησε τα κεφάλαια σε μια ελβετική εταιρεία, τη Vibet, και χρησιμοποιώντας ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, κατάφερνε να διατηρεί τον πλήρη έλεγχο των χρημάτων. Αυτή η αδυναμία πρόσβασης στα κεφάλαια εξόργισε τα ανώτερα στελέχη του IHR με επικεφαλής τον Greg Raven και τον Mark Weber. Τον Σεπτέμβριο του 1993, επήλθε η ρήξη. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου ψήφισε την απομάκρυνσή του Κάρτο για οικονομικές ατασθαλίες και τον μήνυσε για παράνομη χρήση των 7,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Σε μια μακρά δίκη στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κομητείας του Σαν Ντιέγκο, ο Κάρτο καταδικάστηκε για παράνομη εκτροπή εκατομμυρίων δολαρίων από το IHR και άλλες εταιρείες. Το δικαστήριο τον διέταξε να πληρώσει 6,43 εκατομμύρια δολάρια στο IHR. Τον Μάιο του 1998, ο Κάρτο κήρυξε πτώχευση για να αποφύγει την πληρωμή της ποινής. Τελικά το 2001 βάζει λουκέτο και στην οργάνωση «Liberty Lobby» και στην εφημερίδα «The Spotlight» και ξεκινά από την αρχή βγάζοντας την εφημερίδα «American Free Press», και το περιοδικό «The Barnes Review», ένα νέο περιοδικό άρνησης του Ολοκαυτώματος που ανταγωνιζόταν άμεσα το IHR.

 Όταν ο Μαρσέλλους εγκατέλειψε το IHR, το 1995, θα αναλάβει ο Mark Weber. Ο ιστορικός Μαρκ Γουέμπερ εντάχθηκε στο IHR το 1980 μετά από μια σύντομη παραμονή ως μέλος της Εθνικής Συμμαχίας, της νεοναζιστικής, αντισημιτικής οργάνωσης του William Pierce και συντάκτης ειδήσεων στο δημοσιογραφικό της όργανο, στην εφημερίδα National Vanguard.

Ο Γουέμπερ αρθρογραφούσε τακτικά στο JHR, όλη τη δεκαετία του ‘80. Μάλιστα από το 1985 εντάχθηκε στη επιτροπή σύνταξης του περιοδικού. Στο ενημερωτικό δελτίο του IHR τον Μάιο του 1989 γράφει: «Η απάτη του Ολοκαυτώματος είναι θρησκεία. Οι βάσεις του στη σφαίρα των ιστορικών γεγονότων είναι ανύπαρκτες – ούτε διαταγή Χίτλερ, ούτε σχέδιο, ούτε προϋπολογισμός, ούτε θάλαμοι αερίων, ούτε νεκροψίες θυμάτων από δηλητηριώδη αέρια, ούτε οστά, ούτε στάχτες, ούτε κρανία, ούτε τίποτα.»⁵¹

Η συντονιστικές του ικανότητες στην διοργάνωση των ετήσιων συνεδρίων του IHR και η αρθρογραφία του, οδήγησε στην προαγωγή του σε διευθυντή έκδοσης του JHR, το 1992. Ο Γουέμπερ σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση στο «Montel Williams Show», στις 30 Απριλίου 1992, δήλωσε ότι: «ο συνολικός αριθμός των Εβραίων στην Ευρώπη που πέθαναν υπό τον έλεγχο του Άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι πιθανώς κοντά στο ένα, ενάμισι εκατομμύριο»⁵².

Ενώ ο Γουέμπερ και το IHR κέρδισαν τις αγωγές τους, ο αγώνας με τον Κάρτο αποδείχτηκε επώδυνος  για την οργάνωση. Δεν κατάφερε να διατηρήσει την τακτική δημοσίευση του τριμηνιαίου JHR (δεν δημοσιεύθηκαν τεύχη μεταξύ Απριλίου 1996 και Μαΐου 1997) και δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει συνέδρια μεταξύ 1994 και 2000. Το προγραμματισμένο συνέδριο με θέμα «Ρεβιζιονισμός και Σιωνισμός» στη Βηρυτό, το 2001, ακυρώθηκε αφού οι αρχές του Λιβάνου μετά από τη διεθνή κατακραυγή, το απαγόρευσαν. Έκτοτε, η αίγλη του IHR συνέχισε να μειώνεται. Από το 2002, σταμάτησε να δημοσιεύει το JHR και περιόρισε τα συνέδριά του σε μικρές, κυρίως, μονοήμερες εκδηλώσεις με ομιλίες του Γουέμπερ ή άλλων στελεχών της οργάνωσης. Το IHR διατηρεί επίσης τον ιστότοπό του και συνεχίζει να πουλά εξτρεμιστικά βιβλία, αλλά είναι ξεκάθαρα μια σκιά τον προηγούμενο εαυτό του.

Σημειώσεις

1. CARR E.H., 2015. Τι είναι Ιστορία; σσ. 14 – 41
2. ΚΑΙΤΗ ΑΡΩΝΗ ΤΣΙΧΛΗ, Πρόλογος στην ελληνική έκδοση του βιβλίου των: Offenstadt N., Dufaud Gr., Mazurel H., 2007, σ. 7
3. Milza P., 2004, σ. 266
4. FLEISCHER H., 2012, σ. 304
5. FLEISCHER H., 2012, σ. 3017
6. Βλ. https://wblog.wiki/el/Holocaust_denial#cite_note-16
7. Ο IHRA ξεκίνησε το 1998 ως Ειδική Ομάδα (Task Force) Διεθνούς Συνεργασίας για την Εκπαίδευση, τη Μνήμη και την Έρευνα του Ολοκαυτώματος (ITF) από τον πρώην Πρωθυπουργό της Σουηδίας Göran Persson. Η πρώτη του συνάντηση πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 1998. Την ίδια χρονιά, η Γερμανία και το Ισραήλ προσχώρησαν στην πρωτοβουλία, ενώ το 1999 ακολούθησαν η Ολλανδία , η Πολωνία , η Γαλλία και η Ιταλία . Από τις 26 έως τις 28 Ιανουαρίου 2000, πραγματοποιήθηκε το Διεθνές Φόρουμ της Στοκχόλμης για το Ολοκαύτωμα, που συγκέντρωσε υψηλόβαθμους πολιτικούς ηγέτες και αξιωματούχους από περισσότερες από σαράντα χώρες για να συναντηθούν με πολίτες και θρησκευτικούς ηγέτες, επιζώντες, εκπαιδευτικούς και ιστορικούς. Ο νομπελίστας Elie Wiesel υπηρέτησε ως επίτιμος πρόεδρος του φόρουμ και ο καθηγητής Yehuda Bauer ήταν ο ανώτερος ακαδημαϊκός σύμβουλος του φόρουμ. O ΙΗRA έχει αυτή τη στιγμή 34 χώρες-μέλη, μια συνδεδεμένη χώρα, επτά χώρες-παρατηρητές και οκτώ μόνιμους διεθνείς εταίρους, μεταξύ των οποίων οι ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η UNESCO.
8. IHRA, «Ορισμός Εργασίας για την Άρνηση και Διαστρέβλωση του Ολοκαυτώματος». Στο: https://www.holocaustremembrance.com/el/resources/working-definitions-charters/orismos-ergasias-gia-tin-arnisi-kai-ti-diastreblosi-toy
9. Shermer M., Grobman A., Hertzberg A., 2009, σσ. 100 – 101 και Shermer M., 2006, σσ. 197 – 198
10. Shermer M., Grobman A., Hertzberg A., 2009, σ. 33 και σσ. 127-128
11. Shermer M., 2006, σσ. 232 – 234
12. ΜΙLΖΑ P., 2004, σσ. 268 – 273 και Atkins E. S., 2009, σσ. 88 – 89
13. ΜΙLΖΑ P., 2004,σ. 72
14. ΜΙLΖΑ P., 2004, σσ. 72-73
15. https://el.metapedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%82
16. Atkins E. S., 2009, σσ. 84 – 85
17. Lipstadt, D., 1993 σ. 61
18. Lipstadt, D., 1993, σ. 58
19. ΜΙLΖΑ P., 2004, σσ. 275 – 276
20. ΜΙLΖΑ P., 2004, σ. 275
21. Vidal-Naquet P., 2005, σσ. 49 – 52
22. ΜΙLΖΑ P., 2004, σσ. 275 – 276 και Vidal-Naquet P., 2005, σ. 52
23. Atkins E. S., 2009, σ. 87
24. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82#cite_ref-lip_14-0
25. Lipstadt E. D., 1993, σ. 79
26. Lipstadt E. D., 1993, σσ. 79 – 80
27. Lipstadt E. D., 1993, σσ. 79 – 80
28. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82#cite_ref-9
29. HARRY ELMER BARNES, Zionist Fraud Στο: http://www.vho.org/GB/Books/tmotsm/A5.html
30. https://en.wikipedia.org/wiki/Harry_Elmer_Barnes#cite_note-dawidowicz33-27
31. Lipstadt E. D., 1993, σσ. 89 – 90
32. Lipstadt E. D., 1993, σ. 90
33. ΜΙLΖΑ P., 2004, σσ. 305 – 306
34. Austin J. App, 1973, σσ. 18-19
35. Atkins E. S., 2009, σσ. 157-158
36. Lipstadt E. D., 1993, σ. 117
37. ΜΙLΖΑ P., 2004, σσ. 294 – 297
38. Modern Holocaust denial. Στο: https://web.archive.org/web/20070927211558/http://www.holocaust-education.dk/eftertid/holocaustbenaegtelseh.asp#Holocaust-ben%C3%A6gtelse
39. Atkins E. S., 2009, σ. 158
40. Atkins E. S., 2009, σσ. 158 – 159
41. Lipstadt E. D., 1993, σ. 140
42. Lipstadt E. D., 1993, σσ. 142 – 143
43. Πάλι εκεί, σ. 143
44. Πάλι εκεί, σσ. 143 – 144
45. Πάλι εκεί, σ. 148
46. Πάλι εκεί, σσ. 144 – 145
47. https://en.wikipedia.org/wiki/Mel_Mermelstein
48. Πάλι εκεί
49. Atkins E. S., 2009, σ. 167
50. https://en.wikipedia.org/wiki/Institute_for_Historical_Review#cite_note-14
51. Atkins E. S., 2009, σ. 170
52. Πάλι εκεί

Βιβλιογραφία

Atkins E. S., 2009. Holocaust denial as an international movement. Εκδόσεις : Praeger, Westport, Connecticut, London

App A. J., 1973. THE SIX MILLION SWINDLE. Boniface Press Στο: http://www.faem.com/app/sixswind.htm

Bauer Y., 1994. Jews for Sale? Nazi-Jewish Negotiations, 1933-1945. Yale University Press New Haven and London.

0CARR E.H., 2015. Τι είναι Ιστορία; Αθήνα: Eκδόσεις Πατάκη

CHOMSKY N., 2006. ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ. (Συνομιλίες του Νόαμ Τσόμσκι με τον Ντενί Ρομπέρ και την Βερόνικα Ζαράχοβις). Αθήνα: Eκδόσεις ΛΙΒΑΝΗΣ

Chomsky N., «Some Elementary Comments on The Rights of Freedom of Expression»

https://chomsky.info/19801011/

Dawidowicz L.S., 1975 The War Against the Jews 1933–1945. ‎ NY: OPEN ROAD, INTEGRADIA MEDIA

Δημητριάδης Ν., 2013. Η «αποδόμηση» του Ολοκαυτώματος. Στο «νέος Ερμής ο Λόγιος», Τεύχος 7, Ιανουάριος – Ιούνιος 2013, σσ. 135 – 148. Αθήνα: Έκδοση Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού

Epstein S., 2012. Roger Garaudy, Abbé Pierre and the French Negationists (σσ. 85-108) στο  Wistrich S. R. (ed.) Holocaust Denial: The Politics of Perfidy. Co-published by The Hebrew University Magnes Press (Jerusalem) and De Gruyter (Berlin/Boston) for the Vidal Sassoon International Center

for the Study of Antisemitism

Evans R., 2001. Lying About Hitler: History, Holocaust And The David Irving Trial. Basic Books

FLEISCHER H., 2012. Οι Πόλεμοι της μνήμης. Ο Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΝΕΦΕΛΗ»

FERRO M., 2008. ΟΙ ΕΠΤΑ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (1918-1945). Αθήνα: Εκδόσεις «ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ»

Fresco N., 1980. Les redresseurs de morts Chambres à gaz: la bonne nouvelle. Comment on révise l’histoire. Les Temps Modernes N° 407, juin 1980. Στο: http://www.anti-rev.org/textes/Fresco80a/

Faurisson R., 1982. The Diary of Anne Frank – genuine? The Journal for Historical Review http://www.ihr.org

Garaudy, R., 1960. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΚΥΨΕΛΗ»

Garaudy, R., 1970. ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΚΑΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ»

Garaudy, R., 1996. The Founding Myths of Israeli Politics. CODOH: http://codoh.com/

Harwood R., 2002. Лъжата за шестте милиона. София: Изд. Жар птица.

Hennebel L. & Hochmann T., 2011. Genocide Denials and the Law. Publisher: Oxford University Press

Hilberg, R., 1985. The destruction of the European Jews. Εκδόσεις: Holmes and Meier.

Igounet V., 2000 Histoire du négationnisme en France. Paris, Editions du Seuil

IRVING D., 1995. Apocalypse 1945: The Destruction of Dresden. Publisher: Focal Point Publications

IRVING D., 2003. Ο Πόλεμος του Χίτλερ. Τόμ. 1 και 2. Αθήνα: Εκδόσεις «ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ»

IRVING D., 2001. Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ Η TΕΛΕΥTAIA ΜΑΧΗ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ»

ΚΑΒΟΥΛΑΚΟΣ Κ., 1998. ΔΗΜΟΣΙΑ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ «ΔΙΑΜΑΧΗΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ» ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ. Στο Μνήμων Τομ. 20, σσ. 109 – 132 https://doi.org/10.12681/mnimon.668

Kahn R., 2004. HOLOCAUST DENIAL AND THE LAW. NY: PALGRAVE MACMILLAN

Καστανάς Η., 2000. Η απαγόρευση του μισαλλόδοξου «αναθεωρητισμού» και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Επιστήμη και Κοινωνία: Επιθεώρηση Πολιτικής και Ηθικής Θεωρίας, τ. 4, Εκδόσεις ΣΑΚΚΟΥΛΑ.

Kershaw  I., 2012. Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί και η «Τελική Λύση». Αθήνα: Εκδόσεις «Πατάκη» (e-book)

Kershaw  I., 2016. Χίτλερ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ» (e-book)

Κόκκινος Γ., 2009. Η παθογένεια των νόμων της ιστορικής μνήμης στη Γαλλία. https://doi.org/10.12681/mnimon.50

Lapierre N., 2009. L’effet Pressac. Communications, no 84,‎ 2009, p. 163-172

Click to access comm_0588-8018_2008_num_84_1_2513.pdf

Levy S. R., (Editor) 2005. Antisemitism: a historical encyclopedia of prejudice and persecution (Two Vol. Set). Santa Barbara, California: Publisher ABC-CLIO

Lipstadt E. D., 1993. Denying the Holocaust. New York: Εκδόσεις Plume

Lipstadt E. D., 2005. History on Trial: My Day in Court with David Irving. Publisher: Ecco

Litvak M., Webman E., Dwyer J. M., 2009. From Empathy to Denial: Arab Responses to the Holocaust

LONDON: Publisher HURST & COMPANY

LUKACS J., 1999. Ο ΧΙΤΛΕΡ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΕΝΑΛΙΟΣ»

ΛΟΥΛΟΣ Κ., 1992. «ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ «ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ». Στο Μνήμων Τομ. 14, σσ. 177-187, https://doi.org/10.12681/mnimon.184

ΜΙLΖΑ P., 2004. ΟΙ ΜΕΛΑΝΟΧΙΤΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά από το 1945 μέχρι σήμερα. Αθήνα: Εκδόσεις «SCRIPTA»

Offenstadt N., Dufaud Gr., Mazurel H., 2007. Οι λέξεις του ιστορικού, Έννοιες – κλειδιά στη μελέτη της ιστορίας. Αθήνα: Εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ»

Postone M., 2006. Οι Ιστορικοί και το Ολοκαύτωμα. Αθήνα: Εκδόσεις «ΙΣΝΑΦΙ»

PAXTON O. R., 2006. Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ»

Prazan M., & Minard A., 2007. Roger Garaudy: itinéraire d’une négation. Paris, Editions du Calmann-Lévy

Pressac J.-C., 1989. Auschwitz Technique And Operation Of The Gas Chambers. NY: BEATE KLARSFELD FOUNDATION  

Rees L., 2018. ХОЛОКОСТЪТ. Нова история. Поредица Хроника. София: Изд. „Прозорец“

ROSENBAUM R., 2006. ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ. Αθήνα: Εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ»

Shermer M., 2006. Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα; Ηράκλειο: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ

Shermer M., Grobman A., Hertzberg A., 2009. Denying History: Who Says the Holocaust Never Happened and Why Do They Say It? Berkeley: University of California Press

Taguieff, P., 2011. Τι είναι αντισημιτισμός; Αθήνα: Εκδόσεις  Βιβλιοπωλείον της Εστίας

Totten S., Bartrop R. P., 2008. Dictionary of Genocide. Westport: Greenwood Press

Traverso E., 2006. Η ιστορία ως πεδίο μάχης ερμηνεύοντας τις βιαιότητες του 20ού αιώνα. Αθήνα: Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου

Trevor-Roper H., 2005. Χίτλερ, Οι Τελευταίες Μέρες 1945. Αθήνα: Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ

Vidal-Naquet P., 2005. Убийците на паметта. София: Изд. Критика и хуманизъм

Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, όπως κυρώθηκε με το Ν. 3003/2002, (ΦΕΚ 75, τ. Α ́)

https://www.refworld.org/cgi-bin/texis/vtx/rwmain/opendocpdf.pdf?reldoc=y&docid=506ab5e82

Νόμος αριθ. 90-615 της 13ης Ιουλίου 1990. Στο: https://www.legifrance.gouv.fr/jorf/id/JORFTEXT000000532990 και Νόμος της 29ης Ιουλίου 1881 περί ελευθερίας του Τύπου, όπως τροποποιήθηκε στις 14 Ιουλίου 1990. Στο:  https://www.legifrance.gouv.fr/loda/id/LEGIARTI000006419712/1990-07-14/#LEGIARTI000006419712

Pierre Marais v. France, (Application Number 31159/1996). Στο: https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22itemid%22:[%22001-88275%22]}

Robert Faurisson v. France, (Communication No. 550/1993), U.N. Doc. CCPR/C/58/D/550/1993 (1996). Στο: http://hrlibrary.umn.edu/undocs/html/550-1993.html

M’Bala M’Bala v. France (Application Number 25239/13). Στο: https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22itemid%22:[%22001-158752%22]}

Garaudy v. France (Application Number 65831/01). Στο: https://www.echr.coe.int/Documents/Reports_Recueil_2003-IX.pdf

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .