2 Ιουλίου 1990: Ο Евгений Михайлов, ο άνθρωπος που βιντεοσκόπησε την επίμαχη φράση του προέδρου Младенов το βράδυ της 14ης  Δεκεμβρίου 1989, σε μία συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία του μπροστά στους καταληψίες φοιτητές στην κατάμεστη αίθουσα № 272 του СУ „ Св. Кл. Охридски“, εξιστορεί το περιστατικό και ορκίζεται στα παιδιά του, ότι η κασέτα είναι αυθεντική. Καλεί μάλιστα τον Πρόεδρο με την σειρά του να ορκιστεί στα δικά του παιδιά, ότι δεν είπε την φράση: „Най-добре танковете да дойдат“.

Στη διάρκεια της συγκέντρωσης διαβάζεται από τον υπεύθυνο τύπου της συντονιστικής επιτροπής των απεργών φοιτητών, Васил Петров, προκήρυξη με την οποία τονίζεται ότι η εκλογική διαδικασία δεν ήταν αδιάβλητη, ζητούν να διερευνηθούν όλες οι καταγγελίες για νοθεία που έχουν κατατεθεί στη Κεντρική εφορευτική επιτροπή, ζητούν την παραίτηση του προέδρου της Επιτροπής τηλεόρασης  Павел Писарев, για τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο κάλυψε η κρατική τηλεόραση την εκλογική διαδικασία το βράδυ των εκλογών, ζητούν επιτέλους να βγει το πόρισμα της επιτροπής τεχνικών εμπειρογνωμόνων για την αυθεντικότητα της κασέτας με την φράση του προέδρου П. Младенов για το κάλεσμα των τανκς, το βράδυ της 14^ης  Δεκεμβρίου του 1989.

3 Ιουλίου 1990: Με διαβαθμισμένο τηλεγράφημα του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών  Красимир Самаджиев προς όλες τις διευθύνσεις του Υπουργείου, ζητά να μάθει ποιο ήταν το κλίμα ανάμεσα στους φοιτητές και ιδιαίτερα οι αντιδράσεις των απεργών φοιτητών και των υποστηρικτών τους, στην συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη μέρα, με τον Михайлов, στο Πανεπιστήμιο. (βλ. παρακάτω το διαβαθμισμένο τηλεγράφημα).

       Πηγή:  http://desebg.com/2011-01-13-09-25-08/2561-2015-12-14-12-52-50

    –  Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι του СУ „СВ. КЛИМЕНТ ОХРИДСКИ“, σε ανακοίνωσή τους δηλώνουν ότι τάσσονται στο πλευρό των φοιτητών που απεργούν και δίνουν διορία μέχρι τις 18:00, να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των φοιτητών, ειδάλλως θα προχωρήσουν σε καθιστική απεργία, μπροστά από το κτίριο της Προεδρίας.

4 Ιουλίου 1990: Με νέα προκήρυξη που αυτή την φορά συνυπογράφουν οι συντονιστικές επιτροπές 15 πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που τελούν υπό κατάληψη ( СУ „СВ. КЛИМЕНТ ОХРИДСКИ“, ВМЕИ „ЛЕНИН“, ВИИ „КАРЛ МАРКС“, ВХТИ, ВИАС, МЕДИЦИНСКА АКАДЕМИЯ – СОФИЯ, ВМГИ, ВЛТИ, ВИТИЗ, ВИФ, ПЛОВДИВСКИ УНИВЕРСИТЕТ, ВСИ – ПЛОВДИВ, ВМЕИ – ПЛОВДИВ, ВТУ, И ПИ – БЛАГОЕВГРАД) δίνουν διορία μέχρι τις 18:00:

α) να δοθεί στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής τεχνικών εμπειρογνωμόνων για την αυθεντικότητα της κασέτας με την φράση του Προέδρου,

β) να παραιτηθεί ο πρόεδρος της Επιτροπής τηλεόρασης  Павел Писарев,

ειδάλλως πέρα από τις καταλήψεις οι φοιτητές θα προχωρήσουν σε απεργίες πείνας, καθιστικής διαμαρτυρίας μπροστά από το κτίριο της Προεδρίας και σε άλλες μορφές ειρηνικής ανυπακοής.

Αργά το απόγευμα τα παραπάνω αιτήματα ικανοποιήθηκαν: ο πρόεδρος της Επιτροπής τηλεόρασης Павел Писарев παραιτείται και δίνεται στην δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής τεχνικών εμπειρογνωμόνων, κατόπιν δικαστικής παραγγελίας σε σχέση με την δικαστική έρευνα  №21-90, για την αυθεντικότητα της κασέτας με την φράση του προέδρου П. Младенов για το κάλεσμα των τανκς. Το συμπέρασμα του πορίσματος είναι ότι тο ηχητικό υλικό είναι αυθεντικό και όχι προϊόν μοντάζ. Από τους 34 ειδικούς που εξέτασαν τо ηχητικό ντοκουμέντο, οι 32  αποφάνθηκαν ότι ο Младенов στο βίντεο λέει την φράση: „Най-добре танковете да дойдат“, ενώ δύο αποφάνθηκαν ότι η φράση του Προέδρου είναι: „по-добре танковете да дойдат“. Ναι, αλλά υπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια. Η εκτίμηση των εμπειρογνωμόνων έγινε όχι πάνω στην αυθεντική κασέτα, αλλά στην αναπαραγωγή της από την τηλεόραση. Να γιατί ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλοί που λένε ότι η αλήθεια θα λάμψει μόνο όταν εξεταστεί η αυθεντική κασέτα, την οποία έχει στην κατοχή του ο Евгений Михайлов. Γιατί άραγε αυτό δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα; Όπως και να’χει αυτό που τότε «πέρασε» στην κοινή γνώμη είναι ότι ο Πρόεδρος είπε ψέματα λέγοντας ότι ποτέ δεν είπε αυτή την φράση.

   –  Με νέα του τηλεοπτική δήλωση, ο Младенов αρνείται ότι είπε την φράση και τονίζει ξανά ότι η κασέτα είναι προϊόν μοντάζ.

   –  Ομάδα οπαδών της ΕΔΔ από τους κύκλους των γραμμάτων και του πολιτισμού ξεκινούν καθιστική απεργία μπροστά από το κτίριο της Προεδρίας στη πλατεία „9-ти септември“ (τώρα  „Александър I“). Ανάμεσά τους οι ποιητές Николай Колев – Босия και Иван Методиев, ο συγγραφέας Христо Калчев, οι δημοσιογράφοι της БНТ – Юлия Войнарович και Анна Зографова, ο Роберт Леви από το πρακτορείο “АПИА”, ο ζωγράφος Иво Радевски, ο συνθέτης και πιανίστας Ценко Минкин, κ.ά.

5 Ιουλίου 1990: Σε νέα τους προκήρυξη οι συντονιστικές επιτροπές των 15 πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που τελούν υπό κατάληψη, εκτιμούν ότι η απεργία τους ήταν επιτυχής, αλλά τώρα θεωρούν ως ηθική υποχρέωσή τους να ζητήσουν την άμεση παραίτηση του Προέδρου «για την την ανήθικη στάση του», δηλαδή ότι ψεύδεται, μετά και την δημοσιοποίηση του πορίσματος της επιτροπής για την «κασέτα με τα τανκς». Να τι αναφέρει η προκήρυξη:

„НА ДВАДЕСЕТ И ЧЕТВЪРТИЯ ДЕН ОТ ЗАПОЧВАНЕТО СИ НАШАТА СТАЧКА СЕ УВЕНЧА С УСПЕХ:

1. БЯХА ОБЯВЕНИ В ОТНОСИТЕЛНО ПЪЛЕН ОБЕМ НАРУШЕНИЯТА ОТНОСНО ИЗБОРИТЕ.
2. ПРЕДСЕДАТЕЛЯТ НА КОМИТЕТА ЗА ТЕЛЕВИЗИЯ Г-Н ПАВЕЛ ПИСАРЕВ ДЕПОЗИРА УСТАВКАТА СИ.
3. ЕКСПЕРТИЗАТА ОБЯВИ ВИДЕОМАТЕРИАЛА ОТ 14 ДЕКЕМВРИ 1989 Г. ЗА АВТЕТИЧЕН.

ЗАТОВА ДНЕС 5 ЮЛИ 1990 Г., НИЕ МОЖЕМ ДА ОБЯВИМ СТАЧКАТА ЗА УСПЕШНА.

……………………………………………………………………………………………………………………

СЪЩЕВРЕМЕННО НЕПЪЛНОТО ОГЛАСЯВАНЕ НА ИЗБОРНИТЕ НАРУШЕНИЯ И НАЙ-ВЕЧЕ БЕЗНРАВСТВЕНАТА ПОЗИЦИЯ НА ПРЕДСЕДАТЕЛЯ /ПРЕЗИДЕНТА/ НА РЕПУБЛИКАТА, КОЯТО ТОЙ ПРОЯВИ В ДВЕ ЛЪЖИ, ИЗЛЪЧЕНИ ОТ БЪЛГАРСКАТА ТЕЛЕВИЗИЯ НА 14 ЮНИ И 4 ЮЛИ 1990 Г. ЗА КАЗАНОТО ОТ НЕГО „НАЙ-ДОБРЕ Е ТАНКОВЕТВ ДА ДОЙДАТ“, НИ ДОВЕДОХА ДО РЕШЕНИЕТО, ЧЕ ИСКАНИЯТА НИ НЕ СА УДОВЛЕТВОРЕНИ ИЗЦЯЛО, СМЯТАМЕ ЗА НАШ МОРАЛЕН ДЪЛГ ДА ИСКАМЕ ОСТАВКАТА МУ ОТ ПОСТА ДЪРЖАВЕН ГЛАВА, ТЪЙ-КАТО ТОЙ СЕ ОКАЗА НЕДОСТОЕН ЗА НЕГО. Г-Н МЛАДЕНОВ Е ДЛЪЖЕН ДА СЕ ИЗВИНИ НА БЪЛГАРСКИЯ НАРОД И ДА СЛЕЗЕ ОТ ПОЛИТИЧЕСКАТА СЦЕНА. ДО ТОГАВА НИЕ ЩЕ ПРОДЪЛЖИМ НАШИТЕ ПРОТЕСТНИ ДЕЙСТВИЯ И ПРЕД СГРАДАТА НА ПРЕЗИДЕНСТВОТО.

……………………………………………………………………………………………………………………….

ЗАЕДНО С ТОВА НИЕ НАСТОЯВАМЕ В БЪДЕЩОТО ПРАВИТЕЛСТВО ДА НЕ ВЛИЗАТ КОМПРОМЕТИРАНИ ЛИЦА, ВИНОВНИ ЗА СЕГАШНОТО КРИЗИСНО СЪСТОЯНИЕ НА СТРАНАТА.

НАСТОЯВАМЕ МАНДАТНАТА КОМИСИЯ НА ВЕЛИКОТО НАРОДНО СЪБРАНИЕ ДА СЕ ПРОИЗНЕСЕ ОТНОСНО ЛЕГИТИМНОСТТА НА ИЗБОРА ЗА ВСЕКИ ЕДИН ОТ ДЕПУТАТИТЕ В НАЙ-КРАТЪК СРОК.

………………………………………………………………………………………………………….

                                                                                                                    СОФИЯ, 5 ЮЛИ 1990 Г.“

(Βλ. Бюлетин на “Пресслужба “Куриер”, 6 юли 1990, στο:  http://prehod.omda.bg/page.php?tittle=6_%D1%8E%D0%BB%D0%B8_1990&IDMenu=553&IDArticle=385

Αν και η ΕΔΔ λίγες μέρες πριν είχε πάρει στις κάλπες μόλις το 36% στο αντικομμουνιστικό κάλεσμα προς τους πολίτες, προσπαθεί τώρα, μέσο κυρίως της Σόφιας την οποία εκλογικά ελέγχει, να καθοδηγήσει τις εστίες πίεσης (καταλήψεις πανεπιστημίων, απεργίες, μπλόκα αγανακτισμένων πολιτών), οι οποίες πρέπει να πούμε ότι ξεκίνησαν περισσότερο ως αυθόρμητες ενέργειες μεμονωμένων στελεχών, κυρίως φοιτητών, της ΕΔΔ και όχι ως κεντρικά σχεδιασμένες ενέργειες. Μάλιστα πολλοί από τους εκλεγμένους πλέον βουλευτές της ΕΔΔ, καλούσαν ανοιχτά τους καταληψίες και τις ομάδες «Ανυπακοή του πολίτη» να τηρήσουν την τάξη και να  επανέλθουν στην κανονικότητα. Από την άλλη έπρεπε αυτή η δυσαρέσκεια για το αποτέλεσμα να βρει κάποια εξήγηση – νοθεία – και να εκφραστεί – καταλήψεις, μπλόκα, απεργίες πείνας, καθιστικές διαμαρτυρίες κ.λ.π. Το Συντονιστικό συμβούλιο της ΕΔΔ, χωρίς να καταδικάζει, αλλά και χωρίς να επικροτεί τις ενέργειες αυτές, προσπαθεί να κάνει ελεγχόμενη αποσυμπίεση του μετεκλογικού σοκ που υπέστησαν στα μεγάλα αστικά κέντρα οι «κατά φαντασίαν μαχητές» μιας βελούδινης επανάστασης που προσπέρασε την Βουλγαρία.

Από την άλλη, το ΒΣΚ γνωρίζει πολύ καλά ότι τα επώδυνα μέτρα της αλλαγής του οικονομικού συστήματος (αλλαγή ιδιοκτησιακών σχέσεων, δημιουργία αγορών εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας, κ.ά) σε καθεστώς οικονομικού αποκλεισμού λόγω του μορατόριουμ που αναγκάστηκε να κηρύξει η κυβέρνηση, συνοδεύεται με κατάρευση του παραγωγικού ιστού, ανεργία και πληθωρισμό. Η απόλυτη πλειοψηφία του 52,75% που έλαβε στις εκλογές δεν της δίνει το πολιτικό άλλοθι να ζητήσει συγκυβέρνηση με την ΕΔΔ για να μην επωμισθεί μόνο του την διαχείριση του χάους. Θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος η αντιπολίτευση να γίνει συμμέτοχος της πρωτόγνωρης μετάβασης. Θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος η ΕΔΔ να αναλάβει ένα από τα κέντρα εξουσίας. Και ως διά μαγείας, μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών που ήταν ολοφάνερη η καθαρή νίκη των σοσιαλιστών και η πανωλεθρία της ΕΔΔ, στις 14 Ιουνίου 1990,  σε τηλεοπτικό προεκλογικό ρεπορτάζ της ΕΔΔ μεταδίδεται το βίντεο του Евгений Михайлов από το βράδυ της 14ης  Δεκεμβρίου 1989, με τον Младенов να καλεί να έρθουν τα τανκς. Τίθεται το εύλογο ερώτημα, γιατί δεν δόθηκε νωρίτερα στην δημοσιότητα το επίμαχο βίντεο; Την δικιά του απάντηση δίνει στο παρακάτω βίντεο (βλ. από 19:25 μέχρι 19:50 https://www.youtube.com/watch?v=1bt98PyzX_M&t=1238s), ο υπεύθυνος της προεκλογικής εκστρατείας και τρίτος στην ιεραρχία της ΕΔΔ,  П. Симеонов, ο οποίος λέει ότι πριν την έναρξη του προεκλογικού αγώνα τον κάλεσε ο Π. Μλαντένοφ και τον απείλησε ότι εάν δείξει το υλικό της κασέτας (άρα το γνώριζε) εκείνοι θα δημοσιοποιήσουν τους πράκτορες της Κρατικής Ασφάλειας, που βρίσκονται στη Συντονιστική επιτροπή της ΕΔΔ. Ο Σιμεόνοφ γνωρίζοντας μόνο το ποιόν του Ζέλεφ, αλλά όχι και των άλλων, συμφώνησε να μην το δείξει. Όποιος θέλει τον πιστεύει.

 6 Ιουλίου 1990: Είναι βολικό για το ΒΣΚ να αρπάξει την ευκαιρία και να πείσει τον Πρόεδρο να παραιτηθεί για να ελευθερώσει θέση εξουσίας, άρα και κάποιο βαθμό συνυπευθυνότητας,  για την αντιπολίτευση. Μπορεί η ΕΔΔ να μην θέλει να συμμετέχει στη κυβέρνηση, αλλά δεν ήταν αρνητική να αναλάβει την Προεδρία της Δημοκρατίας. То 1992, στα απομνημονεύματα του ο Младенов  αναφέρει „Дойдоха да ме видят Луканов и Семерджиев, те ми казаха, че ако не подам оставка ще има гражданска война“. (М. Христов, 2003, σ.162). Για να αποφευχθούν τα χειρότερα λοιπόν, το αίτημα γίνεται δεκτό: Ο  П. Младенов, δίνει την παραίτησή του και η θέση του ανώτατου κρατικού αξιώματος μένει κενή. Ποτέ όμως, μέχρι και το θάνατό του το 2000, ο П. Младенов δεν παραδέχτηκε ότι είπε την φράση. Να τι αναφέρει σε επιστολή του στην εφημερίδα „Дума“, στις  5.1.1992, μετά την προτροπή του Е. Михайлов, να πει επιτέλους την αλήθεια:

7 Ιουλίου 1990: Τα βασικά αιτήματα των καταληψιών φοιτητών και με τον δικό τους αγώνα επιτεύχθηκαν, οι εκλογές είχαν τελειώσει, οι διεθνείς παρατηρητές είχαν βγάλει την ετυμηγορία τους, το ίδιο και οι πρεσβείες των δυτικών κρατών – το СДС έχασε τις εκλογές. Θα πρέπει να συνέλθει η Συντακτική Εθνοσυνέλευση, να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να φτιάξει το νέο σύνταγμα και ταυτόχρονα τους βασικούς νόμους πάνω στους οποίους θα βασιστεί όλη η μεταβατική περίοδος και η λειτουργία του κράτους. Εκείνη την ημέρα σταματούν και οι τελευταίες  καταλήψεις Πανεπιστημίων. Ορισμένοι από τους καταληψίες μετακομίζουν στη πλατεία „9-ти септември“ και συνεχίζουν την καθιστική απεργία που είχαν ξεκινήσει τρεις μέρες πριν, ορισμένοι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, άνθρωποι των τεχνών και του πολιτισμού που ονόμασαν την κίνησή τους „В името на истината“. Στην ίδια πλατεία ήρθαν την προηγούμενη μέρα και τα μέλη της κίνησης „Инициятива за гражданско неподчинение“, μετά τον τερματισμό της καθιστικής τους διαμαρτυρίας μπροστά από το Πανεπιστήμιο Σόφιας, σε ένδειξη συμπαράστασης πρός τους καταληψίες φοιτητές.

Τις επόμενες ημέρες η καθιστική απεργία (βλ. βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=4QelAgrd7eg)  θα πάρει άλλη μορφή – θα στηθούν σκηνές και θα μετατραπεί στην λεγόμενη «Πόλη της Αλήθειας» (Градът на истината). (βλ. βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=7EBGsOMqABg).  Τέτοιες «Πόλεις της Αλήθειας» θα στηθούν εκτός από την Σόφια και σε άλλες πόλεις: Пазарджик, Пловдив, Плевен, Благоевград, Варна, Русе, Шумен, Бургас, Враца.

Ανάμεσα στα αιτήματά των «κατοίκων» αυτών των «πόλεων» είναι: να οριστεί δικάσιμος για την δίκη του Ζίβκοφ, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της κυνικά ονομαζόμενης «διαδικασίας Αναγέννησης» (Възродителен процес), της δολοφονίας του συγγραφέα Георги Марков με το λεγόμενο „български чадър“ το 1978, να διερευνηθεί η λεγόμενη „българската следа“ στην απόπειρα δολοφονίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου II, να δημοσιοποιηθεί η περιουσία του ΒΚΚ/ΒΣΚ, να δοθούν εγγυήσεις ότι ανάμεσα στα μέλη της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης δεν βρίσκονται άνθρωποι που ευθύνονται για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για την επέμβαση του βουλγαρικού στρατού στα γεγονότα του ’68 στην Τσεχοσλοβακία, την συγκάλυψη της αλήθειας για το Τσερνόμπιλ κ.ά.  Ο ορισμός δικάσιμης για την δίκη του Ζίβκοφ και η γραπτή διαβεβαίωση των πολιτικών κομμάτων ότι από την Συντακτική Εθνοσυνέλευση θα ξεκινήσει η διαδικασία διαλεύκανσης  όλων των άλλων αιτημάτων, αποτελούν τις δύο προϋποθέσεις για την άρση της απεργίας. (βλ. ДЕКЛАРАЦИЯ НА УЧАСТНИЦИТЕ В СЕДЯЩАТА СТАЧКА ПРЕД ПРЕЗИДЕНСТВОТО, στο: http://prehod.omda.bg/page.php?tittle=10_%D1%8E%D0%BB%D0%B8_1990&IDMenu=553&IDArticle=388 ).

10 Ιουλίου 1990: Εκεί όπου συγκλήθηκε το 1879, η ιδρυτική Εθνοσυνέλευση του Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας – στο Търново (Велико Търново, μετά το 1963), για συμβολικούς λόγους, σήμερα στις 15:00, ξεκινά σε εορταστική ατμόσφαιρα, στην ίδια αίθουσα,  η πρώτη συνεδρίαση της 7^ης Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Προεδρεύει ο γηραιότερος βουλευτής Йосиф Петров.

17 – 18 Ιουλίου 1990: Στην Σόφια συνεχίζονται οι εργασίες της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης (Σ.Ε.), με την εκλογή του Προεδρείου του Σώματος. Για Πρόεδρος της Σ.Ε. προτείνεται από το ΒΣΚ ο ακαδημαϊκός Николай Тодоров, ενώ απο της ΕΔΔ ο Стефан Савов. Εκλέγεται ο Тодоров. Αντιπρόεδροι εκλέγονται οι Гиньо Ганев και Иван Глушков (προτεινόμενοι από την ΒΑΛΕ, βουλγαριστί „БЗНС“) και Никодим Попов (προτεινόμενος από την ΕΔΔ)

20 Ιουλίου 1990: Το ΒΣΚ προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον καθηγητή Чавдар Кюранов και για Αντιπρόεδρο  τον καθηγητή Велко Валканов. Αντίστοιχα η ΕΔΔ προτείνει τον Петър Дертлиев και τον Петър Берон. Το ΒΑΛΕ προτείνει για Πρόεδρο τον Виктор Вълков.

24 Ιουλίου 1990: Στη Σ.Ε. γίνονται δύο ψηφοφορίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Καμία υποψηφιότητα δεν μπορεί να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία των δύο τρίτων (2/3) των παρόντων βουλευτών.

26 Ιουλίου 1990: Ακολουθούν άλλες δύο ψηφοφορίες, αλλά και αυτές χωρίς αποτέλεσμα.

30 Ιουλίου 1990: Το ΒΣΚ αποσύρει την υποψηφιότητα του Кюранов. Ακολουθεί νέα ψηφοφορία στην οποία έλαβαν ο Виктор Вълков – 257 (3 λιγότερες από τις αναγκαίες για την εκλογή του) και ο Петър Дертлиев – 130.

   –  Σε βίντεο τουριστών που επισκέπτονται το κέντρο της Σόφιας μπορείτε να δείτε πλάνα από την «πόλη της Αλήθειας»: https://www.youtube.com/watch?v=6q-PREz3JkQ

31 Ιουλίου 1990: Μετά από απόφαση του ΒΑΛΕ, ο Виктор Вълков αποσύρει την υποψηφιότητα του (γιατί άραγε;) Το ίδιο κάνει και ο Дертлиев. Τον ρήτορα, γιατρό, πρόεδρο του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, Петър Дертлиев, δεν τον ήθελαν οι σοσιαλιστές όπως αναφέρει ο ίδιος ο Λουκάνοφ σε άρθρο του την εφημερίδα „ДУМА“, στις 10.01.1992. Οι πρώην κομμουνιστές τον θεωρούσαν «ακραίο αντικομμουνιστή». Να τι αναφέρει η έκθεση της Κρατικής Ασφάλειας με ημερομηνία 29.11.1989 για τον Дертлиев:

„СПРАВКА за Петър Антонов Дертлиев – бивш член на ръководството на БРСДП /о/

Петър Антонов Дертлиев е роден на 7.05.1916 г. в с. Писарево, Ловешка област, българин, български гражданин, осъждан, женен, има висше медицинско образование, пенсионер, живее в гр. София, ……… безпартиен.

Произхожда от богато реакционно семейство. Родителите му са починали.

Дъщеря му Антоанета Петрова Дертлиева – Силва е родена на 25.02.1948 г. в гр. София, българка, канадска гражданка, неосъждана, с висше образование, омъжена, намира се в Канада. Зет на Дертлиев /съпруг на дъщеря му/ е Жозеф Милтон Силва, роден на 6.05.1946 г. в Шри Ланка, по народност цейлонец, канадски гражданин, намира се в Канада.

Преди 9.09.1944 г. Петър Дертлиев е бил член на социал-демократическата партия. След 9.09. е членувал в БРСДП, при разцеплението, на която е преминал в БСДП /о/. Един от основателите е на ССМ /о/ Съюз на социалистическата младеж, а също така е член на ЦК на БСДП/ За активна опозиционерска дейност през 1946 година е въдворен в ТВО. През 1948 г. за  контрареволюционна дейност е осъден на 10 години лишаване на свобода.

В затвора е стоял на вражески позиции.

След изтърпяване на наказанието през 1957 г. се установява постоянно в гр. Трявна, където работи като лекар до 1961 г. От 1961 година насам живее в гр. София.

През 1978 година Дертлиев заминава на гости при дъщеря си в Канада. Там провежда множество срещи с емигранти – бивши легионери, социалдемократи и други членове на вражеската емиграция.

След завръщането си от Канада Дертлиев продължава да отстоява старите си политически позиции и да обработва в антисоциалистически дух бившите си съидейници и нелоялно настроени граждани. Изказванията му по повод различни политически мероприятия, провеждани от страна на БКП и правителството се отличават със злостно критикарство и ненавист.

София, 29.11.1989 г.“. (Βλ. http://www.omda.bg/public/bulg/news/personal/dertliev.htm).

О Дертлиев, πριν την 9^η Σεπτέμβρη 1944, ήταν μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και αργότερα ως στέλεχός του, συλλαμβάνεται για αντιπολιτευτική δράση και «του κάνουν εισαγωγή» για λίγους μήνες στο Трудово възпитателно общежитие (ТВО) Язовир „Росица”, το 1946. Την ίδια χρονιά μετά το «εξιτήριο» του, μετέχει με το κόμμα του  στις εκλογές για την 6^η Συντακτική Εθνοσυνέλευση και εκλέγεται. Το 1948 με απόφαση του Προεδρείου της Βουλής, αίρεται η βουλευτική του ιδιότητα και ξαναμπαίνει σε ТВО („Венчан“, δύο φορές στο „Белене“), αλλά και σε φυλακές (Плевен, Пазарджик). Μετά την δεκαετή προσπάθεια συνετισμού του, επιστρέφει στην καθημερινότητα του γιατρού, μέχρι το 1989, όταν ξαναπιάνει το νήμα από ‘κει που του το είχαν κόψει το 1948. Πάλι βουλευτής και τώρα πρόεδρος του Βουλγάρικου Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, μετά από 42 χρόνια πάλι κάθεται στα έδρανα της 7^ης (αυτή την φορά) Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Αυτός ο μετριοπαθής πολιτικός, (όπως θα αποδειχτεί και εκ των υστέρων), με ιδεολογική κατάρτιση και ρητορική δεινότητα δεν ήταν «του χεριού» του ΒΣΚ και του Λουκάνοφ.  Ήταν ένας «ακραίως αντικομμουνιστής».

Επιτέλους αυτό που ποθούσε ο Λουκάνοφ, φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά. Η ΕΔΔ προτείνει τον Желю Желев, για υποψήφιο Πρόεδρο, ο οποίος όλως τυχαίως, θα είναι και ο μοναδικός υποψήφιος.

1 Αυγούστου 1990: Η Σ.Ε. εκλέγει με 284 ψήφους, τον Жельо Желев για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκείνος με την σειρά του προτείνει για Αντιπρόεδρο, όχι τον υποψήφιο της ΕΔΔ – Петър Берон, αλλά τον υπουργό Εσωτερικών  Атанас Семерджиев. Η πρόταση Семерджиев εξέπληξε πολλούς τόσο στα έδρανα του ΒΣΚ όσο και σε αυτά της ΕΔΔ, όχι όμως και τον στενό ηγετικό κύκλο των δύο κομμάτων.

3 Αυγούστου 1990: Η ΕΔΔ εκλέγει για πρόεδρο του Συντονιστικού συμβουλίου της, τον Петър Берон (агент „Бончев“, βλ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 1989) και για αντιπροέδρους τους – Петко Симеонов  και Христофор Събев.

Η «Πόλη της Αλήθειας – Σόφια», σε δήλωσή της γνωστοποιεί ότι οι δύο προϋποθέσεις που είχε θέσει για να άρει την απεργία, δηλαδή ο ορισμός δικάσιμης για την δίκη του Ζίβκοφ και η γραπτή διαβεβαίωση των πολιτικών κομμάτων ότι από την Συντακτική Εθνοσυνέλευση θα ξεκινήσει η διαδικασία διαλεύκανσης όλων των άλλων αιτημάτων τους (βλ. 7^η  Ιουλίου 1990), είναι πλέον γεγονός. Εκλέχτηκε νέος Πρόεδρος, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, άρα οι απεργιακές κινητοποιήσεις κάτω από το παράθυρο του δικού τους Προέδρου δεν έχει νόημα. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με την Δήλωση, το αυταρχικό κράτος δεν έχει αποδομηθεί και θα πρέπει να βρίσκονται σε επιφυλακή, για αυτό και οι Πόλεις της Αλήθειας σε όλη την χώρα θα μείνουν, αλλά με συμβολική παρουσία. Την Δήλωση αυτή  την προσυπογράφουν και οι υπόλοιπες «Πόλεις της ΑλήΘειας». (Βλ. ДЕКЛАРАЦИЯ ОТ ГРАДА НА ИСТИНАТА – СОФИЯ, от 3 август 1990, στο: http://prehod.omda.bg/page.php?tittle=7_%D0%B0%D0%B2%D0%B3%D1%83%D1%81%D1%82_1990&IDMenu=554&IDArticle=427).

6 Αυγούστου 1990: Η ΕΔΔ εκλέγει άλλους δύο αντιπροέδρους του Συντονιστικού συμβουλίου της, τον Милан Дренчев και τον Филип Димитров.

Μέλη της „Инициатива за гражданско неподчинение“, με επικεφαλής τον  Пламен Станчев κηρύσσουν απεργία πείνας  μέχρις ότου δοθεί το χρονοδιάγραμμα της απομάκρυνσης από το Партийния дом (Σπίτι του Κόμματος) του πεντάκτινου κόκκινου αστεριού και όλων των άλλων μη βουλγαρικών συμβόλων που διακοσμούσαν το κτίριο.

  7 Αυγούστου 1990: Ο Луканов καταθέτει στον Πρόεδρο της Σ.Ε. την παραίτηση της κυβέρνηση του. Προσέξτε έχουν περάσει περίπου 2 μήνες από τις εκλογές! Η επιδίωξη του Луканов είναι μετά την συγκατοίκηση του ΒΣΚ με την ΕΔΔ στο κτίριο της Προεδρίας να συγκατοικήσουν και στο απέναντι κτίριο της κυβέρνησης. Για να γίνει αυτό χρειάζεται χρόνος.

  16 Αυγούστου 1990: Ο Пламен Станчев από το „Инициатива за гражданско неподчинение“, δίνει διορία μέχρι της 20:30 στις 20 Αυγούστου, να έχει δοθεί το χρονοδιάγραμμα ξηλώματος όλων των ξένων συμβόλων από το «Σπίτι του Κόμματος», ειδάλλως απειλεί να αυτοπυρποληθεί μπροστά στην κεντρική είσοδο του κτιρίου.

  20 Αυγούστου 1990: Μετά από συνάντηση των μελών του Ανωτάτου συμβουλίου του ΒΣΚ – Чавдар Кюранов και Александър Томов, με τα μέλη του  „Инициатива за гражданско неподчинение“, δίδεται γραπτή δέσμευση από το ΒΣΚ, με την οποία εγγυάται ότι μέχρι της 21 Αυγούστου θα έχει παρθεί η απόφαση από την Σ.Ε. για την απομάκρυνση των συμβόλων.

   –  Ξεκινά το σύστημα κουπονιών για την προμήθεια βασικών προϊόντων διατροφής. Τον Μάρτιο είχε προηγηθεί η ανακήρυξη μορατόριουμ στις πληρωμές προς τους ξένους πιστωτές με αποτέλεσμα η Βουλγαρία να χρεοκοπήσει, να αποκλειστεί από τις διεθνείς αγορές και σταδιακά να σταματήσει η ομαλή τροφοδοσία της αγοράς με καύσιμα, αλλά και με  αγαθά από τους σπεκουλαδόρους, μιας και αναμενόταν η αύξηση των τιμών, με την κατάργηση του κεντρικού καθορισμού τους. Όλοι γνωρίζουν ότι το αναπόφευκτο ξεκλείδωμα των τιμών για την μετάβαση από την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία στην οικονομία της αγοράς,  λειτουργεί όπως το τσουνάμι πριν κτυπήσει – η στάθμη της θάλασσας χαμηλώνει και το νερό αποτραβιέται από την ακτή – έτσι και τα εμπορεύματα αποτραβιόνται από τα ράφια.

 Το ΒΣΚ στην προεκλογική του πλατφόρμα είχε τάξει την σταδιακή απελευθέρωση των τιμών σε αντιδιαστολή με την ΕΔΔ που πρότεινε την θεραπεία σοκ (шокова терапия) αλα Balcerowicz. Δηλαδή οι σοσιαλιστές είχαν πει ότι η μετατόπιση νερού που προκαλεί τη γένεση ενός τσουνάμι, δεν θα είναι μεγάλη και άρα και το τσουνάμι θα είναι μικρό και όταν κτυπήσει την ακτή το ύψος του (διάβαζε – ο πληθωρισμός) θα είναι χαμηλό (ς). Τα επόμενα κύματα τσουνάμι που θα ακολουθήσουν θα είναι και αυτά χαμηλά μιας και η απελευθέρωση των τιμών θα είναι σταδιακή και ελεγχόμενη. Ναι αλλά η κυβέρνηση Луканов έχει υποβάλει την παραίτηση της και όσο καθυστερεί η εκλογή νέας κυβέρνησης, τόσο αναβάλλεται και η σταδιακή απελευθέρωση των τιμών. Έτσι εφαρμόστηκε το σύστημα των κουπονιών, ως αναγκαστική κίνηση απελπισίας για να εξασφαλιστούν τα αναγκαία βασικά αγαθά για τον πληθυσμό.

21 Αυγούστου 1990: Η Συντακτική Εθνοσυνέλευση πήρε απόφαση για την απομάκρυνση όλων των μη βουλγάρικων συμβόλων που διακοσμούν το Партийния дом, μέσα στις επόμενες 5 ημέρες.

22 Αυγούστου 1990: Η Συντακτική Εθνοσυνέλευση κάνει δεκτή την παραίτηση της κυβέρνησης. Έχουν περάσει δύο μήνες από τις εκλογές.

  –   Με νέα δήλωση η „Инициатива за гражданско неподчинение“, προειδοποιεί ότι εάν μέχρι της 26 Αυγούστου  δεν απομακρυνθεί το πεντάκτινο κόκκινο αστέρι, αρχής γενομένης, από τις 26 του Αυγούστου θα ξεκινήσουν διαδοχικές αυτοπυρπολήσεις μελών της κίνησης „ИГН“, μέχρι να εκτελεστεί η απόφαση της Σ.Ε.

24 – 25 Αυγούστου 1990: Ορισμένοι αλπινιστές των οικολόγων „Зелените патрули“ του Амадеус Кръстев, «αυθόρμητα», όπως ο ίδιος εξιστορεί, αρχίζουν στην αρχή μόνο με σφυριά να σπάζουν τα σφυροδρέπανα (τι ειρωνεία!) και τα πεντάκτινα αστέρια, από το «Σπίτι του Κόμματος». Κόσμος από κάτω επευφημεί και μαζεύει κομμάτια που πέφτουν, πιστεύοντας ότι ζει σκηνές από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Η милиция, λίγο παραπέρα δεν έχει διαταγές να κάνει τίποτε άλλο από το να παρακολουθεί. Πολύ γρήγορα, τα παλικάρια κουράστηκαν και αφού τραβήχτηκαν αρκετές φωτογραφίες και πλάνα, άφησαν το έργο αυτό να το κάνουν οι ειδικοί, τις επόμενες ημέρες. (Μπορείτε να δείτε αυτά τα ηρωικά πλάνα στο βίντεο που ακολουθεί, από το 10:21 μέχρι 13:08  λεπτό, στο: https://www.dailymotion.com/video/xch6q9).

 26 – 27 Αυγούστου 1990: Η τελευταία μέρα της διορίας της Σ.Ε. για την απομάκρυνση των συμβόλων από το  «Σπίτι του Κόμματος» περνά. Γιατί άραγε δεν έχουν γίνει ενέργειες για την εκτέλεση της απόφασης; Στις 18:15 ο Пламен Станчев και άλλα μέλη από την „ИГН“, απειλούν ότι σε λίγο θα κάνουν πράξη την απειλή τους, εάν δεν έρθουν τα συνεργεία να βγάλουν το αστέρι από τον πυλώνα του κτιρίου.

Λίγο μετά τις 19:00, ο Тренчев, από την «Πόλη της Αλήθειας» δηλώνει ότι εάν μέχρι τις 21:30 δεν αρχίσουν να βγάζουν τα ξένα σύμβολα από το «Σπίτι του Κόμματος», θα μπουκάρουν μέσα.

Στις 20:25 ο Пламен Станчев και κατόπιν άλλα 12 μέλη από την „ИГН“, περιλούζονται με βενζίνη (αργότερα θα γίνει γνωστό ότι το υγρό ήταν νερό με λίγη βενζίνη για μυρωδιά) και απειλούν να αυτοπυρποληθούν. Ο Радой Ралин και ο Йосиф Петров που είναι εκεί, προσπαθούν να τους αποτρέψουν και υπόσχονται ότι θα κάνουν έκκληση μέσω τηλεόρασης προς τους αρμόδιους να μεριμνήσουν αμέσως ώστε να ικανοποιηθεί το αίτημά τους. Έτσι και έγινε, στις 21:10 οι δύο ποιητές κάνουν έκκληση μέσω της τηλεόρασης στον  Желев που εκείνη την ώρα είναι στην Βάρνα, στο “Евксиноград”, στον πρωθυπουργό Луканов που βρίσκεται στην Πράγα και στον πρόεδρο της Βουλής Тодоров. Όπως ήταν αναμενόμενο, πέρα από τον κόσμο που ήδη βρίσκεται στην «Πόλη της Αλήθειας», πλήθος κόσμου που παρακολούθησαν την έκκληση των συμβόλων της ΕΔΔ άρχισαν να μαζεύονται στην πλατεία 9-ти септември. Μέσα στο κτίριο βρίσκονται μόνο 4 φύλακες, αν και από νωρίς το απόγευμα τα πνεύματα είχαν αρχίσει να οξύνονται και στην είσοδο του κτιρίου είχαν αρχίσει μικροεπεισόδια.

 Ο Семерджиев, πλέον βρίσκεται μπροστά στην είσοδο και προσπαθεί να καθησυχάσει το πλήθος που τον γιουχάρει και ρυθμικά φωνάζει: убиици, убиици! Για να μην τον λιντσάρει το πλήθος, τα παλικάρια του Тренчев, τον φυγαδεύουν στο κτίριο μέσα από ένα άνοιγμα στο πλαϊνό μέρος της κεντρικής εισόδου. Λίγα λεπτά μετά στις 21:43, το σύστημα ασφαλείας του «Σπιτιού του Κόμματος» καταγράφει άνοιγμα ή παραβίαση της κεντρικής πόρτας. Ομάδες ανθρώπων με πυρσούς μπουκάρουν μέσα, ενώ ταυτόχρονα και σε διάφορα σημείο του κτιρίου, όπου αργότερα θα γίνει γνωστό φυλάσσονταν το αρχείο του ΒΚΚ, εμφανίζονται οι πρώτες εστίες φωτιάς. Τα συστήματα πυρόσβεσης του κτιρίου δεν λειτουργούν. Αρχίζει το πλιάτσικο.

Η πυροσβεστική «παρεμποδίζεται» από το πλήθος που πετάει πέτρες και μολότοφ από τα παράθυρα μέσα στο κτίριο και παρακολουθεί μαζί με την милиция. Και τα δύο σώματα περιμένουν εντολές.

Την ίδια ώρα σε ραδιοφωνικό του διάγγελμα ο πρόεδρος Желев καταδικάζει τα γεγονότα ως ωμή παραβίαση της έννομης τάξης που μπορεί να οδηγήσουν τη χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου. Συνιστά ψυχραιμία από όλους και βεβαιώνει ότι δεν θα επιτρέψει την απόκλιση από τον δρόμο που οδηγεί στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Πίσω στην πλατεία, ο Станчев και η παρέα του ξεπλένονται από την «βενζίνη», αλλάζουν ρούχα και ορισμένοι από αυτούς μπαίνουν να «περιηγηθούν» στους χώρους του κτιρίου.

  Εν τω μεταξύ στα στούντιο της τηλεόρασης και off-air, ο М. Тренчев προτείνει στον αντιπρόεδρο Семерджиев μαζί με τον Πρόεδρο να καταργήσουν την Εθνοσυνέλευση και να ανακυρήξουν Προεδρική Δημοκρατία. Ο Семерджиев, αποχωρώντας από το στούντιο ζητά να καταγραφεί η προτροπή του Тренчев και των φίλων του, να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση πολέμου, πρόταση την οποία απερίφραστα και καταδικάζει. Λίγες μέρες  πριν στις 21.08.1990, ο ίδιος αρχισυνδικαλιστής Тренчев με την ντουντούκα στο χέρι, καλούσε το πλήθος, εάν δεν κατεβάσουν τα σύμβολα, να μπει ο λαός και να το  κάνει.

Πηγή:  https://desebg.com/2011-01-13-09-25-08/2417-25-

Στις 1 π.μ. (27.08.1990) στο κτίριο της Προεδρίας γίνεται έκτακτη σύσκεψη για την εκτίμηση της κατάστασης και των μέτρων που θα πρέπει να παρθούν. Μετέχουν ο πρόεδρος Желев, (που επέστρεψε από την Βάρνα), ο αντιπρόεδρος Семерджиев, ο πρόεδρος της Σ.Ε. Тодоров, η ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών και μέλη των ηγεσιών των πολιτικών δυνάμεων (Лилов, Джуров, Кюранов, Луджев, Савов, Корнаджев, κ.ά).

Σε αυτή την σύσκεψη αποφασίζεται, τα όργανα της τάξης να παρέμβουν και να απομακρύνουν τον κόσμο μέσα και έξω από το κτίριο, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα εκτός την χρήση  πυροβόλων όπλων. Μέσα σε ένα μισάωρο εκκενώθηκαν οι χώροι και η Πυροσβεστική από τις 3:00 και μέσα σε 18 λεπτά, θέτει σε πλήρη έλεγχο την φωτιά.

Επίσης αποφασίζεται η άμεση εκκένωση της πλατείας, από τις διάφορες «κατασκηνώσεις». Από τα πρακτικά της σύσκεψης φαίνεται ότι την πρόταση την κάνει ο  Джуров από το ΒΣΚ και ο Πρόεδρος συμφωνεί και δίνει την εντολή. (βλ. από τα πρακτικά).  Τα ξημερώματα (5:30) της 27^ης Αυγούστου, σε μία επιχείρηση «σκούπα», η милиция ξηλώνει την «Πόλη της Αλήθειας» και απομακρύνει τους «πολίτες» της.

Πηγή:  https://desebg.com/2011-01-13-09-25-08/2417-25-

Εάν εξαιρέσουμε έναν τραυματία που καταπλακώθηκε από την κεντρική πόρτα δεν υπάρχουν θύματα. Οι υλικές ζημιές με βάση την δικογραφία 53/1990, ανέρχονται σε 7 947 963 λεβ. Κάηκαν 40 χώροι (ανάμεσα τους και τα δύο γραφεία που φυλάσσονταν το οικονομικό αρχείο του Κόμματος και τα έγγραφα της Συναλλαγματικής Επιτροπής του ΠΓ) και λεηλατήθηκαν 94 γραφεία. Η ανακριτική διαδικασία που ολοκληρώνεται το 1991 καταλήγει στο συμπέρασμα ότι  πρόκειται για: „неангажирано поведение на отделни лица“, ενώ ο εμπρησμός και η λεηλασία έγινε: „стихийно и неорганизирано от екзалтирани екстремисти“.  Η Εισαγγελία απηύθυνε κατηγορίες προς 40 άτομα, ανάμεσα στα οποία και στον Тренчев και εισηγήθηκε την παραπομπή των κατηγορουμένων σε δίκη. Το δικαστήριο όμως επιστρέφει στην Εισαγγελία  την δικογραφία 4 φορές για συμπληρώσεις, διορθώσεις, ώσπου το 1996, η διαδικασία οριστικά διακόπτεται και η δικογραφία μπαίνει στο αρχείο. Ποιος προκάλεσε τον εμπρησμό, γιατί, ποια πραγματικά από τα αρχεία έγιναν παρανάλωμα του πυρός, γιατί δεν είχαν παρθεί μέτρα αποφυγής, προστασίας, καταστολής, είναι ορισμένα μόνο από τα ερωτήματα στα οποία η Δικαιοσύνη ποτέ δεν θα δώσει απαντήσεις. Βέβαια τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα είχαν βγάλει τα πορίσματα τους από την 27η Αυγούστου. Για το СДС εμπρηστής είναι το БСП/БКП, ενώ για το БСП  εμπρηστής είναι το СДС. Τόσο απλά!

Βίντεο σχετικά με την πυρκαγιά στο Партиен дом: Малина Петрова, 2008: Приключено по давност –https://www.youtube.com/playlist?list=PL3AFD8A65A008A6E9

Кеворг Кеворкян: Пожарът / Покана за преврат / Всяка неделя, 12 May 2016 https://www.youtube.com/watch?v=j9AWxOAT1Fc

30 Αυγούστου 1990: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προτείνει την υποψηφιότητα του Луканов για την πρωθυπουργία και η Συντακτική Εθνοσυνέλευση του αναθέτει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Έχουν περάσει δυόμισι μήνες από τις εκλογές!

   –  Ο Желев καλεί συμβούλιο των κοινοβουλευτικών πολιτικών δυνάμεων. Ο Луканов προτείνει την συγκρότηση κυβέρνησης τεχνοκρατών που θα φέρουν σε πέρας συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα που θα έχει προεγκριθεί από τα κόμματα της Σ.Ε.

10 Σεπτεμβρίου 1990: Σε συνέντευξη τύπου, η ΕΔΔ τονίζει ότι μία από τις προϋποθέσεις συμμετοχής της σε κυβέρνηση συνεργασίας είναι η εφαρμογή του οικονομικού της προγράμματος.

14 Σεπτεμβρίου 1990: Απευθυνόμενος προς την Σ.Ε., ο πρόεδρος Желев προτείνει την σύσταση προγραμματικής κυβέρνησης.  Η Σ.Ε. μετά από πρόταση του Προέδρου της Δημοκρατίας  εκλέγει μία «Ομάδα επαφών» που θα επεξεργαστεί το κυβερνητικό πρόγραμμα. Από το ΒΣΚ επικεφαλής είναι ο Пирински και από την ΕΔΔ ο Луджев.

17 Σεπτεμβρίου 1990: Η ΕΔΔ επαναλαμβάνει ότι μπορεί να μετέχει σε κυβερνητικό σχηματισμό που θα εφαρμόσει το προεκλογικό της πρόγραμμα.

18 Σεπτεμβρίου 1990: Οι διερευνητικές συνομιλίες των κομμάτων με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ολοκληρώθηκαν. Η ΕΔΔ και η ΒΑΛΕ αρνούνται την κυβερνητική συνεργασία με το ΒΣΚ.

19 Σεπτεμβρίου 1990: Η Σ.Ε. εκλέγει τον Луканов για πρωθυπουργό.

 20 Σεπτεμβρίου 1990: Η Σ.Ε. ψηφίζει την σύνθεση της δεύτερης κυβέρνησης Луканов. Αντιπρόεδροι της κυβέρνησης είναι οι: Георги Пирински, Белчо Белчев  και Нора Ананиева. Έχουν περάσει 95 μέρες από την δεύτερη Κυριακή των εκλογών και 72 μέρες από την πανηγυρική πρώτη συνεδρίαση της Σ.Ε.!

22 – 25 Σεπτεμβρίου 1990: Ο Лилов επανεκλέγεται πρόεδρος του Ανώτατου Συμβουλίου του ΒΣΚ στο 39^ο Συνέδριο του κόμματος.

25 Σεπτεμβρίου 1990: Η Βουλγαρία γίνεται μέλος του Δ.Ν.Τ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Βιβλιογραφία

Ананиева, Н., 1997. „Андрей Луканов в парламента“. Книга 1: Министър-председателят. Хроника 1990 г. София, Изд. „Христо Ботев“.

Биков, Ρ.,  Мицев, Μ., Начев, Н., 1992. „Икономическата криза в България: Причини и последици“. София. ИК „Военно издателство”.

Вачков, В. & Иванов, М., 2008. „Българският външен дълг 1944-1989. Банкрутът на комунистическата икономика“. София, Изд. „Сиела“

Желев, Ж., 2011. „Въпреки всичко. Моята политическа биография“ второ допълнено и разширено издание. София, Изд. „Колибри“.

Лилов Г., 2013. ПОЛИТИЦИ. ПАРИТЕ! МРЪСНИТЕ ИМ ТАЙНИ! София,  Изд. „Кайлас“.

Луканов, А., 1992. Хроника на 150 дни от 1990 г. Вестник “Дума” от 10.01.1992

Семерджиев, А., 2004. „Преживяното не подлежи на обжалване“. София,  Изд. „Труд“

Симеонов П., 2005. „Голямата промяна 1989-1990“. София, Изд. „Български писател“.

Христов, М., 2003. „Социализъм и преход към пазарно стопанство в България“ София: ДЦ „Авангард“

Христов, Х., 2015. „ТАЙНИТЕ ФАЛИТИ НА КОМУНИЗМА“, София, Изд. „Сиела“

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .